BLUAI - Als ik kon, zou ik 2022 opnieuw willen beleven

De release van BLUAIs debuut-ep 'Junkyard' is de kers op de taart van een ongelooflijk eerste jaar als band. Na een ongekende hattrick (gouden medaille in 'Humo's Rock Rally', 'De Nieuwe Lichting' en VI.BE's 'SoundTrack') en een druk jaar op de weg, stelt het viertal zes originele nummers voor. We spraken met zangeres Catherine Smet.

Hoe zijn jullie destijds gestart?

Catherine Smet: We zijn vrij geleidelijk en toch snel ontstaan. Ik speelde solo en heb dan een eerste keer meegedaan aan 'De Nieuwe Lichting'. Toen ging de bal aan het rollen en is er met Ilayda een gitariste bijgekomen. En daarna vervoegden Caitlin en Mo via social media de band. Mijn netwerk was toen nog heel beperkt. Ik moest de eerste de beste pakken, maar ik ben direct op de juiste mensen gebotst (lacht hartelijk)

Zaten jullie snel op dezelfde muzikale golflengte?

Dat is vlot verlopen. Iedereen heeft een ondersteunende positie ingenomen. Ik kwam af met singer-songwriterdemootjes. De muzikanten moesten een manier vinden om er niet te veel aan te veranderen en probeerden er toch altijd een warm dekentje over te leggen. We zijn heel democratisch, maar het songschrijven begint altijd bij mij. Geleidelijkaan zijn we dat samen gaan doen. Nu is ook drummer Mo erbij betrokken van bij de start.

De ep heet 'Junkyard'. Een titel die om wat duiding vraagt.

Het woord betekent autokerkhof en komt letterlijk uit de song en single Dime Store. Ik vond het een heel toepasselijk woord, omdat het op de emotionele schroothoop slaat, waarover de plaat gaat. De ep maken was het opeenstapelen van al dat schroot en er klaar mee zijn.

2022 was een fenomenaal jaar voor BLUAI. Jullie wonnen 'De Nieuwe Lichting' en 'Humo's Rock Rally'. Wow!

Het was een jaar om nooit te vergeten. Als ik kon, zou ik alles opnieuw willen beleven, omdat het natuurlijk “once in a lifetime” is om al die dingen te beleven op een paar maand tijd. Ik kijk erop terug met veel trots en dat zal wellicht nog lang zo zijn. Het laatste jaar was fenomenaal en ik hoop dat we er nog lang de vruchten van kunnen plukken : veel songs kunnen maken en live spelen.

Heeft die gouden medaille in de Rock Rally veel deuren geopend?

Dat blijft een heel mooi visitekaartje en een soort kwaliteitsstempel. Dat had ik ook bij 'De Nieuwe Lichting'. Dat plaatst de band in een achter daglicht voor het grote publiek. De Rock Rally blijft een legendarische wedstrijd waaruit veel grote namen zijn voortgekomen.

Wie zijn jullie grote voorbeelden als band?

Mijn grootste helden zijn Adrianne Lenker, zangeres van Big Thief in haar soloproject, en die zachte indiedames met een ruw randje Julia Jacklin, Phoebe Bridgers en Miya Folick. Het zijn er te veel om op te noemen.

Hoe ga je tewerk bij het schrijven van nummers?

Het proces verschilt. Soms neem ik mijn tijd om te zitten werken, maar dat lukt niet altijd. Het komt altijd op de meest onverwachte momenten naar aanleiding van een gesprek of een gebeurtenis die ik heb meegemaakt. Dat zorgt ervoor dat de nummers, die we maken, vrij autobiografisch zijn, maar je mag niet alles letterlijk nemen (lacht). Ik wil nog enkele dingen voor mezelf houden. Het gaat over verliefdheden, maar ook over opgroeien, volwassen worden.

Waar liggen de ambities van de band?

We willen vooral enorm veel live spelen en touren. En uiteraard supergraag de stap zetten naar het buitenland voor een langere periode. De wereld veroveren dus (knipoogt). En tussendoor genieten.

Jullie openden de tour onlangs in de Charlatan. Hoe was dat?

Het was de eerste keer dat mensen speciaal voor onze band tickets kochten. Niet als voorprogramma, maar echt als enige band op de affiche. Dat was toch heel bijzonder, want zo wisten we dat we fans hadden en dat er mensen zijn die geïnteresseerd zijn in ons als headliner. Het was onze show en de sfeer in de zaal was waanzinnig leuk. We konden het genot voelen van de mensen. Straks spelen we in zalen als de AB. Het is en blijft krankzinnig om dat te beseffen.