Blaudzun - Ik ben een ontzettende fan van Soulwax

Hij was groter dan we ons hem voorstelden, maar minstens even sympathiek. Johannes Sigmond, aka Blaudzun, schoof bij aan tafel om het over zijn nieuwste worp te hebben: ‘Promises Of No Man’s Land’, maar ook over literatuur, Barcelona, elektronische muziek en Philip Seymour Hoffman. Maar beginnen deden we bij het begin: het nieuwe album.

Ik ben een ontzettende fan van Soulwax



De nieuwe plaat is heel donker in de teksten terwijl ze muzikaal groter is dan ooit tevoren en bij momenten ook opzwepend en bijna euforisch. Is dat iets waar je bewust naartoe werkt?
Blaudzun: Ik denk niet dat ik dat bewust doe. Ik heb geen heel zware plaat willen maken. En als je teksten dan wat aan de zware kant zijn, dan zoek je op één of andere manier naar compensatie.

Het ironische is ook dat Euphoria één van de meest ingetogen nummers is. De tekst luidt ook: “Euphoria, where did you go? / Never give up on me”. Alsof het al te laat is.
Dat is wel zo bedoeld ook, ja. Ik heb dat nummer geschreven in een periode dat ik zelf niet erg veel licht zag, zonder daarover in detail te willen treden. Met de vorige plaat hebben we heel intensief getoerd, heel lang en heel veel. En ik was aan een rustperiode toe daarna. Maar ik schrijf altijd heel veel en ik had al een aantal songs liggen die, bij elkaar genomen, best wel een soort van album zouden kunnen vormen.

Ik had het gevoel dat die songs er nu uit moesten omdat het er anders niet meer van zou komen. Ik heb het in november en december wel wat rustigeraan gedaan, maar nu komt er weer een heel drukke periode aan. Maar nu heb ik er zelf voor gekozen.

Je laatste twee platen zijn opvallend breder gearrangeerd dan de eerste twee. Is dat een muzikale koerswijziging of misschien een eerder praktisch gevolg van het feit dat je nu meer geld ter beschikking hebt om muzikanten te betalen?
Als ik schrijf, denk ik nooit aan geld. Je moet de twee altijd los van elkaar zien. Het is eerder de fase waarin ik zit en ik denk dat het feit dat we nu al een tijdje met veel muzikanten live spelen daar wel invloed op heeft uitgeoefend. Je gaat onbewust misschien meer denken aan de mogelijkheden die je hebt. Ik heb jarenlang in allerlei bands en projectjes gezeten voor ik besloot om solo te gaan, alles af te breken en terug te keren naar de kern, het fundament van een liedje. En nu merk ik dat ik alles weer stilaan opbouw, maar wel rekening houdend met diezelfde kern: het fundament van een liedje.

Er zitten ook een aantal literaire referenties in je teksten. Hou je van boeken?
Het leuke aan boeken is dat je er dingen in kan herkennen. Ik had Promises Of No Man’s Land geschreven en nadien las ik 'La Superba' van Ilja Leonard Pfeiffer. En die twee bleken naadloos bij elkaar aan te sluiten. Het was er niet de aanleiding toe, maar dezelfde thema’s worden er wel in behandeld. Ik hou ontzettend van boeken en ik heb er vaak te weinig tijd voor. Maar nu ik weer aan het reizen ben, lukt het me weer beter.

Ik wilde eigenlijk de vergelijking niet maken omdat ze al tot in den treure gemaakt is en niet altijd terecht, maar op het nieuwe album hoor ik de invloed van Arcade Fire sterk terug. En dan zeker de Arcade Fire van ‘Neon Bible’.
We doen allebei min of meer hetzelfde, maar daarbij bewandelen we wel allebei ons eigen pad. En er zijn natuurlijk een aantal overeenkomsten. Het begint al met het feit dat we beiden met een heleboel mensen op het podium staan. Komt daarbij ook dat we allebei een religieuze opvoeding hebben gehad en dat we generatiegenoten zijn. In Arcade Fire hoor ik Springsteen, Smashing Pumpkins en Bowie: alle artiesten waar ik zelf ook van houd.

Het bijzonderste nummer op deze plaat is Ocean Floor (From All The Stars). Omdat het zo anders is dan alle andere.
Het moest absoluut op de plaat. En ik voel ook aan heel veel dingen dat het er eigenlijk niet echt op past, maar het liedje is me heel dierbaar. Ik wilde niet wachten om het op een plaat te zitten en ik wilde het ook live zingen. Ik heb er ook lang mee geworsteld voor het klopte. Dat lukte pas na een opnamesessie in Berlijn waar we er een aantal percussiedingetjes en een omnichord aan hebben toegevoegd. Het liedje klonk beter, maar tegelijkertijd had het nog steeds die eigenheid, dat vreemde-eend-in-de-bijt-zijn, niet verloren.

De tekst van Promises Of No Man’s Land doet ons denken aan xenofobie en hoe moeilijk het daardoor is om te integreren in een nieuwe maatschappij. Klopt dat?
Het is moeilijk om dat nummer te duiden omdat het over zoveel dingen gaat en zoveel lagen heeft. Wat jij zegt, dat kan kloppen, maar dat is dan jouw interpretatie. Voor mij gaat het meer over mensen die gevangen zitten in een bepaalde situatie en die eraan willen ontsnappen, maar niet weten hoe.

En tegelijkertijd is het een ode aan durf en een soort oproep tot actie. Beloftes zijn er voor mensen die die grote stap durven zetten. Met het risico op mislukking uiteraard, dat is het risico, maar als je iets aan een situatie wil veranderen en dan thuis in je zetel blijft zitten, dan zal het niet veranderen. Zonder durf geen succes. Of vrijheid.

Hoe zit het met jouw inspiratie voor het schrijfproces? Vind je die makkelijk?
Ik schrijf veel, sowieso. Ik heb nog tientallen onafgewerkte ideeën in schuiven liggen. Mijn inspiratie haal ik deels uit mezelf en uit de dingen die met mij gebeuren, maar ook uit de dingen die ik om mij heen zie gebeuren en dingen die ik hoor of lees waar ik zelf wat aan heb. Maar de voornaamste factor is afzondering. Soms heb ik het nodig om een week of twee richting Barcelona te trekken om daar enkel en alleen maar te gaan schrijven. Het gaat niet om die stad op zich – het had ook een andere kunnen zijn - maar om het feit dat je daardoor loskomt van alles hier en dat het daar alleen nog maar om het schrijven draait. Er is geen afleiding meer.

Je timmert nu al lang aan de weg. Het blijft lastig om als Nederlandse groep door te breken in België. Welke Nederlandse bands moeten we hier dringend ontdekken?
Het is lastig, ja. Al zou ik niet kunnen zeggen waar het aan ligt. Want er worden geweldige dingen gemaakt in Nederland. Ik ben fan van John Coffey, stevige rockmuziek. Mister And Mississippi vind ik ook heel erg knap. En wat Moss doet vind ik ook altijd goed. Er zijn er heel veel.

Je bent al vaak in 'De Wereld Draait Door' te gast geweest, een Nederlands televisiemonument. Je moet daar je nummer altijd inkorten tot één minuut. Lijkt me verdomd lastig.
Dat is het ook, ja. Precies om die reden heb ik daar Elephants uit de vorige plaat nooit gebracht, want dat nummer verdroeg dat niet. Ik ben het programma heel erg dankbaar, want door dat programma zijn een hele hoop onbekende artiesten uit de indiescene bij een groot publiek terechtgekomen. 'De Wereld Draait Door' is een etalage. Meestal zit de muziek laat op de avond en op het einde van het programma, in DWDD is het dan wel maar één minuut, maar wel in volle primetime en in het midden van het programma. Je hoort mij niet klagen.

Een paar maanden geleden heb je in dat programma ook je utopische, muzikale televisieavond mogen samenstellen. Je noemde er namen als Nirvana, M.I.A., Sigur Ròs en ook Soulwax. Allemaal dingen die je niet met jou associeert als we je muziek horen.
Ik ben een ontzettende fan van Soulwax en in het algemeen eigenlijk van elektro. Denk richting Apparat en Trentemoller. Ik maak dat zelf niet hoewel ik wel af en toe iets in die richting doe, maar ik weet alleen nog niet hoe ik dat in mijn eigen muziek moet stoppen. En misschien hoeft dat ook helemaal niet.

Als film noemde je toen 'Almost Famous', de schitterende film met ondermeer de ondertussen betreurde Philip Seymour Hoffman. Is dat een acteur waar je naar opkeek?
Een schitterend acteur. Hij was ook altijd goed. 'Happiness' moet zowat de eerste film met hem geweest zijn die ik zag. In 'Magnolia' was hij uiteraard ook indrukwekkend. En in de laatste film die ik zag, 'The Master', vond ik hem wel goed, maar van de film in zijn geheel was ik dan weer minder fan. Maar het was zeker een shock dat hij overleed, ja.

30 maart 2014
Geert Verheyen