Bettie Serveert - We beschouwen het als een compliment als mensen tijdens onze optredens blijven staan

Het debuut van Bettie Serveert, 'Palomine' uit 1992, heeft een blijvende indruk nagelaten en iedereen die het viertal live zag, was onder de indruk van frontvrouw Carol Van Dyk. Achttien jaar later zijn de Betties nog steeds een plezier om live te zien. Hun laatste plaat 'Pharmacy Of Love' grijpt helemaal terug op die rauwe sound uit de beginjaren. Hun tournee brengt hen onder meer in Antwerpen. Na een geslaagde show plofte Carol Van Dyk neer in de zetel voor een gesprek.

Hoe vond je het optreden?
Van Dyk: Heel erg leuk, al moet ik toegeven dat we verbaasd waren over de ruime omvang van de zaal toen we hier arriveerden. Maar uiteindelijk zijn de mensen tijdens het optreden blijven staan, en dat beschouwen we als een groot compliment. (lacht)

Vond je niet dat het publiek wat meer enthousiasme had mogen tonen?
Het verbaast me niet dat de mensen niet heel enthousiast waren, aangezien de plaat hier slechts een week uit is. Normaal moest de plaat in Nederland en België tegelijkertijd uitkomen, maar er is blijkbaar iets misgelopen. Dat maakt natuurlijk een groot verschil. In Nederland kunnen de mensen toch al heel wat nummers meezingen.

Is er een verschil tussen het Belgische en Nederlandse publiek?
Het Nederlandse publiek is brutaler.

Een cliché als een koe.
(lacht) Ja, maar het klopt wel. Soms komt het Nederlandse publiek zelfs een beetje lomp over. Ik heb enkele jaren in België gewoond, dus ik ben wel goed geplaatst om de verschillen te zien.

Het is blijkbaar niet eenvoudig om in heel België door te breken. Nochtans is er ook in Wallonië een heel leger goede én jonge bands.
Dat merk ik nu ook in Nederland: we hebben enkele sterke, piepjonge bands. De groep die op deze tournee ons voorprogramma doet, The Bohemes, bestaat uit jongens die amper negentien jaar oud zijn. Niemand kent ze vooralsnog, maar ze zijn steengoed. Voor het publiek lijkt het wat op The Libertines en Babyshambles, maar voor ons gaat het meer naar The Prisoners. Vooral in Den Haag heerst er tegenwoordig een sub-sub-subcultuur.

Volg je dat op de voet?
Ja, ik volg alles en ik ben ook heel nieuwsgierig. We hebben trouwens veel affiniteit met die nieuwe sub-sub-subcultuur, aangezien die muziek veel rauwer is, terug heel puur.

Een beetje zoals jullie debuut, 'Palomine'.
We zijn nog steeds heel trots op onze enige gouden plaat. Dat kunnen ze ons ook nooit meer afpakken. We hebben zelfs ons platenlabel Palomine gedoopt.

Tijdens de set hebben jullie enkel Tom Boy uit die plaat gespeeld.
Dit was eigenlijk een extreem korte set voor ons. Normaal spelen we tot anderhalf uur. En dan zitten Tom Boy en Kid's Allright er steevast tussen. We hebben trouwens vandaag met een vervangdrummer gespeeld: Viktor Van Woudenberg, tweeëntwintig jaar oud. Onze eigen drummer, Joppe Molenaar, kon er niet bij zijn. Dus hebben we Viktor in het diepe gegooid. En hij blijkt goed te kunnen zwemmen.

Kan je ook van hem nog iets leren?
Jazeker. In de crew zitten nog wel wat jonge honden. Zij leren van ons, maar wij leren ook van hen. Ze hebben namelijk een frisse manier om te kijken naar dingen die we zelf zo goed kennen.

Hoe is het om de dame in het gezelschap te zijn?
Ik kan het iedereen aanraden. Ik ben een heel nuchter iemand. En ik ben altijd met muziek bezig geweest. Vóór Bettie Serveert was ik geluidstechnicus bij optredens. Dat deed ik ook heel erg graag, omdat je dan een verlengstuk van de band bent. Dat was leuker dan in een studio dagenlang te bijten op hetzelfde stukje muziek.

Wat mij altijd opvalt, is dat er nog steeds erg weinig vrouwelijke muzikanten in dit wereldje rondlopen. Ik vraag me af waarom want het is gewoon heel erg leuk. Dus mochten er tussen de lezers vrouwen zijn die ambities hebben om luide elektrische gitaarmuziek te spelen, dan kan ik hen warm aanbevelen om het gewoon te doen.

Hoe is het werken met een producer voor jou?
Verschrikkelijk (lacht) en daarom doen we het zelf. We weten ook heel goed wat we willen. De plaat is trouwens voor het grootste deel in België opgenomen, een studio in Waimes, een van de leukste studioperiodes ooit! Het was eigenlijk meer een soort vakantie, maar tegelijkertijd hebben we ook een plaat opgenomen. Sindsdien raden we al onze vrienden die studio aan. De omgeving heeft zeker bijgedragen tot het spelplezier, dat kan je merken in de clip van Deny All. Al is dat niet echt een clip, meer een soort mini-documentaire.

Wat kan ik kopen in the Pharmacy Of Love?
Het is meer een referentie naar een documentaire die ik gezien heb, die heette the Pharmacy Of Live. Het liedje heette eerst ook zo, maar dat bekte niet echt, daarom hebben we het maar herschreven tot Pharmacy Of Love.

En waarover ging de documentaire?
Over de chemische processen in je lichaam op het moment dat je verliefd wordt, dus niet over de romantiek. Het is toch ook erg interessant om te weten waarom je op die persoon wel valt en op een andere niet. De belangrijkste componenten, zo bleek uit de documentaire, zijn de stem en geur.

Vind je dat Bettie Serveert een logische evolutie doorgemaakt heeft de afgelopen jaren?
In de jaren negentig waren we de alternatieve rockband die een soort rammelige muziek maakte. En in de jaren tweeduizend zijn we dan meer beginnen experimenteren. Zo was 'Log 22' (uit 2003, nvdr.) onze eigen vinylplaat. Op 'Attagirl' (uit 2004, nvdr.) hebben we wat geflirt met samples en trance, terwijl 'Bare Stripped Naked' (uit 2006, nvdr.) een terugkeer was naar de basis. En na al dat geëxperimenteer zou je kunnen zeggen dat deze plaat een logisch gevolg is: luid en rauw.

Ben je ook gegroeid als muzikant?
Peter en ik zijn geen goede, technische muzikanten, dus ik vrees dat we ook niet fel gegroeid zijn. Maar we weten intussen wel dat we elkaar nodig hebben om te spelen. We hebben dat spelplezier en die samenwerking nodig. We improviseren vaak op het podium. Er is altijd heel veel oogcontact.

Loopt dat dan nooit mis?
Om eerlijk te zijn, vorige week is het erg fout gelopen, en dat was de eerste keer in zeker acht of negen jaar tijd. Maar een fout is geen fout als je het kan oplossen. Ik was volledig verkeerd van start gegaan en uiteindelijk hebben we de hele boel platgelegd. We hebben over de grond gerold van het lachen.

Je bent de stem van Bettie Serveert, naar welke stem kijk je zelf op?
(Aarzelt). Mocht ik als jongen geboren zijn, zou ik hopen een stem te hebben als die van Evan Dando of Pascal Deweze. Omdat ze zo'n prachtige stemmen hebben en echt alles kunnen zingen. Ze hebben beiden een erg groot stembereik.

Wat is het mooiste compliment dat je over de nieuwe plaat hebt gekregen?
Het is eerder een anti-compiment. Op het internet is een stukje verschenen van een vrij obscure journalist die in zijn blog een soort van scheldtirade over de plaat heeft gezet. Hij haat de plaat met heel veel passie. Dus hebben we even met het idee gespeeld om hem uit te nodigen, maar we waren bang dat het als cynisch zou opgevat worden, daarom hebben we het maar zo gelaten. Het deed ons een beetje denken aan een tour die we gedaan hebben met Jeff Buckley. In het begin vonden we daar helemaal niks aan, we vonden hem echt afschuwelijk. Maar dan opeens is die haat omgeslagen in liefde, en merkten we dat het ronduit fantastisch was wat hij deed. Haat en liefde liggen vaak erg dicht bij elkaar. Wie weet vergaat het die journalist ook zo?