Bear's Den - Verdriet hoort bij liefde

Bear’s Den wil met hun nummers een veilige omgeving creëren waarin ze volop nieuwe dingen kunnen ontdekken. Gelukkig komen de beren ook uit hun hol, om te toeren met Mumford and Sons of Ben Howard, maar ook om de Botanique uit te verkopen. Wij spraken (en filosofeerden) met drummer Kevin Jones.

Jullie worden vaak onder de algemene noemer van de folkmuziek geplaatst, net zoals Mumford and Sons die uit dezelfde Londense muziekscène komen. Wat zijn de verschillen tussen de muziek van Bear’s Den en Mumford and Sons?

Om te beginnen spelen bij Mumford totaal andere personen. Dat klinkt enorm logisch, maar alles wat een band maakt vloeit voort uit de chemie van de leden. En die is altijd anders. Je kunt het vergelijken met het maken van spaghetti. Als jij spaghetti bolognaise maakt, zal die totaal anders smaken dan die van mij omdat we het recept op onze eigen manier benaderen.

Specifiek denk ik dat wij minder country-invloeden in onze nummers leggen. We gebruiken ook een banjo in onze nummers, maar we bespelen het instrument meer als een elektrische gitaar dan er de typerende folkgeluiden uit te halen door de snaren snel op en neer aan te slaan.

Jullie blijven in jullie nummers ook niet vasthouden aan één stijl, soms horen we synthesizers of elektrische gitaren.

Ja, dat klopt. Wanneer we een nummer schrijven, werken we meer vanuit het nummer zelf dan vanuit een bepaalde stijl. We kijken naar wat het nummer nodig heeft. Als dat akoestische harmonieën zijn, werken we het zo uit. Als het nummer een elektrische gitaar nodig heeft, dan kiezen we daarvoor.

Jullie spelen verschillende instrumenten, jij als drummer speelt bijvoorbeeld ook bas. Beïnvloedt dat de manier waarop jullie nummers schrijven of blijft iedereen bij zijn vaste instrument?

Neen, helemaal niet. Eigenlijk kunnen allemaal de meeste instrumenten bespelen die we gebruiken. Als we dus iets nieuws maken, starten we vanuit wat we willen horen, nemen wat instrumenten en proberen er iets van te maken.

Voor jullie met jullie debuut ‘Islands’ naar buiten kwamen, brachten jullie twee ep’s uit. Enkele nummers van die ep’s werden geüpdatet en op ‘Islands’ geplaatst. Waarom deze manier van werken?

We hebben eerst twee ep’s uitgebracht om zonder druk te kunnen experimenteren. We probeerden verschillende ideeën en opstellingen tot we wisten wie we waren en waar we naartoe wouden.

Een aantal nummers van de ep’s staan ook op het album omdat we vonden dat ze sterk genoeg waren en omdat we enkele nummers zoals Agape zeer snel hebben opgenomen na het schrijven, waardoor het nummer tijdens de optredens nog veranderde.

De teksten van jullie nummers gaan vaak over verlies. Spreekt dit thema jullie aan?

Het hangt ervan af hoe je naar het woord verlies kijkt. Je kunt niemand verliezen en er verdrietig over zijn zonder dat je ervan gehouden hebt. Of het nu een smakelijke kop koffie is die opdrinkt of een dierbare hond die je verliest, je creëert een soort contract met alles wat je graag hebt en op een bepaald moment verlies je het, dat is net een deel van de reden waarom je het zo graag hebt.

We schrijven eerder over sombere thema’s, maar we kunnen onze nummers met een publiek delen, wat het een positieve ervaring maakt. Alles voelt anders aan wanneer iemand zegt dat hij het gevoel van een nummer begrijpt. We vinden die dialoog met onze fans erg belangrijk.

Heel erg bedankt en succes met jullie optreden (Een fotoverslag van dat optreden vind je hier, nvdr).

Wie deze heren nog niet kent, kan starten met de video van het prachtige Elysium. De regisseur wou een groep vrienden volgen tijdens hun laatste week aan de universiteit en de verandering van hun onschuld in beeld brengen. Toen één van hen tijdens de opnames stierf in een schietpartij wilden zijn vrienden deze video als eerbetoon afwerken.