Barbara Dex - Ook de Buscemi-insteek is een deeltje van mij

De muzikale goesting van Barbara Dex is onuitputtelijk. Zo pakt de Kempense diva uit met nieuw, eigen werk onder de titel 'Dex, Drugs En Rock & Roll', ondertussen al haar negende album. Op de plaat duikt Barbara onder in een sfeer van passionele jazz en lounge, gecombineerd met popmuziek; en dat samen met dj en producer Buscemi. De veelzijdige Kempense is klaar voor alweer een nieuwe uitdaging.

Hoe ben je ertoe gekomen om met Buscemi te gaan samenwerken?
Van het moment dat ik mijn plaat wou beginnen, stelde ik me de vraag wie de plaat zou producen. Ik heb in het verleden altijd de kans gekregen telkens weer met andere mensen te werken. Denk maar aan Steven Cornillie en Tom Helsen. Wie wilden we deze keer inschakelen? Binnen de platenfirma kwam het idee om Buscemi hiervoor te vragen en zo een nieuwe muzikale richting in te slaan. In eerste instantie was ik verrast, maar nadat ik zijn materiaal ben gaan beluisteren, wist ik het zeker: ik moest die uitdaging aangaan. Ik sta open voor vernieuwing. Dat is mijn lang leven binnen de muziekwereld. Geen enkele van mijn platen lijkt op een andere. Telkens weer wil ik mensen overtuigen van mijn kunnen.

Kende je zijn werk eigenlijk?
Ik heb wel moeten grasduinen in zijn repertoire want hij is natuurlijk vooral actief in het dancecircuit en dat is een totaal andere wereld. Ze matcht wel met die van mij. Voor Dirk was het ook een uitdaging om eens met een gewone, volkse, Vlaamse meid de studio in te duiken. Loungemuziek vond ik sowieso heel aangenaam; muziek die ik vooral op de achtergrond apprecieer. Niet dat je me daar op party’s wild van zal zien worden (lacht).

Hoe zijn de liedjes op je nieuwe plaat ontstaan?
De eerste drie, vier songs hebben we samen gemaakt. Dirk creëerde een instrumentale track en ik moest daarna proberen om er een zanglijn met wat tekst bij te maken. De andere songs kwamen op een andere manier tot stand. Sowieso werk ik graag met veel verschillende mensen om de variatie zo groot mogelijk te krijgen. Zo kregen ook Sarah Gilis en Jan De Campenaere, frontman van Venus in Flames, de kans één van de nummers te schrijven. Beiden kennen me wel een beetje en wisten dus in welke richting ze moesten componeren. Zo zit er veel afwisseling binnen het concept dat drijft op dezelfde sound.

Hoe belangrijk zijn de teksten op zo’n plaat? Je zou al snel denken dat ze bijkomstig zijn.
Je zou inderdaad kunnen denken dat de muziek centraal staat, maar ook de tekst is niet onbelangrijk. Er zitten wel flarden tussen die op mij van toepassing zouden kunnen zijn, maar het een autobiografische plaat noemen zou te ver gaan. Het klopt wel allemaal, maar het ene nummer is al liefdevoller en intiemer dan het andere.

Met de cd sla je ook nieuwe wegen in. Spannend?
Ik wou met de plaat ook het vorige hoofdstuk afsluiten. Ik probeer altijd te verrassen, denk maar aan het Tom Helsen-verhaal van destijds. Hij heeft me op het idee gebracht om me niet te focussen op één stijl, maar op het doorbreken van grenzen. Daar zit voor mij telkens de uitdaging. Er zijn zoveel dingen die ik wil doen. Nu koos ik voor Buscemi met een poppy plaat met veel loops, een cd die een beetje retro klinkt. Misschien wacht me over een paar jaar wel een toffe jazzplaat. Mijn muzikale leven heeft die variatie echt nodig.

Was de nieuwe wending ook nodig om een nieuw, zeg maar jonger publiek te kunnen aanspreken?
Elke nieuwe uitdaging zorgt er ook voor dat andere mensen me ontdekken. Mijn publiek verruimt zich daardoor telkens weer. Ook jonge mensen zullen die Buscemi-insteek wel kunnen smaken. En ook dat is een deeltje van mij. Het is leuk om mensen te overtuigen. Krijg ik ze mee? Voelen ze het wel? Ik zit goed in mijn vel en wil dat ook wel uitstralen. Ik hou van plezier maken en met die plaat versterk ik dat imago alleen maar. De muziek zweept ook op; en voor de eerste single heb ik zelfs een videoclip gemaakt. In het verleden was dat nooit voor mij weggelegd, maar nu heb ik me er volledig in gesmeten. Ik ben heel happy en blij met het eindresultaat.

De titel van de plaat is een leuke knipoog naar een wereld die kennelijk ver van je af staat. Of vergissen we ons?
De plaat en de tour heten allebei: ‘Dex, Drugs En Rock & Roll’. Ik heb die titel samen met mijn manager bedacht. Mensen moeten niet van hun stoel vallen; ik wil hen niet choqueren, maar ik wou wel uit dat typische spoor stappen, iets proberen. Het is hilarisch welke ideeën er tijdens de brainstorm naar boven kwamen. Door één lettertje te veranderen wisten we dat het klopte. De drugs staan voor de verslaving aan de muziek. De mensen moeten de rock-’n-roll voelen als ze komen kijken. Aangezien je de dag van vandaag moet knokken om een plaatsje te krijgen in muziekland als je met iets nieuws komt, moesten we wel een beetje teasen. Ik denk dat we dat op de juiste manier hebben gedaan. Ik heb er wel een goed gevoel bij.

Bij een plaat horen ook ambities. Welke zijn dit bij ‘Dex, Drugs En Rock & Roll’?
Uitspraken over ambities zal je van mij niet horen. Je mag daarin niet te fel zijn. Uiteraard mag je nog dromen hebben. Bij mij zijn dat best heel uiteenlopende dingen. Zo denk ik nog aan een jazz-plaat of een uitstapje naar Nashville voor een echte countryplaat. Daarnaast sta ik ook heel graag op het podium in een theater; niet alleen om te zingen, maar ook voor theaterstukken. Tijdens de productie ‘Kleinkunsteiland’ met Jan De Smet en Lucas Van den Eynde ging het om ietsje meer dan zingen. En dat was wel fijn. Ik laat alles op me afkomen. Momenteel heb ik goede mensen rondom mij die dezelfde ideeën delen en die me helpen om die te verwezenlijken. Daar ben ik al heel blij om. Ik mag ook deze zomer wat festivalletjes doen, iets waar ik hard naar uitkijk.

Heb je ’t gevoel dat je als zangeres beter wordt met de jaren?
Door het ouder worden doe je ervaring op. Je leert mensen kennen en mag samenwerken met fijne muzikanten. Het verruimt allemaal je muzikale pad. Ik leer nog elke dag bij en je durft al wat meer dan twintig jaar geleden. Ik heb een totaal andere klankkleur ondertussen, als je mijn stem vergelijkt met het meisje dat ik was als twintiger.

‘Dex, Drugs En Rock & Roll’ werd uitgegeven door Mostiko. Alle info op www.barbaradex.be