Band Of Skulls - Champagne en eksters

De blogs, kranten en muziekwebsites staan er vol van: voorspellingen. Wie gaan we maken en wie gaan we kraken? Maar uiteindelijk blijft het koffiedik kijken, ook al wordt het woord van bepaalde websites vaak voor het nieuwe testament aanzien. Band Of Skulls vind je meer dan eens terug in dergelijke voorspellingen. Reden genoeg dus om de heren en dame eens aan de tand te gaan voelen.

Russell Marsden (gitaar, zang), Emma Richardson (bas, zang) en Matt Hayward (drums) leerden elkaar op school kennen en gingen onder de naam Fleeing New York hun geluk in de muziekindustrie beproeven.  Ze besloten echter al snel voor een andere naam te kiezen. Band Of Skulls was geboren en hun debuut 'Baby Darling Doll Face Honey' geraakt ook hier te lande stilaan bekend. Zeker nadat I Know What I Am door iTunes werd gekozen tot "free single of the week".

Hun volgende single, Death By Diamonds And Pearls, prijkt intussen in De Afrekening en zou daar best wel eens een tijdje kunnen blijven bivakkeren.

Maar waarom koos de band precies die naam, die ons meteen aan een metalband deed denken?

Russell: Toen we op zoek waren naar een nieuwe bandnaam, speelden we regelmatig in een club in Southampton die 'The Talking Heads' heette. Dat leek ons een fantastische naam, maar uiteraard was die al ingenomen. Buiten die club hing echter een schilderij van Hamlet, die de schedel vasthield. En dan hebben we ons daarop geïnspireerd voor de naam. Bovendien zijn we alledrie songschrijvers in deze band, alledrie met een eigen persoonlijkheid en identiteit. Dat paste ook mooi in dat plaatje van Band Of Skulls.

Popmatters noemde jullie plaat een mengelmoes van invloeden omdat jullie alle drie liedjes schrijven. Wat vind je daarvan?

Russell: Het is een evenwicht waarnaar we zoeken. Toen we jonger waren, schreven we inderdaad elk in onze eigen stijl, waardoor de muziek alle richtingen uitging. Maar nu combineren we onze krachten en is er nog steeds een afwisselende sound zonder dat het als een andere groep klinkt. Elk van ons draagt zijn eigen ideeën aan, waarna we er als groep aan voortwerken. Uiteraard is er nog een stijlverschil, maar dat maakt het juist interessant.

Hoe zit dat met de volgende plaat? Zal er op dezelfde manier tewerk gegaan worden?

Matt: We kunnen gewoon niet anders. Uiteraard willen we graag aan de slag gaan met nieuw materiaal, maar op dit moment ontbreekt het ons aan tijd. Tijdens soundchecks of op hotel wordt wel eens een poging gedaan, maar veel verder raken we momenteel niet.

Het man/vrouweffect is erg belangrijk voor jullie.

Russell: We zijn nu eenmaal maar met zijn drieën, waardoor de mogelijkheden beperkt zijn: drie instrumenten en twee stemmen. We moeten er dus het uiterste uithalen. En zo werd al snel duidelijk dat de harmonie en de afwisselende zang een van onze sterktes is. Het zorgt voor een dynamisch geheel. Bovendien is het heerlijk om de hoofden van het publiek van links naar rechts te zien gaan als in een tennismatch.

Het album klinkt niet echt "Engels".

Russell: Vreemd eigenlijk, want we hebben nooit een bepaald geluid nagestreefd. Waarschijnlijk heeft het te maken met het feit dat de platen waar wij van houden, onze invloeden, voor het merendeel Amerikaans zijn. Logisch dat je dan bij dit soort sound uitkomt.

Matt: Er is altijd al een wisselwerking geweest tussen Engelse en Amerikaanse bands. Door Engelse groepen als The Rolling Stones en Led Zeppelin leerden de Amerikanen hun eigen bluesmuziek weer kennen. En dat was ook in omgekeerde richting zo. Dat geldt ook voor ons.

Er wordt jullie een grote toekomst voorspeld. Is dat belangrijk voor jullie of willen jullie gewoon muziek maken en voor de rest afwachten?

Russell: Waarschijnlijk ergens daar tussenin. We hebben altijd al muziek gemaakt in groepjes, en het voelt prima dat we nu mogen spelen voor een groter publiek of dat onze liedjes op de radio worden gedraaid. Daardoor wordt het een intensere ervaring, kan je weer verder reizen en grotere optredens doen.

Emma, jij schildert ook. De albumcover was gebaseerd op een van je schilderijen. Heeft dat ook een invloed op je muziek?

Emma: We wilden gewoon iets anders doen, dus heeft een van de mensen van het label een van mijn schilderijen geremixt door het te reflecteren. Het resultaat zag er prima uit. Het is niet echt van invloed, maar het proces is wel hetzelfde. Je begint eraan, neemt wat afstand, bekijkt het voorlopige resultaat en gaat verder.

Waar staat Death By Diamonds And Pearls voor?

Russell: Toen ik met enkele vrienden naar een nachtclub ging, was ik verrast door de levenswijze van veel rijke kids. Zelf had ik het niet echt breed, en ik was geshockeerd toen ik zag dat zij zomaar driehonderd pond aan een fles champagne spendeerden. Death By Diamonds And Pearls moet je opvatten als een waarschuwing voor dergelijke uitspattingen, voor het op die manier rondstrooien van geld.

En wat zit er achter Patterns?

Emma: Dat verwijst naar een "Magpie Rhyme".

Russell:  Een "Magpie Rhyme" is een kinderliedje over eksters. Het is een traditie dat het geluk brengt als je er één ziet. Twee eksters betekent dan weer ongeluk, en zo verder. We hebben gewoon dat liedje genomen en omgedraaid.

Zien jullie jezelf zo'n ommekeer maken als Editors met hun laatste album: meer de elektronische kant opgaan?

Russell: Er zijn altijd wel redenen om dat te doen. Als je het beu bent om bepaalde technieken steeds opnieuw op te nemen, kan ik me dat wel voorstellen. Op een bepaald moment had ik bijvoorbeeld een hekel aan gitaar spelen. Maar later is dat toch nog goed gekomen. Dat gebeurt dan op natuurlijke wijze. Zelf schrijf ik mijn nummers op verschillende instrumenten, maar als ik ze voorstel aan de rest van de band, gebruik ik de gitaar. Maar het is altijd leuk om nieuwe technieken uit te proberen en nieuwe elementen toe te voegen aan je sound.

Matt, hoe ga jij tewerk als je liedjes schrijft?

Matt: Ik schrijf ze op gitaar. Het is met dat instrument dat ik begonnen ben, om later over te schakelen op drums. Ik heb een kleine studio aan mijn huis, en daar neem ik dan mijn demo's op. Dat gebeurt allemaal vrij artisanaal: ik neem de drumtrack op, loop naar de machine, druk op "Stop", maak alles klaar voor de volgende track, druk op "Opnemen", loop weer terug. Ik ben niet zo technisch aangelegd. Op mijn demo's hoor je altijd twintig seconden lopende voeten.

Hebben jullie al voorstellen gehad voor andere optredens en/of festivals?

Matt: Op 4 maart spelen we in het voorprogramma van Blackbox Revelation in de AB. Zij spelen dan later een show met ons in Londen. En jullie festivals doen het uiteraard uitstekend. Dus een uitnodiging voor Werchter zouden we ook wel zien zitten.

We zullen even de Schuer opbellen. Succes!