Balthazar - Nen bèregroten kèrl die ons wèreldberoemd maakt

"Ik wil hier best wel iets eten, maar het is niet goedkoop". Balthazar mag dan nog geen dikke portefeuille verdiend hebben met hun platen, ze zijn wel begeesterd door muziek en brengen op 22 maart hun eerste album uit. Hoog tijd om eens een praatje te slaan met zangers en songschrijvers Maarten Devoldere en Jinte Deprez.

Aan wie zou je heel graag je plaat eens laten horen?

Maarten: Laat ik een muzikant nemen om het makkelijk te houden. (denkt). Nick Cave. Ik dacht eerst Bob Dylan, maar dat is niet realistisch. Die zal dat sowieso niet goed vinden. Het moet iemand zijn die dichter bij onze tijd staat. Nick Cave maakt meer hedendaagse muziek en frisse platen. Damon Albarn (Blur) zou er ook wel eens mogen naar luisteren.

Zou je er belang aan hechten?

Maarten: Ja, eigenlijk wel. Meer dan aan de mening van mijn moeder (lacht). Vorige week speelden we op de Poulains en Tom van Laere en Mauro gaven ons dan een compliment of proberen ons iets bij te brengen en daar luisteren we wel naar. Recensies die ons de grond in boren, daar til ik minder zwaar aan. Dan klopt er altijd wel iets niet of ze hebben niet goed geluisterd. Een recensent heeft toch minder recht van spreken dan Nick Cave.

Jinte: Het blijft natuurlijk maar een mening en uiteindelijk zijn wij blij met het eindresultaat en met wat we gemaakt hebben. We zijn geslaagd in ons opzet.

En wat mag dat opzet dan zijn?

Jinte: Het opzet is dat alles in elkaar valt, op een spontane manier doordacht. We hebben geprobeerd de clichés te vermijden en iets alternatiefs te zoeken voor de voor de hand liggende zaken. Dat zijn dikwijls kleine dingen die je pas na enkele luisterbeurten hoort.

Zit het dan vooral in de arrangementen?

Jinte: Wel, de arrangementen hebben we bewust heel leeg proberen te houden om het subtiel te houden en om iedere nuance in de instrumentatie eruit te laten komen. We willen dat alles wat we spelen er toe doet. We zijn geen band waar de sound uit 5 gitaarlijnen bestaat die je dan toch live niet kan brengen. Daardoor spelen we in feite méér tijdens optredens dan op de plaat te horen is. Een beetje een omgekeerde wereld toch.

Maarten: Het is een beetje een reactie tegen die "wall of sound" van veel bands. Ik denk wel niet dat de nummers daardoor eenvoudiger zijn. Veel mensen vinden de drempel hoger net omdat de nummers een zekere kaalheid hebben. Ik denk dat het daardoor ook een plaat is die groeit naarmate je hem beluistert.

Er is dus een groot verschil met vroeger?

Maarten: Ja, het is totaal anders. Er blijft eigenlijk niets meer over van de ep. We spelen de oude singles ook niet meer omdat dit een nieuw verhaal en een nieuw begin is. Het is het verschil tussen 18 en 22 jaar zijn.

Ben je er dan 4 jaar mee bezig geweest?

Jinte: In feite waren we keihard aan het werken voor onze liveoptredens. We dachten niet echt aan een album, maar we waren wel bezig met demo's en zo. Plotseling een jaar geleden vonden we dat we er klaar voor waren. Uiteindelijk duurt het dan allemaal niet zo lang.

Als je vier jaar ideeën verzameld, hoe selecteer je dan?

Maarten: We zijn elkaars feedback. Er is niet echt een criterium. Vanaf dat je ernaar luistert weet je dat het op plaat moet. Er zijn dan ook niet echt discussies rond de platenkeuze. Ik vind het echt heel makkelijk om een single te selecteren. Niemand anders hoeft dat te doen.

Jinte: We zijn geen band die 120 afgewerkte nummers klaar heeft liggen om dan te selecteren welke er op de plaat zullen staan. Ik vind het tijdverlies om energie in slechte ideeën te stoppen.

Jullie twee werken alle ideeën in feite uit?

Maarten: Ja, we hebben een hele bibliotheek met ideetjes en "dingskes" die we elk afzonderlijk maken, doorsturen, feedback geven enz., maar echt samen zitten gebeurt pas in een later stadium. Om muziek te maken moet ik echt alleen zijn.

Iets anders nu, jullie zijn naar Zuid-Afrika geweest, gaan straks terug en pikken onderweg ook enkele showcases in Canada mee. Wat is de bedoeling daarvan?

Maarten: In feite zijn dat uitnodigingen van festivals, waar we graag op in gaan. Donderdag gaan we inderdaad ook naar Canada. Er is een showcasefestival "Canadian Music Week". We spelen er samen met Canadese bands. Vroeger programmeerden ze wel eens alle Belgische bands samen op één avond, maar daar kwam geen kat naartoe. Nu kunnen we bijvoorbeeld teruggaan naar Zuid-Afrika om iets grotere optredens te spelen.

Jinte: Wij kwamen daar afgelopen zomer toe met een geluid dat zij in feite niet kennen. Hun muziek is óf Greenday óf Muse óf... Ik vind dat raar.

Hoe avontuurlijk zijn jullie?

Maarten: Ik denk dat we redelijk avontuurlijk zijn. Kijk, in België is het redelijk gemakkelijk. Je kan vrij snel mooie optredens doen en geld verdienen, maar we kiezen er toch bewust voor om te gaan tjolen in het buitenland en die kleine dingen te gaan doen. Uiteindelijk kan er in het buitenland altijd wel iets van komen. Je kan het maar proberen.

Jinte: Muziek is ook een manier om eens weg te vluchten. In die zin is het een soort escapisme dat ons een avontuur biedt.

In Panorama was er onlangs ook een reportage over The Black Box Revelation die heel veel bezig is met buitenlandse projecten, maar de touwtjes slechts met moeite aan elkaar kan knopen. Hoe kijken jullie als jonge band tegen die muziekindustrie aan?

Maarten: Als je er bewust voor kiest om een ganse dag muziek te maken in plaats van les te geven of in een bedrijf te werken, dan vind ik het eigenlijk maar normaal dat je daar niet rijk van zal worden.

Jinte: Die buitenlandse optredens doen we om onszelf ook eens vanuit een ander perspectief te bekijken. We speelden zo eens enkele optredens in Nederland met Amerikaanse bands en toen waren we toch onder de indruk van hun drive, hun begeestering en hun visie. Dat heeft ons doen beseffen dat we echt wel iets te bieden moeten hebben om daar tussen te staan. Als je nooit de landsgrenzen oversteekt dan wordt je een plaatselijke heer en val je in het naburige dorp door de mand. Dat was ook de reden waarom we in Noorwegen gingen mixen. Je krijgt eens een frisse kijk op de zaak.

Hoe was die ervaring?

Maarten: Kijk, de single Fifteen Floors hadden we hier gemixt, en als je dan 's avonds gewoon bij je lief gaan slapen en het normale leven terug verder gaat, dan geeft dat toch een heel andere beleving dan wanneer je écht tien dagen tussen de bergen en de zee in je nummers kunt kruipen.

Als je gewoon mag dromen en zelf een plan mag uitstippelen voor Balthazar, hoe ziet dat er dan uit?

Jinte: (denkt) Wel, voor mij mag het zo gaan: eerst doen we stap voor stap een paar landen en dan komt er "nen bèregroten kèrl" die ons wèreldberoemd maakt.

Is dat wat je wilt, want er zijn natuurlijk ook veel nadelen.

Maarten: Ja, het lijkt me fantastisch dat je plaat in heel veel landen tegelijk uitkomt en dat je zelf geen extreme inspanningen moet doen om optredens te forceren. In Engeland spelen is bijvoorbeeld heel moeilijk omdat ze zeer protectionistisch zijn en omdat ze totaal niet geïnteresseerd zijn in Belgische bandjes. Maar goed, de bedoeling van de vraag was toch even te dromen hé?

Niets mooiers toch? Veel succes en bedankt!