Astronaute - Een leeuwin die enkel haar eigen gedachten kan dragen

We keken er al naar uit: een intiem gesprekje in een Antwerpse eettent tussen ons en Myrthe Luyten, de vrouw achter Astronaute. Maar helaas, haar schema werd herschikt en zo eindigden we elk aan de andere kant van een telefoon. Gelukkig bleek onze gesprekspartner nog altijd veel te vertellen te hebben over hoe haar ep ‘Myriad’ tot stand kwam en nog veel meer.

Een leeuwin die enkel haar eigen gedachten kan dragen



Als we het goed hebben, zaten er ongeveer negen maanden tussen de eerste opname en het uitkomen van de ep. Was het een moeilijke bevalling?
Myrthe Luyten: Op zich niet omdat ik al veel langer bezig was met de meeste van de nummers. Er staan nummers op die al vier jaar oud zijn. Maar het effectieve opnemen was wel spannend, want voor de eerste keer moest ik mijn eigen nummers opnemen. En we vertrokken van een erg ruwe basis van akoestische gitaar en stem. We hebben heel erg nagedacht over de arrangementen en ik heb er zelfs een paar keer van wakker gelegen.

Ondertussen zat je ook niet stil. Je hebt een paar mooie voorprogramma’s gedaan voor o.a. Spain, Sam Amidon en Ed Kowalczyk, een tour met Amatorski en ook nog enkele festivals. Wat was het leukste?
(twijfelt) Ik denk dat ik de tour met Amatorski toch het leukste vond omdat ik toen echt het gevoel had dat we met iets goeds bezig waren. En het was ook de eerste keer dat ik met een band op het podium stond. Dat was voor mij een ongelooflijke uitdaging en een spannende tijd. We speelden in vijf prachtige zalen en daar heb ik ongelooflijk van genoten. Ook van een solo-optreden kan ik erg genieten, maar dat zal ik sowieso altijd blijven doen. Optreden met een band is nu nieuw en spannend.

Je wordt live ook bijgestaan door schoon volk als Gianni Marzo die je kent van bij Mad About Mountains, Joshua R. Geboers van Bearskin en ene Mauritz Luyten. Is dat je broer?
Inderdaad, dat is mijn broer. Die heeft vorige zondag voor het eerst meegespeeld op onze ep-release in de Muziekodroom. Vroeger zat ik ook met hem in een band, maar toen speelden we postrock en dat was wel iets helemaal anders. Hij drumt ontzettend goed en het handige is dat hij mij door en door kent. Het is dan ook heel fijn om zo iemand naast je op het podium te hebben.

Speelden deze drie muzikanten ook de nummers op de ep mee in?
Gedeeltelijk wel. Gianni heeft alle elektrische gitaren ingespeeld en Joshua de bas- en pianopartijen, de (schaarse) drumpartijen zijn van de hand van Stijn Persoons, ook van Mad About Mountains. Hij zou ook eerst mijn livedrummer worden, maar hij wou na Mad About Mountains graag opnieuw in een punkband drummen. Dus heb ik hem wijselijk laten gaan: je kan mijn muziek bezwaarlijk punk noemen. (lacht)

En wie is er verantwoordelijk voor de mooie, warme blazers?
De opnames van de blazers heb ik niet echt zelf meegemaakt. Dat was een idee van Christophe Vandewoude, de broer van Gaëtan van Isbells en hij is de producer van de ep. Hij haalde er Niels Van Heertum van Marble Sounds en ook Gerd Van Mulders van o.a. Isbells bij. Maar ik heb die mensen hun stuk niet weten inspelen. Ik ben hen uiteraard wel heel erg dankbaar.

Je zit echt in die scène van Isbells, Marble Sounds, Mad About Mountains en zo. Maar je naam haalde je bij Spinvis al zette je wel een “e” achter de songtitel. Was dat om je "vrouw zijn" te benadrukken?
Ja, dat was mooi meegenomen, maar ik vond het vooral typografisch mooier met die “e” achteraan. Het verwijst ook naar de Franse taal en Astronaut vind ik een zwaar woord, terwijl dat die “e” achteraan het plots heel wat lichter maakt. Als een soort van tegengewicht voor mijn zware stem. (zucht)

Daar wou ik absoluut niet over beginnen, want daarover lees je in elk interview met jou.
Dank je wel, dat wordt gewaardeerd! (barst in lachen uit).

Je biedt je ep gratis aan. Waarom doe je dat?
Dat is in samenspraak met het label gebeurd. De ep is in de eerste plaats een visitekaartje. We hopen dat hij massaal wordt beluisterd en verspreid zodat er voor mij deuren zullen opengaan. De mening van Zeal – en ik volg hen daarin – is ook dat de moderne manier van muziek beluisteren helemaal anders is dan vroeger.

Ook Radiohead heeft ooit een album gratis aangeboden via het net en zo de aandacht getrokken. Ik merk ook dat het werkt, want er valt een drempel weg voor mensen die mijn muziek niet kennen. Ze riskeren nu niets om mij toch te leren kennen. Ik merk ook dat er heel wat mensen zijn die een centje “achterlaten” en dat is natuurlijk wel fijn als appreciatie. Maar het is dus nog niet de bedoeling om er aan te verdienen. Ik wil nu dat mensen mijn muziek kunnen ontdekken en dat lukt wel. Grote media als De Standaard sprongen alvast op de kar.

Je doopte je ep ‘Myriad’. Wat betekent die titel?
Ten eerste vind ik "Myriad" een ontzettend mooi woord en ook de betekenis is wel passend. Het betekent zoiets als een oneindig groot getal en dat vind ik een mooi idee. Het past ook omdat de nummers op de ep over een heel grote periode tot stand kwamen. Sommigen zijn heel nieuw, maar andere dateren uit mijn jeugd. Van toen ik zestien was. Die titel omvat dat allemaal.

Dat grafische vind je duidelijk heel belangrijk. Je zit ook op Tumblr.
Inderdaad. Ik studeer ook een richting waar ik veel met kunst te maken heb en dat is altijd ook één van mijn interesses geweest. Ik heb nu wel voor het domein "Muziek" gekozen, maar ik lees ook heel graag en kan ook intens genieten van beeldende kunst.

Dat alles komt allemaal op de een of andere manier aan de oppervlakte in mijn werk. Ik maak ook heel veel werk van mijn teksten bijvoorbeeld. Ik hecht daar veel belang aan en stiekem sluipen daar allerlei invloeden vanuit andere kunstvormen in.

Je ep klinkt heel warm en troostend en toch blijkt er uit de teksten veel twijfel. De eerste track heet King Winter en lijkt te gaan over twee geliefden die onbereikbaar zijn voor elkaar op een of andere manier.
Dat kan je er zeker uithalen en mijn muziek gaat sowieso altijd over relaties tussen mensen: tussen mij en anderen, tussen twee mensen die ik niet ken. Deze song is ontstaan vanuit een beeld dat ik ergens las en daar ben ik verder over beginnen nadenken. Onbewust slopen er wel persoonlijke ervaringen met mensen in. Maar ik kader die wel in een soort van fantasiewereld waarbij iets concreets ineens abstract wordt. Het kan eigenlijk over van alles gaan, maar eerlijk gezegd gaat het inderdaad over interactie tussen mensen.

De tweede track, de single Lighthouse gaat duidelijk over de relatie tussen jou en je ouders.
Dat is voor mij het meest duidelijke nummer dat ik ooit geschreven heb en het is ook de recentste song op de ep. Ik heb al heel wat watertjes doorzwommen, maar ik ontdekte dat ik altijd tot rust kon komen bij mij thuis. Lighthouse is dan ook een ode aan mijn ouders op wie ik erg trots ben.

Ik ben heel blij dat ik hen heb en voor mij is dit eigenlijk het sluitstuk van de ep omdat de nummers die ik daarvoor schreef allemaal over moeilijke momenten gaan of dingen waarmee ik zat en Lighthouse heeft dat gevoel van “Alles komt wel goed”, omdat ik weet dat ik altijd ergens terecht kan. Dit nummer heb ik ook in één keer opgenomen en geschreven dus voor mij is het een troostnummer.

Komt er ook een clip bij Lighthouse of is daar geen sprake van?
Toch wel. We zijn er momenteel mee bezig. Mijn broer studeert Film aan het Rits en samen met een paar kompanen werkt hij een heel mooi idee uit. De clip heeft wel een beetje vertraging opgelopen omdat hij het heel druk heeft. Maar hij komt er en naar wat ik hoor is het concept heel mooi.

In de derde track noem je jezelf een leeuwin, maar dan wel eentje die enkel het gewicht van haar eigen gedachten kan dragen. En ook Brawlers heeft zo’n misleidende titel, want het is helemaal niet luidruchtig. Doe je dat bewust, dat spelen met tegenstellingen?
Het is interessant om te spelen met spanningen en ik heb inderdaad altijd een fascinatie gehad voor zaken, die op het eerste gezicht tegenstellingen lijken. Ik verwerk dat graag in mijn teksten, die vaak heel beeldend zijn. Ik gebruik dan graag iets dat helemaal niet lijkt te passen bij een bepaald gevoel, maar ergens toch ook weer wel.

Dat gebeurt eigenlijk heel onbewust. Ik zoek gewoon woorden om iets te beschrijven en steek daar stukjes van mijn eigen ervaringen in. Lioness bijvoorbeeld kwam heel onbewust tot stand en pas toen het klaar was, realiseerde ik me dat dit mijn reactie was op zaken, die ik net daarvoor had meegemaakt had met iemand en die ik niet tegen die persoon kon zeggen. Ik heb ze dan maar neergeschreven.

Brawlers is dan weer een troostend walsje, maar die tekst – geschreven toen ik zeventien was – gaat over hoe ik de wereld toen ervoer: als heel groot en beangstigend. Ik vond toen mijn plek niet en dit nummer was een soort van wiegelied dat ik voor mezelf schreef. Dat deed goed.

In het laatste nummer komen de koning en de winter uit de eerste track weer terug en ook dat troostende zit er weer in. Je zingt: “Put your arms around the woman who knows your mind” en “Your winters come, but they also will go”.

Two Kings heb ik eigenlijk geschreven voor mijn lief (Joshua Geboers - nvdr) op een moment dat ik net uit een relatie kwam waarin ik op het eind zelf niet eens meer was wie ik dacht te zijn. Ook hij voelde zich op dat moment heel verloren. Net op dat moment kwamen we elkaar tegen en we hebben van elkaar geleerd om te praten en om toe te laten van een ander te steunen en ook om zelf gesteund te worden.

Die zin, “Your winters come, but they also will go”, slaat op het feit dat we van elkaar weten dat we soms vlagen hebben, maar dat we dat kunnen oplossen. Met dit nummer wil ik hem zeggen dat ik er voor hem zal zijn, wat er ook gebeurt. En ook al zeg ik dat effectief tegen hem, het is nog mooier om het te kunnen zingen, zeker nu hij naast mij op podium staat.

Dank je wel voor dit heel openhartige gesprek. We hebben nog één vraag: waarheen vliegt deze astronaute in de toekomst?
Ik hoop in zoveel mogelijk richtingen waarbij ik met zoveel mogelijk andere mensen kan samenspelen. Ik ben zelf aan het nadenken over welke richting ik uit wil. Ik denk dat ik nog kleiner en minimalistischer wil gaan, meer de grens opzoeken van traditionele folk en het singer-songwritergenre en tegelijk op zoek gaan naar abstractere klanken.

Voorlopig doen we het nog wel even met de wondermooie ep 'Myriad' en die vind je hier.

3 december 2013
Marc Alenus