Archie Bronson Outfit - Een democratie van geluiden

"Wat vind jij eigenlijk van de titel?" De vraag die Sam 'The Cardinal' Windett ons stelt, overvalt ons een beetje, maar eigenlijk is 'Coconut' wel een titel die je helemaal op het verkeerde been zet. Daar houden wij wel van, van dat tegendraadse. Een gesprek over de nieuwe plaat van Archie Bronson Outfit was dus wel degelijk op zijn plaats.

Waarom hebben we zo lang op dit album moeten wachten?
Sam Windett: Eigenlijk is het helemaal niet zo lang geweest. Mark (Cleveland, tekstschrijver en drummer van de band, nvdr) en ik hebben net een album van onze andere groep, The Pyramids, uitgebracht, ook bij Domino. We hebben de tijd genomen voor het schrijven van songs voor 'Coconut' en onze samenwerking met de eerste producer is afgesprongen. Tim (Goldsworthy, die al werkte met o.a. LCD Soundsystem, The Rapture, ..., nvdr) was dan weer niet beschikbaar.

Het heeft dus niets te maken met het feit dat het deze keer moeilijker was om tot songs te komen?
Misschien was het zelfs eenvoudiger. Naarmate je meer groeit als band en naarmate je meer naar andere muziek luistert, ga je ook meer opslaan in je mentale bibliotheek. We voelden ons zelfs tot op zekere hoogte bevrijd wat betreft het soort songs dat we wilden schrijven.

Er was in elk geval materiaal genoeg voorhanden: Mark heeft er net een baby bij, Dorian (Hobday, bassist, nvdr) is getrouwd. In feite was de plaat al klaar in augustus, maar omdat we de releases van vorig jaar net hadden gemist, werd de onze uitgesteld, ook al maakten we ons op geen enkel moment zorgen over de timing.

Er was ook geen enkele druk vanuit de platenmaatschappij. We mochten alle tijd nemen. Misschien is het soms wel interessanter om wat tijd tussen twee platen te laten, om overkill te voorkomen.

Was dat één van de redenen waarom jullie een andere band zijn begonnen?
Tot op zekere hoogte wel. Mark en ik hebben die songs op erg korte tijd geschreven. We wilden eigenlijk een garageplaat maken en dat liep allemaal heel erg vlot. De plaat werd geschreven in een week en opgenomen in de volgende week en dat was precies de bedoeling.

Toen wij 'Coconut' voor het eerst hoorden, hebben we even gecheckt of er niets mis was met de speler.
We waren vastbesloten om deze plaat anders te laten klinken. De twee vorige albums en dat van The Pyramids hebben allemaal een liveklank. Ze klinken vrij thrashy. Het was niet de bedoeling om de stijl van de songs te veranderen, het moest gewoon anders klinken.

Dat verschil zit hem vooral in het feit dat de songs alle kanten op stuiteren. Er zitten meer extremen in: de heavy songs klinken nog meer heavy, de lichtere songs meer poppy en in de dancenummers zit meer dance. De plaat is meer gepolariseerd dan voordien, toen het geheel meer belang had, terwijl er nu meer nadruk ligt op de individuele songs.

We hebben de plaat gewoon op een andere manier opgenomen. Bepaalde nummers hebben we live ingespeeld, maar sommige grooves hadden we vooraf gemaakt in de studio en tijdens het editen hebben we die song dan verder opgebouwd vanuit die groove. Voor het editen was deze plaat een heel stuk langer dan ze nu is. De stemeffecten en de manier waarop we de drums hebben opgenomen zijn compleet anders dan vroeger. Ze klinken niet live, maar we wilden uitzoeken wat dat zou geven.

Hoe zal dat op het podium klinken?
We nemen de engineer die de plaat heeft afgewerkt mee op tournee. Hij zal toetsen, synths en percussie spelen, de leemtes opvullen dus. De stemeffecten doen we gewoon met een paar pedalen. Dat is allemaal vrij eenvoudig. Ik was het beu om naar mijn eigen stem te luisteren en ben geïnteresseerd geraakt in oude rock-'n-rollplaten zoals van Suicide en John Lennon. Ik ben mijn stem dan ook eerder gaan gebruiken als een instrument.

Het is vaak moelijk om de teksten te verstaan.
De teksten werken gewoon anders dan op de twee vorige platen. Ze zitten wat meer op de achtergrond in de mix, maar ze zijn niet abstracter dan vroeger. Sommige van de teksten werden wel in stukjes gehakt. Uit drie verschillende teksten werd dan één tekst gebrouwd waardoor ze iets cryptischer werden.

Niet het verhaal dat met de liedjes verteld werd was belangrijk, het ging hem meer om het ritme van de woorden. Er lag minder nadruk op de woorden dan op het geluid dat ze maakten. De drumbeat kwam altijd eerst en de teksten pas achteraf.

Vaak, als we nummers aan het schrijven waren, maakte ik gewoon geluiden die nergens op sloegen. De woorden werden dan later op die geluiden geplakt. Het was eerder het ritme dan de woorden dat het patroon vormde.

Dat was niet zozeer toeval, maar eerder een soort van onderbewustzijn of automatisme bij het schrijven.  Het heeft dan ook niet zoveel belang als je de woorden niet allemaal hoort. We wilden eerder een democratie van geluiden creëren waarin de stem niet belangrijker was dan de andere instrumenten.

Was dit het geluid dat jullie in gedachten hadden toen jullie de songs begonnen te schrijven?
We willen een progressieve band zijn en niet in herhaling vallen. De liedjes zijn op dezelfde manier als vroeger ontstaan, door gewoon samen te spelen, te jammen. Ze werden opgenomen en beluisterd. Daaruit werden dan stukjes gepikt en de rest verdween in de prullenmand.

Hoe belangrijk was Tim Goldworthy voor deze plaat?
Doordat hij bij het proces betrokken was, hebben we veel tijd in het anders opnemen van de drums en de percussie gestoken. Dat is tenslotte zijn wereld: dance, drums, ritme, ... Dan namen we een lang stuk op en hij ging daar dan in snijden, maakte een loop van een stukje drums zodat de song een heel ander gevoel meekreeg.

Bovendien bracht hij heel wat spullen mee naar de sessies: pedalen, moogs, synthesizers, ... Heerlijk om mee te spelen. Dat had ook zijn impact op hoe de plaat klinkt.

Iemand noemde deze plaat rock voor liefhebbers van dance en dance voor rockliefhebbers, het ultieme crossoveralbum dus.
Zowel rock als dance hebben eigenlijk altijd in de band gezeten. Ritme heeft ons altijd geïnteresseerd. Mark luistert voortdurend naar Manchesterbands, maar we zijn allemaal wel te vinden voor oudere dance zoals Liquid Liquid of ESG en dat soort van lineaire muziek. Omdat we nu met Tim hebben gewerkt, werd daar nu iets meer de nadruk op gelegd en dat was net wat we wilden bereiken.

Hoe zit het met de video's bij deze plaat?
Dat was leuk om te doen, maar er kroop ook veel werk in. Acht ervan hebben we zelf gemaakt. De rest werd gedaan door vrienden van ons. Vooral Mark en Dorian hebben zich daar mee bezig gehouden. Ze zijn allemaal met weinig geld gemaakt. Het was leuk om ze te maken en te leren hoe het was om dat met een klein budget te realiseren. Veel geld spenderen aan het maken van video's is niet echt aan ons besteed en omdat onze plaat dan toch pas nu op de markt zou komen, hadden we tijd over.

Zijn ze belangrijk voor de plaat?
Het is een manier om uit te vinden waarover de nummers gaan. Sommige van die videos vatten de songs samen. Neem nu You Have A Right To A Mountain Life/ One Up On Yourself. Dat stukje komt uit een super-8-film waarin een vrouw in een zwembad valt en dat wordt steeds herhaald. Omdat het steeds weer op VHS werd overgezet, is de kwaliteit ook verminderd en zie je niet echt meer wat er gebeurt. Het werd een nihilistisch bombardement van iemand die steeds opnieuw in het water valt. Het is ook een hevig nummer en dat vind je terug in de video.

Er zit altijd veel kleur in jullie albumcovers terwijl er een soort van donker gevoel heerst over jullie muziek.
Waarschijnlijk willen we daar inderdaad een draai aan geven. Op 'Derdang Derdang' was het artwork en dergelijke al voor de plaat klaar, maar hier kwam alles pas achteraf. Dorian heeft het artwork gemaakt. Het moest grafisch zijn, psychedelisch zoals een ESG-platenhoes. Het idee om intense muziek te maken en er een poppy hoes bij te maken sprak ons wel aan. Vergelijk het met een film van de broers Coen: een verschrikkelijke moordscene wordt daarin begeleid door een leuk muziekje.

Waar staat de albumtitel eigenlijk voor?
Er zit een wat goedkoop exotisch gevoel in deze plaat. Eén van de songs vermeldt ook een kokosnoot en bovendien is het een goed symbool voor een stereotiep eiland. Het grootste deel van de songs werd trouwens geschreven in Brixton waar veel Afrikaanse en Oostindische mensen wonen. De titel moest absurd en dom zijn. Een kokosnoot is een overbodig symbool voor escapisme en wij wilden geen stereotiepe rockplaat maken.

Was dit de volgende logische stap voor de band?
Logisch misschien niet, maar het was wel een stap. Bepaalde beslissingen hebben ons tot dit product geleid. Vaak hebben we op het laatste moment beslissingen genomen die ons plotseling een hele andere richting deden uitgaan. Misschien gaan we daar op de volgende plaat mee door, of misschien vallen we terug op het oudere werk.

Het is in elk geval iets waarmee ik onderbewust steeds bezig ben. Je leert van wat je net hebt gedaan en gezien niets perfect is, probeer je jezelf steeds te verbeteren.

Archie Bronson Outfit speelt op 7 mei in de Botanique tijdens Les Nuits Botanique. Wij hebben voor dit concert drie duotickets te geef. Mail 'Archie' naar info@damusic.be en val in de prijzen.

Archie Bronson Outfit speelt ook ten dans op Dour 2010 en dit op zondag 18 juli.