Arbeid Adelt! - Onze plaat is te nemen of te laten

Arbeid Adelt!, opgericht in 1981, heeft na bijna vijfendertig jaar nog eens een nieuwe plaat uit. 'Slik' is een muzikale terugkeer naar de kern van bitse ritmes, pompende grooves, geslepen gitaren, snerpende sax en natuurlijk puntige teksten. Arne Van Petegem, die eerder achter de knoppen zat voor onder meer Willow en Tout Va Bien, maakte iets moois van de elf tracks waaronder 50.000 Hi-Hats, de eerste single. Op de plaat vind je thema’s als vinylliefde, toestellen allerhande, de Baltische staten, gekwetter en getwitter, en ga zo maar door. Marcel Vanthilt blijkt ook na het zoveelste interview een vat vol inspiratie.

Hoe voelt het om nog eens een plaat uit te hebben? Voelt dit aan als een comeback of is dat woord niet aan jullie besteed?
Ik ben heel blij dat de cd er is. Het blijft nog altijd even tof om zo’n plaat te maken. Als je even bent weggeweest, kom je terug. Zo gaat dat. De laatste vier jaar zijn we veel aan het spelen geweest sinds Sinnersday en het AB-rewindconcert. Daarna zijn er altijd maar meer optredens bijgekomen, ik denk niet dat je dan echt van een comeback kunt spreken. Vorig jaar dan bracht Warner een compilatie-cd uit met "alle bazaar", die we ooit hadden gemaakt. Begin dit jaar hadden we het zo een beetje gehad met de oudere nummers en stelden we ons de vraag of we op die weg nog verder wilden gaan. We beseften ook wel dat we niet meer konden blijven teren op het oudere materiaal. We hebben vrij snel een nieuwe plaat gemaakt. Het enthousiasme was overvloedig. De plaat is er nu en nu hebben we weer veel zin om terug de baan op te gaan.

Hoe moeilijk is het om na zoveel jaar nog nummers te maken?
Net omdat we de laatste twee jaar veel oude brol hebben gespeeld, krijg je er terug vat op. Hoe zat zo’n song in elkaar en vooral: hoe komt het dat die nummers live en op plaat werkten bij het publiek. Als je dat weet, kan je opnieuw gaan zoeken naar de sound en de losbandigheid van toen om de draad terug op te nemen. We wilden niet proberen singer-songwriter te worden of in de voetsporen te treden van Clouseau, Flip Kowlier of Het Zesde Metaal. Zij doen hun ding en wij het onze. We moesten gewoon doen wat wij altijd al gedaan hebben: op een vierkant ritme en op een hoekige groove op gitaren en saxofoons rammen en teksten scanderen. Dat is altijd het handelsmerk van Arbeid Adelt geweest. Het schrijven ging vrij snel. Tegen april hadden we zowat twintig, vijfentwintig nummers. We zijn die gaan afwerken en tegen eind juni was de plaat af. We wilden absoluut ook een vinyl-versie van de cd, maar dat duurt tegenwoordig twee maand om die te maken. Je moet anno 2015 in de rij gaan aanschuiven voor die dingen.

De cd komt zelfs in Nederland uit!
Juist en daar zijn we toch apetrots op. We zitten bij Excelsior, het label van Spinvis en Triggerfinger. Dat is fantastisch om te beseffen. Nu hebben we weer meer mogelijkheden. In Vlaanderen hadden we al relatief veel kansen om op te treden en daar moet Nederland nu ook bij komen. We willen leuke optredens en platen verkopen. We dromen van airplay ook, maar dat hangt nu eenmaal af van de programmatoren van de radiostations.

Muzikaal zijn jullie jezelf helemaal trouw gebleven : pure elektrobelpop. Is dat ook de naam die je verkiest voor de muziek die jullie maken?
Het is een naam die de lading dekt. Je moet duidelijk zijn naar de luisteraar en goed laten horen wie je wil zijn als groep. We waren het beste in onze beginjaren, toen we maar twee ritmeboxen en een oude synthesizer hadden waarmee we het deden. Daar moesten we met ‘Slik’ naar terug en dat is ons gelukt. Zowel Luk, Jan als ik maken basissen van melodieën en muziek. We steken het in één keuken en strippen het tot we de muziek hebben die we vooraf in ons hoofd hadden.

De teksten zijn van jouw hand. Behoorlijk geschift, maar we hadden niets anders verwacht.
Dat schrijven is puzzelwerk dat heel aangenaam aanvoelt en behoorlijk vlot gaat. Het schrijfproces verloopt zelfs nog vlotter dan vroeger omdat je als groep nu kritischer bent voor jezelf dan twintig jaar geleden. We wisten toen niet beter dan trial and error; gewoon wat schieten en kijken waar je uitkomt en ziet wat er blijft hangen. Nu blijf ik schieten, maar ik weet wel wat niet goed genoeg is. Mijn kritische ik is versterkt. Dat is het voordeel van ouder worden. Hoop ik. Als je een plaat maakt, moet je er moeite voor doen en er energie in steken. Als mensen het negeren, is dat het ergste wat er bestaat.

Live-spelen blijft het summum voor veel bands. Is er op dat vlak iets veranderd aan de beleving, de passie?
De leeftijd speelt ons geen parten. Als je moet leven van platenverkoop, blijft er weinig over. Het enige wat rest zijn de liveconcerten; niet om geld te verdienen, maar om goeie shows te geven. Als je dergelijke optredens geeft, weet je dat er meer zullen volgen. Een goede show is en blijft hét visitekaartje bij uitstek. Het leuke is dat het plezier in het optreden niet vermindert; integendeel. Fysiek is dat anders. Je kan het ouder worden niet tegen houden maar voorlopig marcheert alles nog prima: de knieën, de nek, de stem. Het is alleen een kwestie van het drankgebruik binnen te perken te houden. De ene dag lukt dat beter dan de ander (lacht).

Volgend jaar bestaan jullie vijfendertig jaar. Blijft er nog altijd iets van het jongens-onder-elkaar-gevoel over van in den beginne?
Absoluut! Anders blijf je dat niet volhouden. Het blijft even lollig. We zien er nu al naar uit om in de Beursschouwburg te beginnen op 11 november. Het zal ook dan weer met knikkende knieën zijn. We zitten met een heleboel nummers die de mensen nog niet kennen en we stellen ons de vraag hoe we de oude bazaar gaan inpassen. Tijd maken voor repetities is geen sinecure, want we zijn allemaal druk bezette mensen.

Zal de setlist nog veel oudere nummers bevatten?
Dat moeten we nog even uitzoeken. We gaan bekijken hoe we de nieuwe nummers spelen en zoeken naar de juiste balans wat de oudere songs betreft. Ik heb al wat setlists in elkaar gestoken en dat blijft even zoeken. Het hangt natuurlijk ook af van de tijd die we krijgen om te spelen van de organisatoren. Een set van een uur is anders dan eentje van anderhalf uur.

Het album heet ‘Slik’. Hoe moeten we dat woord interpreteren?
Ik ga altijd voor de daagkracht van het geluid van het woord. 'Slik' klinkt in die zin erg goed, maar anderzijds wil het ook het een en het ander zeggen. Onze plaat is te nemen of te laten. We proberen zo weinig mogelijk compromissen te sluiten. ‘Slik’ ook dat we na al die jaren nog eens een nieuwe plaat hebben gemaakt. Het is ons toch maar mooi gelukt. Buitenstaanders zeggen misschien ook ‘Slik’, als ze beseffen dat we nog altijd bestaan en nog steeds doorgaan. En als het echt niet om aan te horen is, kunnen ze het natuurlijk ook gewoon doorslikken (schatert). Ik vind het woord gewoon leuk en cool klinken. Kort en krachtig! Ook dat mag.

Het album ‘Slik’ komt digitaal, op cd en op vinyl uit op 30 oktober. De live-première en de start van de tour op 11 november in de Beursschouwburg van Brussel. Alle info vind je hier.