Ansatz der Maschine - Er is nooit één niche geweest waarin ik me perfect thuis voelde

Ansatz der Maschine is terug van weggeweest. Na een lange sabbatperiode waarin spilfiguur Mathijs Bertel muziek schreef voor theater en de hort opging met Illuminine, verkeert Ansatz der Maschine voor het eerst sinds ‘Heat’ (2012) weer onder de levenden. ‘Tattooed Body Blues’ is het resultaat van een uitgebreide zoektocht naar een nieuw artistiek verhaal. Het is een gevarieerd maar coherent werkstuk waarop West-Vlaming Bertel verschillende facetten van zijn persoonlijkheid toont.

Er is nooit één niche geweest waarin ik me perfect thuis voelde



Mogen we zeggen dat dit jullie meest toegankelijke plaat is?
Dat staat vast. De echte, instrumentale drums en soundscapes, daar was ik een beetje op uitgekeken, ik wou echt iets nieuws ontdekken. Vandaar deze plaat.

Willen jullie een groter publiek bereiken, was dat ook een van de redenen om de switch te maken?
Eigenlijk niet, want de grootte van ons publiek houdt me niet zo bezig. Met instrumentale muziek blijf je altijd heel sferisch en insinuerend. Ik vond het gewoon interessant om ditmaal nieuwe wegen in te slaan. Aangezien ik naar van alles luister - van wereldmuziek tot klassiek over industrial - wilde ik exploreren. Er is nooit één niche geweest waarin ik me perfect thuis voelde.

Jullie hebben als groep een sabbatperiode achter de rug. Hoe kijk je daar nu op terug?
’t Is niet dat ik geen muziek gemaakt heb, ik heb bijvoorbeeld gecomponeerd voor theater, maar ik had het ook nog nodig om wat te hertbronnen en wat te werken in de marge. Het was ook even zoeken naar een soort van nieuwe identiteit. Wat moet je tegenwoordig doen om jezelf opnieuw uit te vinden? Ik wou even mijn tijd nemen om met iets nieuws terug te komen. Ik heb veel geprutst en geëxperimenteerd zonder echt afgewerkte songs op het oog te hebben.

De plaat heeft een bijzonder mooie titel. Waar haal je zoiets vandaan?
Het verhaal gaat over iets heel eenvoudigs: de blutsen en blauwe plekken, die je oploopt in je leven. Daarmee ben ik aan de slag gegaan. Iedereen komt wel zo'n dingen tegen en daarover gaan de songs.

Is muziek in die zin een soort geneesmiddel voor die blutsen?
Ik dacht altijd van niet, maar ik heb ingezien dat zoiets denken verkeerd is. Het componeren is voor mij een soort noodzaak. Of ik nu professioneel bezig ben of als amateur.

Live is het niet eenvoudig om jullie muziek te brengen.
We willen de bezoekers een show bieden, waar ze echt iets aan hebben. De nummers werden herwerkt naar een groepssetting met gitaren en blazers, maar het mocht klinken zoals echte instrumenten. Ik ben zelf van opleiding violist en dat scheelt. Die kant van mij is er altijd al geweest maar bleef tot nog toe altijd wat onderbelicht. De nummers live brengen is een heel gedoe. We zijn een elektronisch duo, dat op het podium staat, maar er wordt wel degelijk veel live gemusiceerd. Het is een groot werk om alles klaar te krijgen. Live gebruiken we trouwens effecten, die op een plaat niet zouden werken. Op ‘Tattooed Body Blues’ komen, behalve synths, dus ook strijkers, blazers, (lapsteel)gitaren en zelfs een duimpiano voorbij.

Sfeer en beleving zijn woorden die jullie ook live hoog in het vaandel dragen?
Absoluut, Live is dat nog veel cooler. In die zin leunen onze live concerten nog meer aan bij de vorige platen qua sfeer. We zijn daar vrij extreem in. Sommige songs zijn op plaat dromerig, maar live laten we die vrij fatalistisch klinken (lacht). Het leven verloopt dezer dagen zo jachtig dat er uit alle richtingen nieuwe impulsen en invloeden op je af komen. De songs zijn daar een weerspiegeling van.

Waar haal je die mooie stemmen op je plaat vandaan?
Het was een hele zoektocht want ik wou veel verschillende inputs. Zo wou ik diverse genres laten horen, maar toch een rode lijn trekken. Daarvoor moest ik wel met verschillende stemmen werken, zeker omdat niet alle stemmen passen bij onze muziek. Ik ben dan ook op YouTube gaan zoeken en begon spontaan mensen te contacteren. Ik zocht stemtimbres, die me inspireerden, of die, naar mijn gevoel, geknipt waren voor mijn nummers. Op de plaat zijn niet minder dan vijf zangeressen te horen. De Nederlandse Bloem de Ligny (ze woont vandaag in Engeland en scoorde er in 2012 een nummer-één hit met Sam and the Womp) stuurde haar bijdrage tot de titeltrack via de digitale snelweg. Nathalie Delcroix (Laïs, Eriksson Delcroix) leent haar stem aan de single Burning Fuel, Inne Eysermans (Amatorski) treedt dan weer op de voorgrond in Narodnaja. Het buitenbeentje op de  nieuwe plaat, het bruisende indiepopnummer Insomnia, wordt dan weer gezongen door Arne Leurentop van And They Spoke In Anthems.

Welke ambities koester je met deze plaat?
Ik ben al heel content dat ze af geraakt is, maar ik wil vooral live gaan spelen, we zijn er klaar voor om op de juiste podia ons ding te doen.  Ik heb me dit keer voorgenomen een cd te maken, die de luisteraar zou toelaten even weg te dromen. Ik geloof dat ik daarin geslaagd ben.

‘Tattooed Body Blues’ is uit via NEWS.

29 januari 2016
Steven Verhamme