Animal Collective - 'Onze volgende plaat wordt een DVD'

Na meer dan negen jaar aan de weg te timmeren gaat het plots hard voor Animal Collective. In januari gaven ze nog een concert voor een paar honderd fans in Het Stuk in Leuven, drie maanden later verkopen ze de de volledige AB uit en zijn ze plots dé groep waar iedereen over praat.

'Onze volgende plaat wordt een DVD'



Het compromisloos concert dat ze die avond geven, verdeelt het publiek in nieuwe fans en mensen die niet begrijpen waarom er zoveel drukte rond deze band gemaakt wordt. Met een geschiedenis als die van Animal Collective is dat eigenlijk geen verrassing te noemen. In de Verenigde Staten zitten ze al langer in die situatie. We ontmoeten Geologist, de man met de mijnwerkerslamp, in de coulissen van de AB voor een gesprek. Eén vraag dringt zich onmiddellijk op:

Heb je eigenlijk een reservelamp bij voor als de eerste breekt?
(lacht) Nee, als ze breekt, vraag ik meestal gewoon of er ergens in de buurt een kampeerwinkel is en haal ik een nieuwe. Het is me al gebeurd dat ze tijdens het concert breekt en dat is wel balen aangezien ik niet echt houd van het licht van de grote lampen die ze dikwijls op het podium gebruiken.  Met mijn hoofdlamp kan ik tenminste zelf richten.

In januari speelden jullie nog in een kleine zaal in Leuven, nu verkopen jullie de AB uit. Hoe voelt dat?
Dat was mijn favoriete concert van deze tournee totnogtoe! Ons boekingskantoor had ons in Leuven geboekt terwijl we al verschillende keren in Brussel voor een groter publiek hadden gespeeld. Normaal proberen we exclusievere shows te vermijden. Uiteindelijk hadden we al een paar keer in Brussel voor meer volk gespeeld.

Jullie nieuwe plaat, 'Merriweather Post Pavilion', wordt overal enthousiast onthaald. Heb je al negatieve reacties gehad ook?
Oh, er zijn zeker mensen die niet van MPP houden. Ik kan heel goed begrijpen dat wie 'Here Comes The Indian' of 'Danse Manatee' goed vond, MPP maar niks vindt. Omgekeerd gaat dat trouwens even goed op, mensen die MPP goed vinden, zullen misschien wel verwonderd zijn als ze ons ouder werk horen. Dat klinkt bijna alsof het door een andere band is gemaakt.

Verkoopt MPP nu beter dan jullie vorige platen?
MPP heeft in twee maanden al meer verkocht dan 'Strawberry Jam' op anderhalf jaar, dus het gaat goed. Japan loopt wat achter. Italië en Scandinavië ook. Zo zullen er altijd wel plaatsen zijn waar we wat minder goed in de markt liggen. Maar eigenlijk houd ik me liever zo weinig mogelijk bezig met de verkoopcijfers.

Zijn jullie al aan iets nieuws bezig?
Ja, ons volgende project is al een eind gevorderd zelfs. Het wordt iets anders dan wat we ooit gedaan hebben, een soort soundtrack bij een film zonder verhaal. Veel kan ik er nog niet over vertellen maar het wordt redelijk abstract en experimenteel. De muziek is op hetzelfde moment als de beelden gecomponeerd dus het is alsof die een extra instrument vormen. Waarschijnlijk zullen mensen denken dat het een zijuitstapje is maar wij beschouwen het echt als onze volgende release. We nemen het echt serieus op.

Er circuleert op het internet een mash-up van My Girls met een song van Frankie Knuckles en de gelijkenissen zijn opvallend. Heb je die gehoord?
Die mash-up is gemaakt door iemand van onze platenmaatschappij en heeft eerst een tijdje onder vrienden en vrienden van vrienden gecirculeerd tot iemand het uiteindelijk toch op zijn blog poste. Nochtans hadden we dat liever niet gehad want Noah (Panda Bear) houdt er niet echt van. Zelf vond ik het wel goed gedaan. Die gelijkenissen met Frankie Knuckles zijn trouwens helemaal geen toeval. We hebben die arpeggio's wel niet gesampled maar ze waren zeker een inspiratiebron.

Waar luister je tegenwoordig zelf naar?
Op tournee naar weinig eigenlijk. Ik probeer mijn oren wat te sparen. Onze man die de merchandising doet woont in een Turkse buurt in Berlijn en komt altijd met Turkse muziek af. Zo heb ik Mo?ollar leren kennen, een band uit de jaren zestig. Het eerste nummer van 'Butterfly Lake', ook een plaat uit de jaren 60 van Paul Masse, draai ik tegenwoordig ook dikwijls.

Je hebt nog in Baltimore gewoond? Heb je The Wire gezien?
The Wire was fantastisch, maar zo erg als in de serie is het niet. Het is een heel erg verdeelde stad met veel afzonderlijke wijken. In de jaren negentig zat een deel van de punkscene in de verlaten huizen in die wijken die je ziet in The Wire en als student gingen we er toen wel eens heen. Wat later deed de band Nautical Almanac er veel shows en gingen we er zelfs frequent naartoe, maar mensen lieten ons gerust en wij hen. Ze keken wat raar naar ons, dat is alles. Ik heb me er alleszins nooit bedreigd gevoeld of zo.

In april hebben onderbreken jullie je tour voor een maand. Wat ga je doen in die tijd?
Wat tijd spenderen met mijn lief vooral. Zij woont in Washington DC, een stad waar ik niet al te veel om geef maar zij werkt daar nu eenmaal. We gaan ook snorkelen in Panama. Dat doe ik zowat jaarlijks. Een paar avonden gaan DJ'en bij vrienden. En wat aan de film verder werken allicht.

En daarna de zomerfestivals?
Nee, deze zomer gaan we met de band wat tijd samen spenderen in New York. We leven al een tijdje allemaal in verschillende steden en sinds 'Feels' hebben we geen muziek meer samen geschreven. Dus deze zomer doen we geen festivals maar gaan we ons daarop concentreren. We doen enkel het All Tomorrow's Partiesfestival in New York en misschien wat optredens in die buurt.

Toen ik jullie in Amerika zag had ik de indruk dat jullie daar een jonger publiek aanspreken dan hier in Europa.
Dat klopt maar dat is aan het veranderen. Zeker met deze plaat. Vroeger werden we door de Europese pers nogal in de avantgardehoek geduwd, bij de mensen die veel over muziek nadenken. En misschien was dat ook wel zo. In Amerika waren het bovendien dikwijls de jongeren die drugs namen, die zich kwamen uitleven op onze muziek. Nu met MPP hebben we de indruk dat die verschillen aan het uitvlakken zijn. Er komen ook meer vrouwen kijken tegenwoordig.

Jullie voorprogramma is Pantha du Prince. Hoe kennen jullie hem?
Hij komt uit Parijs. Wij hebben hem leren kennen via via en telkens we in Parijs waren probeerden we een show samen te doen. Hij heeft uiteindelijk een remix gedaan van een nummer uit 'Strawberry Jam' en nu hebben we hem gevraagd om mee te komen op deze tour.

Het zou een heel commerciële zet zijn maar misschien moeten jullie eens een volledige remixplaat maken?
Misschien. Maar dikwijls zijn we niet zo onder de indruk van de remixes die we te horen krijgen en het is moeilijk om vooraf in te schatten of je het resultaat goed gaat vinden als je iemand vraagt om een remix te doen. Sommigen doen ook echt geen moeite en nemen gewoon een oude song die ze nog liggen hebben en gooien er een stukje van jouw muziek over. Wat Pantha du Prince deed met ons nummer ging veel verder dan dat en hoewel we er in het begin onze vragen bij hadden, vinden we dat uiteindelijk veel interessanter.

Jullie zijn heel erg aanwezig op het internet. Is dat bewust?
Nee, integendeel, wij zijn daar heel weinig mee bezig. We hebben een MySpace maar dat regelt onze manager en onze webpagina is alles welbeschouwd onder constructie sinds 1999. Onze belangrijkste actie daar was de tracklisting van de nieuwe plaat publiceren of een aankondiging doen voor een luisterparty. Er wordt wel veel over ons gediscussieerd op het internet, dat is waar, maar dat is buiten ons om. Ik weet niet eens zeker of er een Facebookpagina voor ons bestaat.

Wat vind je van de veranderingen die het internet heeft teweeg gebracht in de muziekbusiness?
Ik kom uit het pre-internettijdperk en er zijn veel dingen die ik mis in hoe mensen muziek consumeren. Velen schijnen te vinden dat muziek gewoon gratis moet zijn en sommige DIY-punkbands werken die houding nog in de hand ook. Maar er komt zoveel kijken bij muziek maken en dat kost allemaal geld. Uiteindelijk is het niet aan de consumenten om de waarde van muziek te bepalen.

Geloof je in het businessmodel om geld te verdienen met liveshows?
Gedeeltelijk wel maar ik wil niet de hele tijd op tournee zijn. Vraag aan Noahs dochter maar eens of ze het leuk vindt dat ze haar vader zeven maanden per jaar niet ziet omdat hij geld probeert te verdienen voor wat opnametijd. Begrijp me goed: ik ben heel gelukkig dat ik met muziek mijn geld kan verdienen, maar je kunt maar zoveel optredens doen zonder je enthousiasme te verliezen. Daarna wordt het gewoon werk en dat is toch ook niet wat mensen willen?

Wat brengt de rest van de dag? Hebben jullie tijd om even de toerist uit te hangen? Frieten eten?
We zijn al vaak genoeg in Brussel geweest. En we hebben gisteren Thais gegeten en dat ligt nog wat op mijn maag dus het wordt een lichte maaltijd. Na het concert vertrekken we naar de volgende stad. Morgen doen we weer interviews en volgt er weer een optreden. Dat is onze dagelijkse routine tegenwoordig.

25 maart 2009
Kristof Van Landschoot