Angel Olsen - Die paar foutjes maken het meer tot een live ervaring

Iedereen heeft recht op zwakheden. Wij hebben een zwak voor Angel Olsen. Het was dan ook met veel ,plezier dat we de pieren uit haar neus haalden over haar nieuwe plaat 'My Woman'.

Je nieuwe plaat heet ‘My Woman’ en we dachten even dat je uit de kast kwam. Maar na het beluisteren van de songs haalden we opgelucht adem: je hebt het nog steeds voor mannen, al kunnen ze soms wel eens “a pain in the ass” zijn, niet?
(schatert) De titel is meer bedoeld zoals in de begroeting: “Hey, my man!”, maar door er “My woman” van te maken, krijgt het toch meteen een extra lading. De plaat gaat over verschillende vormen van liefde, maar ook over hoe het is om als vrouw te werken in de muziekwereld. Vroeger koos ik als albumtitel een stukje van een songtekst en ook dit komt uit één van de meer epische liedjes van de plaat, Woman, maar het is wel een statement. Niet degene die jij er aanvankelijk in zag, maar toch.   

Het is inderdaad een echt vrouwelijke plaat geworden. Denk je niet dat sommige mannen hierop gaan afknappen?
Ik vraag het me ook af. Mannen hebben het moeilijk dezer dagen, niet? (lacht) Nee serieus, ik heb er niet bij stil gestaan. Ik heb nooit een bepaald publiek voor ogen wanneer ik een album maak. Ik probeer gewoon elke keer iets nieuws te doen. Ik ben er dan ook niet bang voor dat mannen de plaat niet leuk zouden vinden. En als er toch zijn die afgeschrikt worden door de titel, zijn dat zeker niet de mannen, die mij zouden kunnen interesseren.

Je bent ondertussen al aan album nummer drie. Hoe zie je je eigen evolutie als muzikant en tekstschrijver?
(Denkt na) Dat is een moeilijke. Deze plaat was een compleet nieuwe ervaring voor mij. Voor het eerst namen we bijna alle songs live op met vijf muzikanten. De vorige albums werden opgenomen in een kleinere bezetting. En toen werkten we niet live. De eerste twee hadden een wat andere sound en daarop waren de teksten heel belangrijk. Ik had heel wat te zeggen. Dit keer wou ik verschillende sjablonen gebruiken om mezelf te dwingen anders te schrijven en anders te zingen. Daarvoor moest ik dingen doen, die ik anders niet doe zoals piano en synthesizer spelen.

Ik wou het in de eerste plaats voor mezelf interessant houden. Als ik me verveel bij het opnemen van een plaat, zou het ook een vervelende plaat worden.. Dus wou ik de opwinding, de magie terugvinden van de eerste keer dat ik een plaat opnam. Ik wil dit niet louter als een job zien, als het maken van een product. Ik wil iets maken dat mooi is, dat je voor altijd wil koesteren. Daarom is het nodig dat ik niet telkens dezelfde regels volg, ook al breek ik evenmin volledig met wat ik hiervoor deed.

De eerste twee tracks, Never Be Mine en Shut Up Kiss Me bijvoorbeeld, zie ik als voorbeelden van mijn verleden, al zijn ze wel opgenomen in de nieuwe bezetting. Ik laat het verleden dus niet niet helemaal los, maar ik wil nieuw territorium ontdekken. Vooral de B-kant, die meer reflectief is en minder vlot in het gehoor ligt, is bedoeld voor hen die wat dieper willen graven en daar de tijd voor willen nemen.

En is dat ook jouw favoriete helft van de plaat?
Dat hangt van mijn stemming af. Als ik iets steviger wil, zou ik eerder naar kant A luisteren en tijdens een lange treinrit of om te relaxen zou ik de B-kant kiezen. In mijn hoofd zag ik dit echt wel als een vinylalbum, al besef ik dat de meeste mensen het zullen horen via internet. Het is echt bedoeld als twee verschillende helften. De ene met wat meer tempo en spieren erin en de andere meer ingehouden.

Je zei het al. Je gebruikt je stem op deze plaat op verschillende manieren. Hoe kies je een zangstem die past bij een song?
Ik zing nogal wat covers en vaak samen met iemand anders. En om mooi samen te klinken moet je je aanpassen aan elkaar wat betreft volume op een dergelijke manier dat de stemmen mooi samensmelten. Mocht jij meezingen met iets wat je van de radio kent, zing je ook anders dan als je gewoon zelf een lied zingen omdat je weet hoe het zou moeten klinken. Op deze plaat wou ik meer ruimte voor zang en muziek. Ik wou minder tekst proppen in de songs, minder een statement maken, maar ervoor zorgen dat de teksten vooral vlot te zingen waren. Daarom gaan de songs ook vooral over de liefde in al zijn facetten en ik denk dat zowel mannen als vrouwen er zich echt wel in zullen herkennen.

Ik wist dat ik meer mogelijkheden had met mijn stem dan ik tot nog toe liet horen, maar ik moest de kans krijgen dat te laten horen. Daarom paste ik dus ook mijn manier van schrijven aan, om mezelf de kans te geven meer te zingen. Zingen is ook een beetje acteren. Je past je stem aan de rol aan en dat doe ik verschillende keren op deze plaat. Omdat elke song anders is en ik al de verschillende rollen speel, klink ik ook op diverse manieren. En dat wou ik ook. Ik luisterde terug naar wat oude opnames van mezelf en dat was echt grappig. Ik hoorde hoe ik mijn stem vroeger heel erg aanpaste aan de zangeressen waar ik wou op lijken. Nu heb ik veel meer mijn eigen zangstem gevonden.

Je zei ook al dat bijna het hele album live werd opgenomen op tape. Waar haalde je dat idee?
Ik weet dat een album goed moet klinken, maar ik vind het ook een beetje misleidend als je een plaat maakt met een band en je speelt de songs bij het opnemen niet samen met die band. Hoe dan ook wou ik de sfeer van het live spelen met mijn band proberen te vangen. Ik wou de wereld laten horen hoe we als groep geëvolueerd zijn. En ja, er staan wat foutjes op de plaat, maar dat is niet erg. Die maken het meer tot een echte live ervaring.

We hadden al eens het geluk je live te zien in Leuven bij de vorige tour. Wat ons toen verraste, was het plezier dat je uitstraalde, ook al klink je op plaat vaak serieus. Schrijf je soms ook grappige songs?
Oh ja hoor. Voor mij is Intern een grappige song (lacht) en ook Shut Up Kiss Me is grappig op zijn manier, maar mijn humor is nogal sarcastisch, vrees ik. Dat blijkt ook uit Hi-five van mijn vorige plaat. Maar voor mij is het belangrijk dat men weet dat ik niet de hele tijd White Fire loop te herhalen voor mezelf. Ik ben gewoon een mens zoals iedereen met mijn eigenaardigheden. En ik ben niet iemand die enkel maar droevige songs voor treurwilgen schrijf.  

De producer van ‘My Woman’ is Justin Raisen, die bekend werd door zijn werk voor Charli XCX, Sky Ferreira en Santigold, niet bepaald de artiesten die veel met jou gemeen hebben, behalve dan dat het ook vrouwen zijn. Waarom koos je hem?
Dat zullen veel mensen zich afvragen. Het was voor mij een kwestie van een zeker vibe. Ik ben zelf een controlefreak. Dat zit ook achter de titel ‘My Woman’. Ik wou dat iedereen zou weten dat dit mijn plaat was en dat er niemand iets aan manipuleerde of veranderde. En ja, er waren andere mensen bij betrokken, maar het is mijn werk, mijn creatie, en we hebben er niemand op losgelaten die de boel wat gepolijst heeft om het toegankelijker te maken.

En ik koos Justin omwille van zijn attitude. Normaal schrijft hij dingen voor anderen, maar ik zei tegen hem: ”Dit is jouw uitdaging: je schrijft niets voor mij, maar ik heb jouw attitude en sfeersetting nodig. Je mag niets veranderen, maar je moet me wel zeggen wanneer jij denkt dat wij beter kunnen. Je moet ons aanmoedigen en de opnames in goede banen leiden.” En dat deed hij.

Hij daagde elke dag op in een ander, bontgekleurd trainingspak van Adidas, zo gek als een achterdeur en hij freakte bij de pedalen die ik gebruikte en de samples die ik maakte. En die reactie zocht ik net. Ik wist dat, wanneer hij wild van iets zou zijn, ik in de goede richting zat. Wanneer iemand niet reageert, apathisch blijft bij wat je aan het doen bent, dan zit je fout. Ik had Justin niet nodig als een bemiddelaar, maar wel omwille van zijn energie. Ik werkte al lang met deze muzikanten samen. Door hem erbij te halen, creëerden we een totaal andere vibe en dat was wat ik wou. Michael Harris, onze geluidstechnicus is een zeer beheerst, gereserveerde man. Justin is het tegengestelde en de twee vulden elkaar perfect aan.

Je nodigde nog ander volk uit ook. Zo speelt gitarist Seth Kauffman mee, met wie je ook al een single maakte.
(Enthousiast) Ja! Ik kende hem van Floating Action. Hij heeft meer dat zachte, relaxte van reggae en hij heeft veel bijgedragen tot de sfeer van de plaat. Je hoort hem onder andere op Heart Shaped Face en Those Where The Days en op Woman speelt hij leadgitaar. Het was interessant om zien ook hoe de andere leden van de band op hem reageerden. Ik ben blij dat hij erbij was.

Toch gaat hij  niet mee op tournee. Je zal twee andere gitaristen (Paul Sukeena en Luke Norton, nvdr) meenemen. Waarom?
Hij had andere plannen en kansen die hij wou grijpen en Stewart (Bronaugh, nvdr), mijn gitarist, heeft een plaat uit met Lionlimb waarmee hij op tournee gaat in Europa en de VS. Beetje jammer, maar Paul en Luke zijn ook geweldig getalenteerde en toffe kerels; dus dat zit wel snor. De energie zal weer nieuw zijn.  

Je werkte ook samen met Cass McCombs voor zijn track Opposite House. Hoe was dat?
Heel leuk. Op een dag belde hij mij en vroeg me om samen iets te doen en ik aanvaardde. We hebben elkaar niet ontmoet. Alles ging via mail en het internet, maar het ging vlot. Hij stuurde mij de track; ik zong hem in en stuurde een paar voorbeelden terug zodat hij wist hoe ik graag gemixt word en hij stuurde me later het resultaat terug. Het zat meteen goed.  

Je brengt je nieuwe plaat live naar de Botanique in Brussel  op 29 oktober. Speelde je daar al eerder?
Nee, dat wordt de eerste keer en naar ik hoorde is dat een heel leuke zaal. Ik kijk er al naar uit.

Wij ook. Tot dan!