Altrego - Waiting Like A Dog komt uit een ander leven

In 2008 won een vijftienjarige knaap met krullen uit Diest de publieksprijs op Humo’s Rock Rally en behaalde hij daar ook nog eens de tweede plaats. Nu is die knaap groot geworden en samen met de krulletjes hebben de akoestische liefdesliedjes baan geruimd voor een meer elektronisch geluid, we zouden het bijna volwassener noemen, als dat niet zo denigrerend zou klinken tegenover de vijftienjarige Jasper Erkens. Erkens is tegenwoordig de spilfiguur van Altrego, of hoe je een alter ego niet te ver moet gaan zoeken. We spraken Jasper de dag na de passage van Prince in het Sportpaleis en een opening voor het gesprek was dan ook snel gevonden.

Jasper Erkens: Ik zeg al meer dan een jaar: volgende keer als Prince in het land komt, dan ga ik kijken. Maar nu komt hij en ik was verhinderd. We moesten een sessie spelen met Altrego. Onze toetsenist heeft hem nog niet zo heel lang geleden in KOKO, , een relatief klein zaaltje in Londen, gezien. Het moet fenomenaal geweest zijn.

Als je naar Altrego luistert, naar Love Is Flawless of de baslijn uit Miraculous Epiphanies, daar zit ook wel wat Prince in.
Die vergelijking heb ik al vaker gehoord, ja. Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik pas echt naar Prince ben beginnen luisteren toen de vergelijking werd gemaakt. Ik kende Prince natuurlijk, zoals iedereen de bekende nummers van The Beatles kent. Ik zou de vergelijking zelf niet maken, maar uiteraard is het een heel fijn compliment.

Je hebt de afgelopen jaren een hele muzikale reis gemaakt. Hoe zag die eruit?
Mijn muzikale reis is begonnen met studeren aan de BRIT School. Altrego is vlak daarna begonnen. Ik ben op school als muzikant en songschrijver gegroeid. Altrego is de combinatie van verschillende periodes waar ik ben doorgegaan. De eerste periode was die van de singer-songwriter. Toen luisterde ik naar Nick Drake, Damien Rice, Ray Lamontagne en dergelijke meer. En dan ben ik via de mainstreamrock van bands als Kings Of Leon en Muse bij de grunge beland.

In een interview zei je inderdaad dat je in de toekomst graag rock als die van Foo Fighters zou maken.
Dat was die periode. Ik hou van die energie op het podium en ik vond van mezelf dat ik dat niet had. Dus ben ik naar Londen verhuisd en daar heb ik de underground electroscene van Londen ontdekt, een heleboel muziek die je nooit gaat zien of horen in België, gewoon omdat het niet commercieel genoeg is. Hoewel, dubstep is ook zo begonnen, dus je weet maar nooit. Ik heb er in ieder geval dingen gehoord die ik nog nooit was tegengekomen, die ik heel erg spannend vond en waar nog geen etiket op kleeft.

En met die kruisbestuiving ben je dus begonnen.
Dat is de bedoeling, ja. Ik vertrek nog altijd van de popsong en ik hoop dat we live de energie van een rockband hebben, maar de grootste evolutie is toch dat ik op de BRIT School met Logic, een softwareprogramma om muziek mee te producen, heb leren werken. Het programma maakt het eenvoudiger om totaal nieuwe dingen te creëren door gebruik te maken van synths en effecten in dat programma. We hebben op school een introductieles gehad over Logic. Daarna ben ik er helemaal ingedoken en ben ik er fulltime mee bezig geweest, op zoek naar een sound.

De voorbije jaren heb je waarschijnlijk heel wat bij elkaar geschreven?
Op een gegeven moment lag er genoeg basismateriaal klaar voor een heel album, maar ik heb toen zelf gezegd dat ik dat eigenlijk niet wilde uitbrengen. En toen ben ik gaan herbronnen. Daaruit  is Altrego ontstaan. Nu is er een eerste ep’tje, dat al een beter beeld geeft van waar Altrego voor staat. En momenteel werk ik aan een tweede ep, die we hopelijk al voor het einde van dit jaar nog kunnen uitbrengen.

Ben je nu "muzikaal volwassen"?
Ik ben nog steeds aan het bijleren en heb nog steeds het gevoel dat er nog meer in zit als ik maar geduld heb. Tegenwoordig schrijf ik ook op een totaal andere manier: ik dwing mezelf om te schrijven, want ik ben tenslotte fulltime muzikant.

Hoe moeten we ons die  BRIT School, die ondertussen een mythische status kreeg met afgestudeerden als Adele en Amy Winehouse, maar ook vooral een mysterieuze status kreeg, voorstellen?
Je wordt er als volwassene beschouwd. Ik zal niet zeggen dat je er aan je lot wordt overgelaten, maar je moet het wel zelf waarmaken. Een deadline om je taken in te dienen is er niet, maar als je aan het einde van het jaar je taken niet hebt ingediend, heb je geen diploma. Zo simpel is het. De opdrachten die ze geven en de essays die je moet schrijven, zijn allemaal bewust heel vaag gehouden zodat je daar je eigen ding mee moet doen. Natuurlijk, het coole daar is dat het allemaal muzikanten zijn en dat het spelen van optredens ook opdrachten zijn waarop je beoordeeld wordt. Je moet er vooral erg hard werken. En je zal ook kritiek krijgen na je optreden. Dat is dan een mentale leerschool voor wat je later voor de kiezen zal krijgen. En dan zijn er workshops met Kate Nash of  Nick Mason, de drummer van Pink Floyd bijvoorbeeld. Ook cool. De BRIT School heeft me vooral bagage gegeven, bagage die ik nodig had om een volgroeid muzikant te worden.

Door naar de BRIT School te gaan heb je ook een heel bewuste keuze gemaakt: je hebt bijvoorbeeld geen diploma rechten waar je op kan terugvallen als het muzikale verhaal niet lukt.
Dat is zo. Ik heb mijn diploma secundair onderwijs gehaald. En dat was al een opgave planningsgewijs, vooral omdat ik toen al zo met muziek bezig was. De laatste twee jaren waren met de hakken over de sloot.

Mensen, die voor een diploma willen gaan, moeten dat vooral doen. Dat is een soort zekerheid, die je dan hebt. Maar je moet die diploma’s ook niet overschatten en de kans grijpen om dingen uit te proberen en je weg te zoeken. Dat is minstens evenveel waard. Levenservaring opdoen en vijf jaar in Londen wonen op jonge leeftijd is ook een leerschool.

In België kennen we je natuurlijk als Jasper Erkens. En daarom krijg je nu ook aandacht met Altrego.
Ik ben me er terdege van bewust dat ik hier waarschijnlijk niet met jou zou staan praten als ik die naamsbekendheid niet had. Ik zou zelfs de BRIT School niet zijn binnengeraakt zonder het parcours dat ik vooraf had afgelegd. Ik was de enige buitenlandse student, maar ik kon al wel een album en ondermeer een optreden op Rock Werchter voorleggen. Dat helpt. In Londen is het natuurlijk veel moeilijk omdat de scene er veel groter is. maar ondertussen is het ep'tje opgepikt door BBC Radio 1 en 6 en door smaakmakers XFM. Dat is het begin van iets. Ik geloof dat je, om ergens te raken, vooral moet volhouden en niet moet beginnen doemdenken dat het toch niet zal lukken.

Af en toe horen we Waiting Like A Dog – vooral dat – nog eens voorbij komen op radio of televisie. Hoe kijk je daar nu zelf op terug?
Ik koester dat verleden en ik krijg er ook een beetje geld voor telkens ze het draaien (lacht). Het was een intensieve periode, maar nu zit ik in een andere fase. Enkel de toekomst telt nu. Degene die dat nummer geschreven heeft, lijkt ook een ander persoon. Fans die naar een concert van Altrego komen in de hoop die nummers te horen, koesteren ijdele hoop. Maar ik zal proberen hen te overtuigen met het nieuwe repertoire.

Deze zomer zien we jullie op Rock Werchter en op Pukkelpop met amper één ep’tje onder de arm. Dat is eerder uitzonderlijk.
Dat is zo en daar kan ik alleen maar heel erg dankbaar voor zijn. Rock Werchter heeft al op heel jonge leeftijd in mij geloods en dat geloof doet me wel iets. Destijds was ik de jongste artiest ooit op Rock Werchter, maar nu ben ik aan een nieuw hoofdstuk begonnen. De voorbereidingen zijn klaar, nu is het aan mij om dat vertrouwen niet te beschamen.