Alex Gopher - Kraftwerk was psychologisch moeilijk te remixen

De man die we kennen van hits als The Child, Party People en Fast Track verdient tegenwoordig zijn brood met het herwerken van andermans werk. Op 'My New Remixes' blijkt hoeveel artiesten hengelen naar 's mans kunnen. Van Ladyhawk tot Fischerspooner, van The Subs tot Krafwerk, allen willen ze de stempel van Alex Gopher op hun nummer.

De compilatie bevat niet minder dan 20 remixes. Dat zijn er heel wat. Wanneer heb je die gemaakt?
Ik heb ze allemaal de laatste twee jaar gemaakt, behalve de remix van Kraftwerk en Who Made Who. Kraftwerk dateert al van 2005 en Who Made Who moet 2006 geweest zijn.
Het zijn er veel, maar ik werk al een paar jaar in de elektronische muziek en hoe meer ervaring ik krijg, des te efficiënter en sneller ik kan werken. Bij akoestische muziek doe ik er langer over om een nummer in elkaar te steken. Dat lijkt me ook logisch.

Wat is dat trouwens met die remixes? Je kan geen blog meer bezoeken of je vindt van één artiest zevenendertig andere versies gebracht door evenveel andere artiesten.
Voor een producer of zelfs een platenlabel -  ik heb er zelf een zoals je weet - is het zeer interessant om op die manier ook een ander publiek je nummer te laten ontdekken. Misschien kennen de mensen jou niet, maar wel diegene die je geremixt heeft, maar zo ontdekken ze dan wel jouw muziek. Je kan er dus meer mensen door bereiken.

Edits, versies op maat gemaakt voor in de clubs, zijn dan weer iets anders. Dat is eigenlijk waar ik de laatste twee, drie jaar mee bezig ben geweest: een versie maken voor de dansvloer. Eigenlijk is dat iets dat al ontstaan is in de discoperiode: langere versies, edits die het iets makkelijker maken om te draaien en om op te dansen. In mijn carrière heb ik ook veel remixen gemaakt omdat het interessant was een nieuwe versie uit iets bestaand te puren. Bovendien kan je er beginnende producers ook een zetje mee geven.

De laatste tijd lijkt het wel dat, als je een bekende dj wil worden, remixen en eigen muziek de opstap naar een carrière zijn.
Ja, de nieuwe generatie elektronische muziekmakers moeten zo veel mogelijk remixen posten om op te vallen. Rockbands hebben MySpace waar ze ontdekt kunnen worden. Makers van elektronische muziek moeten hun creativiteit tonen in die remixen en die op het net te gooien. Ik zit meer dan tien jaar in de branche en ik ben er op een andere manier gekomen, maar ik krijg tegenwoordig regelmatig de vraag van jonge producers of ze mijn plaat mogen remixen. Op die manier kunnen ze hun naam op blogs laten circuleren en tonen welke muzikale richting ze uit willen.

Heb je eigenlijk zelf nog tijd om muziek te maken? Wanneer komt er nog eens een echt album uit?
Veel tijd heb ik niet, nee (lacht). Ik werk al een tijdje aan een volgend album, maar ik doe dan ook alles zelf:  ik zorg ook voor de platenhoes, de promo,... Ik controleer alles en dat is natuurlijk heel fijn maar ik zou inderdaad wat meer tijd willen om muziek te kunnen maken. Daarom is een remix maken wel een leuk gegeven. Je hebt een deadline en op twee dagen tijd is de remix in elkaar geknutseld en kan je weer met iets anders bezig zijn. Een album maken is een veel langer proces. Maar goed, ik werk er aan en het gaat goed.

Wat is eigenlijk de beste remix die je ooit hebt gehoord?
(zucht) Dat is een moeilijke. (na lang aarzelen) Ik denk aan de remix die Jacques Lu Cont (echte naam : Stuart Price, maar vooral bekend als Les Rhythmes Digitales, Zoot Woman, Thin White Duke,... nvdr.) maakte voor Four To The Floor van Starsailor. Dat is ook meteen een goed voorbeeld van hoe je dat aan een ander publiek, een dancepubliek in dit geval, kan tonen. Dat publiek kan dan een rockband leren kennen dankzij de remix. Hij werd zelfs vaker op de radio gespeeld dan het origineel. Echt klassewerk.

In België denken we al snel dat 2 Many DJ's remixkoning zijn...
(onderbreekt) Oh, maar zij zijn zonder twijfel mijn favoriete remixers. Elke keer weer luister ik heel aandachtig naar wat ze hebben klaargespeeld en ze kunnen me blijven verrassen. En dan zwijg ik nog over de mashups die ze gemaakt hebben.

Wat was eigenlijk het nummer waar je het hardst op gezweet hebt?
Psychologisch was dat Kraftwerk. Het is een mythische groep waar ik naar opkeek en daarom was hij moeilijker dan een bekende undergroundgroep. Anderzijds was het ook een moeilijke bevalling omdat ik op een bepaald moment door had dat ik in een foute richting bezig was en opnieuw moest beginnen. Dat gebeurt soms (lacht).

Wie zou je zelf nog graag remixen?
Soulwax moet wel een uitdaging zijn. Ik moet zeggen dat ik sommige artiesten waar ik enorm naar opkijk liever niet doe. Een tijdje geleden kwam er een album uit met nieuwe versies van Serge Gainsbourg. Men had mij toen ook gevraagd een remix te maken maar dat heb ik geweigerd. Het leek me te moeilijk om zo'n klassieker uit de muziekgeschiedenis te bewerken.

Welke remixen mogen we dan wel nog verwachten?
Binnenkort komt er één van Kitsuné uit: een remix uit die ik voor Beni heb gemaakt. En misschien ook eentje van een nummer van Editors, maar ik ben nog niet helemaal zeker of ik die wel ga doen.

Tot slot, vanavond speel je De Nacht Van Het Station in het Centraal Station van Brussel. Ooit al in een station moeten draaien?
Nee, maar ik ben er zeer benieuwd naar (lacht) en ik vind het een geweldig concept.

Ken je de andere dj's die op de affiche staan?
Zeker, met Sound Of Stereo heb ik al eerder op een festival in België gespeeld en Cosy Mozzy ken ik nog van Dirty Dancing in Mirano. En hopelijk kom ik ook Philippe van Cassius nog tegen vanavond.

Hij wacht waarschijnlijk op je op perron 4.