Alabama Shakes - Mijn dromen waren veel simpeler

Licht schuifelend nemen twee doodbrave jongens plaats aan tafel. De ene, Heath Fogg, babyface en gitarist, probeert hemel en aarde te verzetten om een koffie Americano te pakken te krijgen, de bizarre blikken van de ober ten spijt. De andere, Zac Cockrell, XL teddybeer, gaat in zijn eigen armen op tafel liggen. Of ze het even over die nieuwe Alabama Shakes willen hebben? In sappig redneck-accent: “Sure!” Welaan, dan!

Jullie deden het bewust kalmaan. De juiste keuze, achteraf gezien?
Heath Fogg: Veel mensen vroegen erom, maar we namen de tijd om de plaat te laten klinken zoals we wouden. Vooral de start was niet evident. Nu zijn we daar wel blij om.

De nummers klinken helemaal uitgekleed. De piano is amper nog te horen. Het lijkt een volledig gitaaralbum te zijn geworden.
Fogg: In enkele nummers is er inderdaad heel wat minder piano te horen, maar volledig weg is ze niet. Gek genoeg nemen we op de aankomende tournee zelfs een extra pianist mee. Ik heb er eigenlijk niet bij stilgestaan, maar nu je het zegt is de gitaar inderdaad veel dominanter geworden. Niet dat we daarover gediscussieerd hebben of zo.

Behalve Gimme All Your Love en het tweede deel van The Greatest is het album ook een pak kalmer en trager dan dat energieke debuut.
Zac Cockrell: Ook dat was niet echt een doel of de bedoeling. We wilden niet zomaar wat mellow songs schrijven (lacht). Het is zo gelopen. Het voelt gewoon veel beter aan om tragere nummers te spelen.

Fogg: Tijdens de opnames van dit tweede album hadden we daar twijfels over en speelden we de nummers soms ook vrij snel in. We hadden schrik dat de reacties niet zo goed gingen zijn. Maar toen we dat live uitprobeerden, voelde het trager veel beter aan dan op het album.

Gimme All Your Love was ook de basis voor veel andere nummers op het album? Probeerden jullie jezelf dan live te remixen?
Fogg: Dat was een van de allereerste demo’s die we klaar hadden. Maar van dat punt tot het uiteindelijk afgewerkte resultaat was echt een lang proces voor één nummer. Zo leerden we veel onderweg, dingen die we konden gebruiken in andere nummers. Daar ben ik wel fier op.

Zijn de blues iets waarin jullie willen groeien of zien we op de derde plaat weer een andere gedaante van Alabama Shakes?
Cockrell: Dat weet ik echt nog niet. Ik wil wel sowieso evolueren, maar in welke richting: God knows (lacht). Opvallend dat ze dit in Europa bijna blues vinden, terwijl dat in Amerika anders ligt.

Het succes van jullie eerste album was, mede dankzij enkele Grammy-nominaties, vrij groot. Was dat bevrijdend of bracht dat net meer druk met zich mee?
Cockrell: In eerste instantie wilden we vooral onszelf tevreden houden en dingen doen die wij goed vonden. Maar dat kwam wel door die verworven vrijheid, ja. We zaten op een fijn label. Er was geen haast bij.

En de druk, die de kop kwam opsteken, lieten jullie uiteindelijk netjes passeren?
Fogg: We kunnen niet ontkennen dat de honger naar een volgend album groot was: een wereld vol fans die graag meer wilden horen. Voor mij persoonlijk kon het album niet snel genoeg in de rekken liggen. Maar ergens onderweg begon ik echt te genieten van hoe lang het allemaal duurde.

Cockrell: Het was ook bewust dat we wachtten om met deze plaat naar een label te stappen. Het leek dan wel bijna logisch dat we terug bij ATO zouden terechtkomen, maar de vrijheid om ze eerst helemaal in te blikken was aangenaam. Niet dat ze anders pushy zijn, hoor, maar nu was er echt niks om ons zorgen over te maken.

Jullie traden al op bij 'Saturday Night Live', op Bonnaroo en Glastonbury. Dachten jullie aan dat grote publiek bij het opnemen van deze tweede? Dat er bijvoorbeeld een tweede Hold On moest liggen?
Cockrell: Neen, anders was de plaat zo kalm niet geworden. We hebben nu een energieke plaat en een kalme, een ideale mix voor liveshows. We zien dan wel op het podium hoe de reacties zijn. Iedereen was vooral blij om in een andere richting te werken.

Gil-Scott Heron werd genoemd als grote invloed.
Fogg: Vooral als het erop aankomt hoe kleine details zo’n grote invloed kunnen hebben. We zijn allemaal fan van hem, Brittany wellicht het meest. Zij zou uren over hem kunnen vertellen. Binnen onze band zelf schenkt iedereen aandacht aan andere details.

Sommige bands worden in de studio geduwd om een momentopname te registreren, anders blijven ze bezig. Een half jaar later klinken die nummers dan wel helemaal anders, geëvolueerd. Is dat bij jullie ook het geval?
Fogg: Neen, maar daarom  bleef het ook enige tijd stil bij ons. De laatste twee jaar gingen we geregeld bij Brittany thuis demo’s opnemen. De nummers evolueerden toen. Tot ze echt af waren en we de studio in konden. Nu proberen we ze dan ook zo dicht mogelijk tegen de studioversies te brengen. Mensen zouden het maar vreemd vinden wanneer de nummers anders klinken.

Jullie kennen elkaar nu een dikke drie jaar langer dan toen het debuut uitkwam, toen jullie pas enkele maanden samen speelden. Is dat een groot voordeel?
Cockrell: Zeker weten. Niet dat we toen oncomfortabel waren. Nu zijn we gewoon nog meer op ons gemak. Er is al het een en ander bevestigd op vlak van verwachtingen.

Zijn die verwachtingen of dromen dan niet al lang uitgekomen? Samen in een band de wereld rond reizen?
Fogg: Ik had bepaalde dromen en doelen, maar ik had nooit verwacht dat ik hier met jou in Brussel koffie zou zitten drinken om het over de nieuwe plaat te hebben. De mijne waren veel simpeler, realistischer ook.

Mis je die eenvoud dan niet? Er zijn vast leukere dagen dan deze: van de ene stad naar de andere te moeten reizen om elke keer opnieuw twintig dezelfde vragen te krijgen. Had je dan niet liever thuis wat zitten jammen zonder bekend te zijn, bijvoorbeeld?
Fogg: Ach, op die momenten voel ik me vooral dankbaar. We zijn misschien niet de beste band om pers mee te doen, maar we doen het gewoon. Dat komt erbij en dat is goed zo. Thuis zitten jammen is fijn, maar dit is ook ok, hoor.

Cockrell: Het voelt ook goed om te weten dat mensen nog steeds geïnteresseerd in je zijn. Je màg daar niet over klagen. 

Alabama Shakes speelt deze zomer op Rock Werchter.