Aeroplane - Ik hou enorm van cheesy muziek

De carrière van Aeroplane leest als een avonturenboek. Ze releasen een paar singles die hen meteen op de top van de balearic/nu-discoscene plaatsen. Met een paar welgemikte remixen veroveren ze plots de wereld en als dan eindelijk dat langverwachte album in zicht is, split het duo Fasano - De Luca. Vito De Luca trekt op z'n eentje verder en legt nu eindelijk 'We Can't Fly' voor onze neus. Bij zo'n verhaal hoort een gesprek.

Wij herinneren ons nog Aeroplane die in de Brusselse club Dirty Dancing een viertal jaar geleden zijn eerste stapjes zette. Nu trek je de hele wereld rond. Het gaat bijzonder snel.
De Luca: Het gaat inderdaad enorm snel. En dat zonder dat ik het goed besef. Ik kom aan in een stad, word naar een club of festival geloodst, kruip op het podium en ik ben weer weg. Aan de reacties van het publiek merk ik wel dat het steeds groter wordt, maar eens thuis gekomen zit ik weer in dezelfde kleine studio. Ik rij niet met een Porsche en alles is uiteindelijk hetzelfde gebleven. Het enige verschil is dat ik nu in een vreemd land aankom en dat er daar mensen rondlopen die mijn muziek kennen. Dat is nog steeds een vreemd gevoel.

Veel van die mensen kennen je van de remixes die je maakte voor Grace Jones, Robbie Williams, Friendly Fires, MGMT,... Die remixen moeten een prima visitekaartje geweest zijn voor Aeroplane.
Ze waren zeker belangrijk. Ze maakten ons tot wat we nu zijn. Al merkten we dat, toen we aan het album begonnen, er ook een gevaarlijk kantje aan zat. We moesten er weer van zien los te raken en de mensen kunnen overtuigen dat we ook iets anders konden dan de nummers van anderen een facelift geven, dat we ook onze eigen nummers konden schrijven. 

In 2009 hebben we vijftien remixen uitgebracht en maar drie eigen singles. Maar ik ben zeer blij dat die remixen zo goed gewerkt hebben. De Friendly Firesremix werd veel groter dan ik ooit verwacht had. Maar nu wil ik wel meer eigen materiaal schrijven en met eigen songs op de proppen komen.

Hoe lang heb je eigenlijk aan 'We Can't Fly' gewerkt? Veel tijd kan je niet gehad hebben.
Alle nummers op de plaat zijn gecomponeerd voor de Paris-, en Grace Jonesperiode. Maar toen begonnen die remixen heel erg goed te werken en draaiden we plots over heel de wereld. En we waren eigenlijk ook niet gehaast om een album uit te brengen, maar mensen - een vooral platenlabels - begonnen ons te vragen wanneer er een album zou komen. We hebben die demo's dan weer uit de kast gehaald en op twee weken tijd heb ik alle instrumenten opgenomen, maar het duurde dan wel eeuwen om de vocals opgenomen te krijgen en alles te mixen. Sommige opnames werden ook op verplaatsing gemaakt. Dat maakte dat het hele proces een goede tweeëneenhalf jaar heeft geduurd.

Was het nog wel leuk werken met zo'n druk op je schouders?
De enige negatieve kant aan het verhaal was dat ik telkens iedereen moest uitleggen en overtuigen van wat ik wou doen. Ze verwachtten heel andere muziek dan datgene wat ik wou doen. Maar ik heb uiteindelijk op het album gekregen wat ik wilde. 

Ben je tevreden met de reacties?
Ja hoor, maar muziek blijft toch een heel subjectief gegeven. Dus als er reacties komen, dan moet je die gewoon aanvaarden. Sommige mensen haten het album blijkbaar, maar anderen zijn er wild van. 

Misschien komt het omdat je heel breed gaat op het album: er staat pop, rock, een Italiaanse filmsoundtrack, disco,... .
Ik vind dat een vreemde opmerking. Het moet divers zijn. Waarom zou je twaalf keer hetzelfde maken? Luister naar Pink Floyd. Op hun albums staat ook niet twee keer eenzelfde nummer. Niet dat ik mezelf wil vergelijken met Pink Floyd natuurlijk. Oorspronkelijk was 'We Can't Fly' nog breder, nog diverser, maar ik heb een aantal dingen weggelaten omdat het anders niet meer in het geheel paste. Ik hou nu eenmaal van verschillende muziekgenres.

Je hebt Italiaanse roots. Komt een nummer als The Point Of No Return daaruit? Het klinkt als een soundtrack van een oude Italiaanse film.
Ik hou enorm van filmmuziek: Giorgio Moroders soundtracks zijn een grote invloed. Als ik muziek schrijf, zie ik steeds beelden voor mij. Ik hoop dan ook dat iemand mij ooit beelden gaat geven waar ik muziek bij kan maken. Van mij mogen ze alvast The Point Of No Return gebruiken voor een openingsscène.

Die soundtracks klinken vaak enorm kitsch. Maakt dat jouw muziek ook tot kitsch?
Zo had ik het nog niet bekeken. Ik hou wel van dat dunne randje. Op het album bewandel ik die grens ook wel. Het is de kunst om die dunne lijn op de juiste manier te benaderen want als je ze overschrijdt, wordt het een ramp. Ik hou enorm van cheesy music en dat mag ook. 

Je speelt ook vaak zo'n dingen in je dj-sets.
En de mensen houden er ook van. Ze hebben er eigenlijk altijd van gehouden maar niemand speelde het nog. Nu komen er weer heel wat re-edits uit en is er echt een scene rond ontstaan. Ik denk dat de kids die overagressieve en overgecompresseerde muziek van de laatste vijf jaar ook weer beu aan het worden zijn. Ik hou ervan om terug een beetje muziek in de muziek te brengen. 

Ik kreeg laatst de vraag: "Hoe komt het dat je album zo muzikaal is?" Het antwoord zit al in de vraag. Is muziek dan niet bedoeld om muzikaal te zijn? Het was de laatste jaren een sport om elkaar af te troeven met de grootste bass. Laten we er nog een vocal op smijten en hier nog een effectje. Dat is een heel andere benadering van muziek maken. Ik ben blij dat er nog mensen zijn die van "muziek" houden want iets anders kan ik niet (lacht).

Op de plaat werk je met heel wat gastzangers. Onze aandacht werd specifiek getrokken door I Don't Feel. Wie is de dame in kwestie?
Mary Clayton. Ik ben een grote Rolling Stonesfan en Gimme Shelter is één van mijn favoriete nummers. In een radioprogramma hoorde ik de presentator vertellen dat de backingvocals door Mary Clayton gedaan werden. Ik ben gaan uitpluizen wat ze nog allemaal deed en blijkt dat ze ook solo-albums heeft gemaakt met steengoede soul. 

Nadat ik gecheckt had of ze nog leefde - you never know (lacht) - heb dan mijn management gevraagd om haar te contacteren. Twee dagen later had ik haar aan de lijn. Aanvankelijk wou ze de gospelrichting uitgaan, maar dat vond ik te voor de hand liggend. I Don't Feel had iets van "white disco" in zich, maar met haar stem tilt ze het nummer echt naar een niveau hoger.

Ook Sky Ferreira, Nicolas Ker (van Poni Hoax, nvdr), Jonathan Jeremiah en Au Revoir Simone hebben ongelooflijke dingen gedaan. Vergeet ik iemand?

Ik dacht nog aan Chromeo, maar zij staan helemaal niet op het album?
Het was ook nooit de bedoeling dat zij op het album zouden komen. Zij hadden mij gevraagd of ik een remix kon doen voor hen en ik vroeg in ruil een remix van een van mijn tracks. We zijn allebei bands die op een aparte manier elektronische muziek maken. Niet op de "klassieke" elektronische manier in elk geval. Zij maakten dan ook geen echte remix van Superstar, maar eerder een cover. Ze hebben een beetje gesleuteld aan de structuur, hun eigen sound toegevoegd en nieuwe tekst. Ik heb dan beslist dat het Aeroplane featuring Chromeo zou worden en we hebben het aan de single toegevoegd.

Een tijdje geleden las ik op je Twitter dat je ging dineren met Erol Alkan. Soulwax wil ook de impressie geven dat al die artiesten bij elkaar één grote familie vormen. Is dat ook zo?
Het wérd een grote familie, ja. Toen ik de Soulwaxmastour deed ben ik een deel geworden van die bende. Ik had vroeger een platenwinkel en ik stond plots op het podium met artiesten die ik altijd al gevolgd had. Erol heb ik daar leren kennen en later kwam ik hem nog tegen op veel andere gigs. Dat ik nu ga eten met Erol wil nog niet zeggen dat ik deel uitmaak van de scene, maar wel dat hij een vriend geworden is.

Je speelt momenteel nooit live, enkel dj-sets. Volgens James Murphy kan je ook maar beter dj'en omdat het makkelijker is en beter betaald.
Murphy zegt soms rare dingen (lacht). Zoals een nummer schrijven over het weigeren van hits te schrijven en er dan van uitgaan dat het een hit gaat worden. Nee, het is de bedoeling dat er een liveband komt. In december beginnen we te repeteren en hopelijk zijn we dan in het voorjaar van 2011 klaar. Ik kijk ernaar uit want ik speelde vroeger veel live, met andere bands. Dus we zullen zien of het even veel fun is als toeren als dj.

Weer veel toeren. Ben jij nog vaak in België?
Nee. Ik wil al een tijdje naar Brussel verhuizen maar ik heb nooit tijd om naar een appartement te gaan kijken. Je moet leren leven in hotels.

Mis je nooit een thuis?
Het huis op zich niet, maar ik mis soms wel een normaal leven. Je wilt wel eens heel de dag in je badjas in de zetel hangen of gewoon iets te drinken nemen uit de ijskast zonder er negen euro voor te moeten betalen. Maar dat is dan ook de enige negatieve kant van dit bestaan. Ik klaag niet hoor.