Aereogramme - Een album als een kaas ...

Stress?Craig: Niet echt. Daarvoor hadden we constant getourd. Schreeuwen elke avond, roken, whisky; niet echt de beste mix en ik denk dat mijn lichaam dat niet aankon. Dus konden we niks anders doen dan wachten. Toen zijn we dus beginnen schrijven aan de nummers voor het volgende album.Heeft dat probleem een invloed gehad op dit album, het feit dat je niet kon spreken, zingen of beide?Craig: Nee, enkel zingen, ik kon spreken, helaas (lacht). Ja, de liedjes die eruitkwamen, waren – vanwege de situatie waar we in zaten… Omdat we niet wisten of we zouden verder kunnen doen en ook omdat ik niet meer kon schreeuwen, hadden de nieuwe nummers geen schreeuwmomenten meer in zich. We realiseerden ons als snel, toen we die nummers aan het opnemen waren en tijdens het arrangeren van nummers voor de plaat, dat die momenten, die schreeuwmomenten, niet meer nodig waren. We waren dan ook niet van plan ze er terug in te stoppen, gezien ze er toch niet waren. Daardoor gingen we wat we deden op een heel andere manier benaderen. We vermeden het schreeuwen en de distortiepedalen van de gitaren. We wilden epische songs maken, intense liedjes maar zonder wat we altijd gedaan hadden – het schreeuwen en de distortiepedalen – en we gingen ons meer op de orkestratie concentreren. Het doel was: film. We wilden een filmisch album maken, waarin alles een zekere verwijzing naar film had, een genre of een specifieke film.Als ik me niet vergis doet Iain (Cook, de gitarist van de band) iets met filmscores?Craig: Ja, hij schrijft muziek voor films.Wat film betreft: voor \'Sleep & Release\' waren horrorfilms een inspiratie. Is dat nog steeds het geval?Campbell: Wel, ik denk dat \'Sleep & Release\' zo’n intense plaat is dat die soort filmmuziek daar beter bij past. Nu, met het nieuwe album, kwam de inspiratie van zowat overal. Weet je, voor mij is het eenvoudiger om over muziek te spreken in visuele termen, om mij zo uit te drukken, eerder dan over muziek te spreken met verwijzingen naar andere muziek. Dus leek het ook normaal voor deze plaat. Het werd een soort richtlijn dat elk lied, elk idee gerechtvaardigd moest worden vanuit een filmisch gevoel, een filmisch verhaal of zelfs maar een scène uit een bepaalde film. Voor de luisteraar is dat hopelijk een stimulans. We gebruikten technieken die je ook kan aanwenden voor het schrijven van filmmuziek. We probeerden tegelijkertijd spanning en ontspanning in de muziek te brengen. Dat was de manier van aanpakken.Ik veronderstel dat naast film ook literatuur belangrijk is. De titel van het album is een citaat uit een boek en jullie gaan deelnemen aan de ‘Ballads of the Book’?Craig: Klopt. Maar het zijn vooral films. Literatuur was meer het referentiepunt voor de titel. Ik herinner me dat we een paar jaar geleden een tour deden en Campbell en Iain hadden de muziek van The Exorcist meegebracht en uiteraard werd daar voortdurend naar geluisterd in de bus. Het is altijd één van onze favorieten geweest. Het had vooral te maken met het feit dat dat citaat in het boek voorkomt, maar niet in de film en Blatty schreef beiden, zowel het scenario als het boek. Wij vonden het interessant dat hij zo’n echt intense theatrale zin uit de film liet. Bovendien was het een verwijzing naar het feit dat we niet wisten of we door zouden kunnen gaan of niet.(Peinzend) ’t Is vooral zo van: “Ik lees boeken” (lacht). Nee, serieus, de invloed op de band is altijd vooral film geweest.Over film gesproken, de videoclip voor Barriers werd gemaakt door Hugo Cuellar. Wie is hij en hoe kwam je bij hem terecht?Craig en Campbell tegelijkertijd: We kennen de man niet. Craig: Ik heb hem nog nooit ontmoet. We kwamen bij hem terecht via onze gitarist, die de muziek maakte voor een tekenfilm. En we wilden absoluut animatie voor deze clip omdat we wisten dat als we wat voor soort film dan ook zouden maken – we hadden het namelijk al geprobeerd voor \'Seclusion\' waar we onze eigen soort horrorfilm voor wilden maken – je al gauw kon zien dat het budget piepklein was, dus dachten we meer te kunnen doen met animatie. Ik vind persoonlijk dat hij ongelooflijk werk heeft afgeleverd. Hij interpreteerde het nummer helemaal zelf. Er zit best wel vrolijkheid in dat nummer, al is er ook heel veel verdriet mee gemoeid. Hij heeft die gevoelens perfect weten te vangen. Het was dan misschien een experiment, maar het werkte.Je kan het niet echt een optimistische plaat noemen, net als de rest van jullie werk trouwens, maar hier en daar is er toch een sprankje hoop waar te nemen.Craig: Klopt. Er zit meer hoop in dit album dan ooit (lacht).Is daar een specifieke reden voor? Voel je je beter?Craig: Nee…(denkt na) ja, toch wel, op een bepaalde manier wel want wij - de band - wisten niet of we nog wel zouden kunnen overleven en eens je je neerlegt en je lot accepteert – ofwel kwam die stem terug ofwel niet, het zij zo - …Je had nog rap kunnen proberen…Craig: (Hilariteit alom) Ben je gek? Schotse rap klinkt vreselijk, Jezus!! (Terug ernstig) We hadden ons er bij neergelegd en het was alsof een enorme last van ons afviel. Laat maar komen wat komt. Dat werkte echt bevrijdend; je neerleggen bij de mogelijkheid dat het misschien gedaan is. Er zijn thema’s als de dood, maar ook liefde, want als je de dood in de ogen kijkt – en ik weet ook wel dat dat overdreven is, maar het gaat hier om de metafoor – kan je twee dingen doen: je kan gaan schreeuwen, tegen de muur bonken en ineenstorten of je kan je lot aanvaarden en je realiseren dat er ook nog mooie dingen gebeuren, dat je ook nog positieve dingen kan doen voor het einde daar is.Wat moeten we ons voorstellen van dit album op het podium?Craig: Het is Campbell die het podium heeft ontworpen.Campbell: Eerst en vooral is de line-up veranderd. Live zijn we met zijn vijven. We staan opgesteld in een halve ronde met de drums aan de kant van het podium in plaats van in het midden. In het midden van het podium staat de percussie: gong, bellen, orkestdrums, enz. Er zit namelijk veel percussie in dit album en dat moest er op het podium ook uitkomen. Zo wordt iedereen daarbij betrokken en wordt de show beter.Craig: ’t Is breedbeeld op een podium.Campbell: Juist ja, breedbeeld. En hoe zit het dan met het klassieke gedeelte? In Barriers zit bijvoorbeeld een vioolsolo.Campbell: Ja, maar dat zijn zowat de enige echte snaarinstrumenten op het album. De rest werd allemaal geprogrammeerd. Dat is precies wat Martin Doherty, de vijfde man op het podium gaat doen. Hij neemt alle snaarinstrumenten voor zijn rekening.Je moet toch wel overwogen hebben om dit album te brengen met een echt orkest?Craig: (Dromerig) Jazeker, in mijn dromen … Maar er is niet de minste hoop dat we ons dat ooit kunnen veroorloven.Hoe zit het nu eigenlijk met jullie label, Chemical Underground? Voor jullie vorige album zaten jullie bij Undergroove en nu terug bij Chemical? Waren er problemen?Craig: Nee helemaal niet. Om eerlijk te zijn: ik neem mijn hoed af voor Chemical én voor Undergroove. Toen we Chemical verlieten, sloegen we een ‘heavier’ richting in en voelden we ons niet echt meer thuis bij Chemical. Ze deden daar helemaal niet moeilijk over, teleurgesteld maar niet moeilijk. Zoals wanneer je vader tegen je zegt: “Ik ben niet kwaad op je, ik ben enkel teleurgesteld.” Ze waren erg vriendelijk en zeiden, toen we vertrokken, dat de deur altijd open zou staan voor ons. Toen we dan ‘Seclusion’ bij Undergroove deden, toen dat uit ons systeem was en we vervolgens met dit album afkwamen, paste dat niet echt bij Undergroove. Het paste gewoon veel beter bij Chemical Underground. En dat was vreemd genoeg geen enkel probleem. Dat bewijst dat wij hier te maken hebben met twee erg sterke labels.Het lijkt erop dat ze meer werk in dit album steken of vergis ik me? Men heeft een eigen website voor het album ontworpen (http://www.chemikal.co.uk/myheart/).Craig: Geen idee, misschien wel. Misschien denken ze gewoon dat dit album meer succes zal hebben, want het is ongetwijfeld een meer toegankelijk album. Ons vorige werk was zo intens, misschien niet avantgarde, maar er zaten zoveel verschillende genres in 1 nummer verweven. We waren nog van plan een t-shirt te laten maken met de tekst “9 van de 10 lighting engineers zijn gek op Aereogramme”, want bij al de bands die optreden, doet een lighting engineer zo van (kijkt onverschillig voor zich uit) en dan zijn wij aan de beurt en gaat het van “What the fuck is that ?”Is je muziek een soort catharsis?Craig: (Vastberaden)  Absoluut, ja.Hoezo? Vroeger was het het schreeuwen en nu?Craig: Nee, nee, niet alleen het schreeuwen, helemaal niet, gewoon muziek op zichzelf. Het is erg bevrijdend om je te kunnen laten gaan op een podium, om dingen uit te drukken met je stem. Dat is gewoon heel cathartisch. Ik kan het eigenlijk moeilijk onder woorden brengen. Ik ga waarschijnlijk altijd proberen te zingen en muziek te schrijven. Er zit iets fantastisch in, het is moeilijk te definiërenGeldt dat ook voor jou?

Een album als een kaas ...

Campbell: Nee, voor mij ligt dat anders. (Denkt lang na) Nee, eigenlijk niet, ik begrijp dat dat voor Craig anders is. Ik bedoel: het is heerlijk om die kracht tussen vier of vijf man op een podium vrij te maken. Het is erg aangenaam uiteraard, maar ik zou het niet bepaald cathartisch noemen.

Op Pitchfork werden bij de MP3 van Barriers verwijzingen naar Coldplay en Snow Patrol gemaakt…
Craig
: (onderbreekt, bijna boos) Op Pitchfork, ja, maar dat is gewoon belachelijk. Ik begrijp het gewoon niet. Da’s gewoon stom.

En toen ze dan Nightmares van het label kregen toegespeeld, werden ze plotseling enthousiast.
Craig
: Dat is het hem net. We stuurden eerst Barriers omdat dat nummer tenslotte zou worden uitgebracht als single en… Mij kan je niet meer beledigen dan door onze muziek te vergelijken met die van Snow Patrol, want ik hou gewoon helemaal niet van hen. Ik was erg verrast. Het was bijna een shock en dus gaven we hen Nightmares, want – fuck that -  die Snow Patrolreferenties, dat kan gewoon niet, dus gaven we hen een erg donkere song en inderdaad, zij draaiden helemaal bij.

Kunnen jullie ondertussen al van je muziek leven of moeten jullie nog steeds ‘shitty jobs’ doen?
Craig:
Misschien geen shitty jobs meer, maar nog wel jobs. We zijn zo’n beetje opgeschoven van shitty jobs naar jobs. Campbell is een sound engineer.

Dus je bent steeds bij muziek betrokken?
Campbell
: (Niet erg enthousiast) Ja, dat wel, ik ben net een heel jaar op tour geweest. Maar het is heel erg moeilijk om… Ik betwijfel of we ooit fulltime musici zullen kunnen worden. Onze gitarist heeft tenslotte een carrière opgebouwd met het schrijven van muziek.

Het is jullie in elk geval van harte gegund. Bedankt.
8 november 2008
Patrick Van Gestel