Adrian Crowley - Op het podium dramatiseer ik mijn eigen leven

Op sommige van de vragen, die we Adrian Crowley stellen, lijkt hij gewoon het antwoord niet te weten. Dan wordt hij onrustig en begint hij ongemakkelijk te wriemelen en draaien. Maar hij blijft aimabel en bijzonder vriendelijk; alsof hij zich schaamt dat hij niet kan antwoorden. Maar dat wil nog niet zeggen dat hij niks te zeggen heeft. Wel integendeel.  

Waar ben je de afgelopen drie jaar zoal mee bezig geweest, naast het maken van de nieuwe plaat dan?
Ik heb zowaar nog een andere plaat gemaakt. Die is nu af, maar er zijn nog geen plannen om ze uit te geven, omdat ik ze eigenlijk niet goed kan plaatsen. Het was een behoorlijk intense samenwerking met een vriend.

En dan is er nog de fictie, die ik aan het schrijven ben. Die wordt stilaan concreet. Bovendien heb ik nog samengewerkt met Crash Ensemble, een eigentijds ensemble. Dus ik heb wat dingen geschreven en gearrangeerd met hen in het achterhoofd. Dat was echt opwindend; gewoon omdat het een heel andere ervaring is. Het is hedendaags klassiek, maar ze hebben een heel eigen benadering van die muziek en ze werken samen met mensen uit andere disciplines zoals auteurs, toneelschrijvers, moderne opera, ... Het was echt een voorrecht om met hen te spelen.
Met uitzondering van één erg lang stuk, waarvoor ik de hulp van iemand anders kreeg om het voor hen te arrangeren omdat ik dat nog nooit had gedaan, was het mijn muziek, die door hen geïnterpreteerd werd. Maar de arrangementen waren van mijn hand.

Hoe combineer je die dingen in godsnaam allemaal?
(lacht) Het klopt dat al die dingen ver uit elkaar lijken te liggen. Je hebt er andere delen van je brein voor nodig. En ook fysiek zijn er nogal wat verschillen. Voor het filmproject, waar ik ook nog aan werk, moet je bijvoorbeeld met een filmcrew op stap gaan; de bergen in om dan van alles te doen voor de camera. Da's helemaal iets anders dan aan je bureau te zitten schrijven met nota's.

Is deze plaat op één of andere manier het resultaat van je samenwerking met Crash Ensemble?
Niet echt, maar ik heb voor sommige van de songs op dit album wel andere arrangementen gegeven om ze met hen te kunnen spelen. De vorm is gewoon anders, eigenlijk. Toen we elkaar vorige keer zagen, was ik bezig met een manuscript, dat vaak veranderd is en waarvan ik een deel voor hen op muziek heb gezet om zo iets nieuws te creëren. Op die manier was dat manuscript misschien wel het beginpunt van de samenwerking.

Hoe zit het dan met het feit dat er geen gitaar en veel piano op deze plaat te horen is?
Dat heeft dan weer wel met de samenwerking met Crash Ensemble te maken. Bij hen laat ik de gitaar ook links liggen. Ik zing en spreek alleen maar. Dus ik raakte het gewend om mijn werk te brengen zonder gitaar te spelen. Zo kon ik me helemaal richten op de woorden en het verhaal. Het was dan ook niet vreemd om geen gitaar te spelen, me er niet achter te kunnen verstoppen.

Het idee om geen gitaar te spelen kwam eigenlijk wel van Thomas (Bartlett alias producer Doveman, nvdr). En ik was ontzettend blij toen hij dat zei. Ik had hem de demo's gestuurd en hij zei dat hij één nogal drastisch voorstel had en dat hij vermoedde dat ik er niet gelukkig mee ging zijn.  Maar ik vond het een geweldig idee. Ik ben gek op de gitaar, maar dat betekent nog niet dat een bepaald instrument absoluut op een album moet staan. Het was een echte uitdaging om dit te doen.

Zal het niet raar aanvoelen om die gitaar achterwege te laten op het podium?
Ah, maar dat is het hem net: voor de optredens speel ik solo en ik ga niet krampachtig proberen om het geluid van de plaat na te bootsen. Dus ik speel gewoon gitaar. Ik hou ervan om mijn eigen werk steeds te herinterpreteren. De demo's, die ik voor deze plaat heb gemaakt, werden aangepast, maar live pas ik ze opnieuw aan. Alleen de essentie blijft hetzelfde en is - hopelijk - herkenbaar als basis van het nummer.

Als je iets kan schrijven dat kan gebracht worden door verschillende artiesten, maar de geest ervan blijft aanwezig, dan is dat toch fantastisch om bijvoorbeeld de instrumentatie en de spelers steeds weer aan te passen.

Geef je er niet de voorkeur aan om alleen op het podium te staan?
Ik hou ervan om dingen in mijn eentje te brengen, maar ik vind het even leuk om met anderen de ervaring van het spelen te delen en open te staan voor wat anderen doen. Het is allebei erg bevredigend.

Dus je bent niet echt de controlefreak, die wij in je zagen?
Dan zou ik waarschijnlijk niemand vertrouwen. Het is een kwestie van karakter, van persoonlijkheid en intuïtie. Al de rest volgt dan gewoon. Ik gebruik mijn instinct om uit te vissen of iemand te vertrouwen is. En ook: Thomas vroeg mij of ik een plaat wilde maken met hem. En toevallig wilde ik hem net hetzelfde vragen. Dus we voelden elkaar vooraf waarschijnlijk al een beetje aan.

Welke boodschap is het precies die de 'Dark Eyed Messenger' brengt?
De titel van de plaat kwam er pas aan het einde van de opnames. Hij kwam tot mij in de nacht (lacht). Hij had mij al in de gaten voor ik doorhad dat hij er was. Het was erg vreemd allemaal. Mijn dromen zijn erg levendig en dan word ik wakker met dat beeld nog voor me. Ik had nog geen titel voor de plaat en bewust iets zoeken bleek te geforceerd. Dus ik stond open voor iets dat me eigenlijk gewoon overkwam. Dat gebeurde dan ook en het leek ook nog eens te passen.

Het artwork kwam trouwens in dezelfde droom. Oorspronkelijk had ik één van mijn foto's in gedachten, maar uiteindelijk leek die toch niet te passen. Vreemd genoeg denk ik ooit een andere versie van het artwork gezien te hebben. Dat zat zo: een schrijver, die mij met Crash Ensemble een lang stuk van veertig strofen had zien brengen, had mij uitgenodigd om iets te komen lezen op een literair festival. Daarbij hoorde ook een beeldend artiest, die iets creëerde terwijl je las.

Dus ging ik naar haar studio om dat te bespreken. En ik vermoed dat ik daar die afbeelding heb gezien; een andere versie van het artwork. Toen ik haar vroeg of ik dat beeld mocht gebruiken, legde ze me uit dat dat stuk steeds weer beschadigd, zelfs bijna verloren raakte. Het hangt met spelden aan elkaar. En toen ze het net had afgerond, opende iemand de deur en waaide alles weg. Maar uiteindelijk maakte ze het opnieuw, nam er een foto van en dat werd de cover.

Wat voor verhaal zit er achter The Photographs?
Ik schreef de tekst voor dat nummer ooit neer, typte ze netjes uit, maar de pagina's belandden op één of andere manier bijna bij het huisvuil. Ik heb ze uiteindelijk toch nog gered (lacht). En toen die tekst opnieuw las, kwamen al de beelden gewoon terug. Ik was eigenlijk geschokt dat ik die tekst bijna kwijt was, want hij stond niet in mijn notaboeken. Het was dus duidelijk dat ik hiermee iets moest doen.

Toen had ik nog geen idee dat het een liedje zou worden. Ik stopte ze weg en op een dag haalde ik ze terug boven en de muziek kwam erbij. En er hoort echt een foto bij elk van de passages. Toen ik het schreef, hingen die foto's daar ook echt; langs de trap naar mijn werkkamertje op de zolder. Maar het ging niet enkel om de foto, ook om het hele verhaal dat errond hing, de gebeurtenissen die daarbij hoorden.

Voerde jij de regie van de clip bij The Wish?
Eigenlijk komt die clip uit de film, waaraan ik nu werk. Het zit ergens aan het einde van de film; op het moment dat het hoofdpersonage terug naar huis gaat keren. Het gesprek, dat je ziet, zal gedeeltelijk te horen zijn in de film.

Voor die film werk ik samen met Niall McCann, een regisseur, die al zei dat hij graag een clip wou maken. Oorspronkelijk stelde hij iets anders voor; een scène in de metro met veel beweging, veel mensen, ... Maar dat voelde eerder claustrofobisch aan en het leek niet te kloppen. Dus keerden we terug naar de scène op de bank op Coney Island en dat leek te werken. Het was een les: je moet steeds openstaan voor ideeën.

Zal er nog muziek van deze plaat in de film voorkomen?
Ja, maar ook muziek speciaal voor de film geschreven. De première van de film is voorzien voor eind februari op het Dublin International Film Festival omdat de film gesubsidieerd werd door The Arts Council Of Ireland. En ik ben het hoofdpersonage.

Voel je je op je gemak als je iemand anders moet zijn?
Neil heeft me daar eigenlijk goed liggen gehad. Hij stelde me op mijn gemak en ik rolde er eigenlijk gewoon in. Hij wou beginnen met opnames van concerten te maken. De vorige film die hij maakte ging over Chemikal Underground en heet 'Lost In France', een documentaire met een persoonlijke insteek. Zo heb ik hem trouwens ontmoet, want ik kom ook voor in die film.
Nu wilde hij iets anders doen met mij. En we praatten er veel over en kwamen uit op allerlei korte verhalen, die ik zelf al min of meer had verfilmd op Super 8. Dat gebruikten we als startpunt. Het is persoonlijk materiaal, maar toch gefictionaliseerd. En zo heeft hij mij mee op de wagen gekregen.

Is op een podium staan ook een soort van acteren voor je?
Dat is toch meer "performance art". Ik ben wel degelijk mezelf, maar delen ervan heb ik aangepast voor het podium. De verhalen, die ik tussen de songs vertel, gaan vaak een heel eigen leven leiden. Alsof ik mijn eigen leven dramatiseer (lacht).

Sommige van de songs op dit album voelen meer poppy aan dan op je vorige album.
Goed om dat te horen. Interessant ook. Ik mikte niet echt op meer toegankelijke nummers, maar ik wilde wel iets anders dan mijn vroegere werk maken. Thomas gebruikte bepaalde zaken van mijn demo's, zag duidelijk wat ik voor ogen had en voerde dat verder om zo andere ervaringen van geluid en atmosfeer te bereiken zonder een bepaald doel voor ogen. Het waren de songs, die de leidraad vormden.

Zijn deze nummers eenvoudiger om te spelen?
Niet echt. Muzikaal zitten er wel degelijk moeilijkere stukken in, maar ze lijken wel ongecompliceerd te zijn.

Voor deze plaat lijk je minder metaforen gebruikt te hebben. Het lijkt dichter bij je leven te staan.
(aarzelend) Weet je, ik sta zo dicht bij die songs... Misschien had ik echt wel door dat deze plaat anders is dan de vorige, maar het schrijven van platen is telkens een cyclus, die gedeeltelijk de volgende en de vorige overlapt. Pas als die cyclus is afgewerkt, kan ik je misschien zeggen dat dit een nieuwe fase is waarin ik meer over mezelf heb geschreven, maar op dit moment zit ik daar nog te dicht op.

Adrian Crowley stelt de nieuwe plaat voor op 28 januari in de Botanique.