Absynthe Minded - Schrijven in mijn moedertaal smaakt naar meer

Absynthe Minded duikt in 2021-2022 het twintigste levensjaar in. Al twee decennia lang - een eeuwigheid in het huidige muziekcircuit - grossiert de band in frisse indiepop doorspekt met jazz, gypsyswing en rock. Puik songwriterschap met de kenmerkende warme stem van zanger Bert Ostyn erbovenop, samengevat in zeven langspelers, waarvan laatste wapenfeit ‘Riddle Of The Sphinx’ in juni van vorig jaar het levenslicht zag. April 2021 leek het perfecte moment om een bloemlezing van die straffe carrière in een verzamelaar te gieten: ‘Saved Along The Way – The Best Of Absynthe Minded’. Bert Ostyn geeft tekst en uitleg.

Een ‘Best Of’ is een plaat van terugkijken, waarin de nostalgie naar boven komt. Zie je dat ook zo?

Bert Ostyn: Het is inderdaad een terugblik, maar ik ben heel blij en trots dat er ook een nieuw nummer op staat. Dus kijken we ook een beetje naar de toekomst. Twintig jaar geleden richtten we de groep op en we moesten met die verjaardag zeker iets doen. Tegelijk kwam het verlangen om terug om muziek te maken in de theaters. Door corona is die goesting nog toegenomen en in een stroomversnelling gekomen. Zeker omdat we met onze vorige plaat niet hebben kunnen toeren, iets wat we heel hard missen. Het was hét moment om met trots terug te blikken. We wilden de mensen de goesting geven om ons oeuvre te leren kennen. Dat bestaat ondertussen al uit zeven albums.

Met welke dromen zijn jullie destijds in 2001 gestart?

Ik ben naar Gent gekomen om productie te studeren op mijn achttiende. Mijn ultieme doel was om de beste muzikanten te vinden ende best mogelijke groep op te richten. Ik heb me verdiept in opnames en ben gaan prutsen met meersporenrecorders op mijn studentenkot. Via via heb ik Renaud Ghilbert leren kennen. Hij vond het heel cool en bracht me bij Sergej Van Bouwel. Zelf kende ik ook nog Jan Duthoy die in mijn klas zat. We zijn met vier beginnen musiceren en begonnen al snel op te treden. Dat was voor ons de beste leerschool. We repeteerden niet zo veel, maar speelden vooral in cafés waar een piano stond. Al de andere instrumenten konden in één auto met de contrabas op de voorzetel (lacht). We kregen een booker en konden daarna een buitenlands avontuur aangaan. In 2003 zijn we zo in Noorwegen beland. En daar hadden we onze eerste studio-ervaring. In 2002 werd de eerste demo mét band ('Absynthe Minded Quartet') uitgebracht onder de vorm van 'Sweet Oblivion'.

Hoe belangrijk was Humo’s Rock Rally in 2004?

In 2003 was de tijd rijp voor een eerste officiële release op het Keremos-label: de 'History Makes Science Fiction EP' was een feit. Met deze ep onder de arm namen we in 2004 deel aan Humo's Rock Rally. We bereikten de finale, waarin we tweede eindigden na The Van Jets. De wedstrijd heeft geholpen om vooral veel media achter ons te krijgen. Behalve My heroics Part 1 zijn we de eerste jaren echter nooit veel op de radio gekomen. Pas bij ons vierde album en de single Envoi kregen we echt heel veel airplay. Die Rock Rally heeft daarnaast geholpen om onze livereputatie op de kaart te zetten want daarvan moesten wij het toch vooral hebben. Met de komst van drummer Jakob Nachtergaele hebben we daarna de sound van de band een draai gegeven. Die was zeker al te horen op ons debuutalbum 'Acquired Taste', dat in 2004 werd uitgebracht en geproduceerd door Geoffrey Burton.

Zijn jullie die live groep gebleven of door de jaren heen ook een soort studiogroep geworden?

Ik moet zeggen dat die studio-ervaringen enorm plezant waren. Het was een soort speeltuin waarbij we met veel goede producers konden samenwerken. Ons laatste album was een echte studioplaat. Met het nieuwe nummer op de verzamel-cd keren we terug naar onze roots. De song is in één live take opgenomen.

Zijn de hits de nummers waar je het meest trots op bent?

We hebben op de ‘Best Of’ verschillende opties overwogen: gingen we ook obscure zaken erop zetten of zelfs live versies? We zijn uiteindelijk voor de mooiste liedjes gegaan, die het meest impact gehad hebben. Er ontbreken op de plaat dus nummers waarop ik heel trots ben. Maar de cd moet vooral dienen om de mensen die de groep nog niet goed kennen goesting te geven om ons volledige oeuvre te leren kennen. Ik hoop dat ze dieper gaan graven, verder dan alleen Envoi, onze hommage aan schrijver Hugo Claus.

Hoe zie je de band verder evolueren na twintig jaar?

We hebben nog steeds de ambitie om meer te spelen in het buitenland, al beseffen we dat het niet meer evident zal zijn. De helft van Europa afdweilen met ons busje, terwijl we thuis allemaal een gezin hebben, is niet vanzelfsprekend. Toch willen we veel blijven optreden en spelen. Ik kan niet wachten. We beginnen met de theaters, wat al niet evident zal zijn. Op de Toots Sessie van Radio 1 kregen we een pak goeie reacties en daar willen we naar terug. Je zag daar een band spelen zonder computers en zonder veel gedoe. We kozen wel eens voor improvisaties van het moment en gingen vooral voor veel spelplezier. Ik hoop dat we dat snel terug kunnen overbrengen op het publiek.

Een beetje oldskool, want het draait bij ons nog altijd om de muziek. We hebben de droom om nog meer mensen te kunnen aanspreken, ook zij die Absynthe Minded leerden kennen via ‘Liefde Voor Muziek’. Daarom ook bevat de cd de covers die ik uit de mouw schudde voor het VTM-programma. Dat maakt van de verzamel-cd een dubbelaar met maar liefst tweeëntwintig songs met inbegrip van de gloednieuwe single ‘Saved Along The Way’, de titeltrack ook van de compilatie.

Hoe kijk je nu terug op je deelname aan ‘Liefde Voor Muziek’?

Ik ben zo blij dat ik daaraan deelgenomen heb. Men had het mij al eens gevraagd, maar nu was het moment gekomen. Ik heb veel fijne mensen leren kennen en heb me ook goed voorbereid. Ik sta achter elke versie die ik gemaakt heb. ‘Liefde Voor Muziek’ is een prachtprogramma dat goed gemaakt is. Door de lockdown zaten veel mensen thuis en kregen we dus wat extra kijkers. Door de formule heb ik me nog meer artiest gevoeld dan anders.

Je hebt ook gezongen in het Nederlands in dat programma. Volgt er meer?

We hebben in het verleden al in andere talen dan het Engels gezongen op onze concerten. Zo brachten we tijdens de bissen wel eens een rockversie van Amsterdam van Jacques Brel. In Frankrijk vonden de mensen dat de max. Nu koos ik voor Zeven Anjers Zeven Rozen van Willy Sommers en ik ben blij dat ik die klassieker heb bewerkt. Als we er live goesting in hebben, moeten we dat zeker brengen. Door dat te doen heb ik geleerd dat het mij goed afgaat. Daarom ook heb ik al een ander nummer in het Nederlands geschreven met Tourist LeMC dat misschien later uitkomt. Schrijven in mijn moedertaal, het smaakt naar meer.

Foto: Sanja Marusic