Absynthe Minded - Experimenteren is misschien wel iets voor de volgende plaat

Na het verkoopssucces van hun nieuwe plaat 'Absynthe Minded', leek het ons het moment om frontman Bert Ostyn even op te zoeken bij hem thuis, ergens in de Gentse stadsrand. Ogen op net opgestaan. Mond op hongerstatus en haar nog een klein beetje in de war. Een glaasje spuitwater? Graag.

Experimenteren is misschien wel iets voor de volgende plaat



Wat was het moeilijkste punt om aan deze plaat te beginnen?

Het moeilijkste vind ik eigenlijk de zakelijke kant van het verhaal: hoe wil je je plaat uitbrengen, hoe ga je de aandacht trekken? De muziek maken zelf is zeer aangenaam en natuurlijk. We bestaan ondertussen acht, negen jaar, met dezelfde jongens. Dat zorgt ervoor dat je op bepaalde optredens uit routine perfect weet wat je moet doen. Met de plaat is dat hetzelfde, maar we hebben nog altijd een goede producer nodig, een klankbord dat ons naar een hoger niveau tilt.

Dat is pas de opname zelf. Hoe zit het met het schrijven van de nummers? Ligt daar een nieuw idee of een uitdaging aan ten grondslag?

Deze is misschien wat atypisch in vergelijking met de andere platen. 'There Is Nothing' (de vorige plaat, nvdr) schreven we toen we aan het doorbreken waren, met in het achterhoofd de grote podia. Die plaat werd dan wel iets minder goed onthaald, maar live staat hij steviger en werkt hij beter. Ik denk dat het een plaat was die we moesten maken. Nu hadden we meer iets van: we gaan gewoon doen waar we goed in zijn.

En dat is?

Een beetje swing, een beetje jazz. Kortom, weinig grenzen en liefst positieve, toffe muziek.


Ja inderdaad, je zei ooit dat je het publiek blij wil maken...

Ja, ik vind dat wel belangrijk. Ik ben geen songwriter die zijn demonen van zich wil afschrijven. Ik wil muziek maken waar je je goed bij voelt, waar je wat kan op dansen.

Ik veronderstel dat je voor het schrijven van opgewekte muziek ook in een positieve mood moet zijn. Hoe vertaal je dan een negatief of donker gevoel naar muziek?

Dat is een ander verhaal. Tekstueel zit het bij mij anders. Een tekst kan zeer zwartgallig zijn, maar de muziek is daarom niet zo.

Dus is de tekst meer de manier om je gevoelens te uiten dan de muziek...

(denkt even na) Ik wil dat eigenlijk niet gezegd hebben... We willen er zowel op plaat als live gewoon bewust een feestje van maken. Er waren voor dit album ook zwartgalliger of bombastischer tracks voor handen, maar we hebben ervoor gekozen deze niet in de plaat op te nemen. We houden wel van die gipsymuziek, dat extatische, die balkansfeer en we willen dat opzwepende overbrengen op het publiek, hen meenemen in een andere trip. Vandaar dat de twaalf nummers veeleer een opgewekte selectie vormen.

In hoeverre is de tekst een inspiratie voor de muziek?

De tekst is voor mij het begin. De muziek het gevolg. Ik werk meestal hier thuis. Soms heb ik een goed idee dat ik in één zin stop en dat is nogal dikwijls de eerste zin. Van daaruit ontstaat dan de volledige tekst en de muziek. Ik schrijf veel liedjes en snel. Ze zijn niet allemaal goed, maar ik stel mij die vraag niet terwijl ik ze schrijf. Ik ben niet zo kritisch voor mezelf tijdens het creatief proces. Als het achteraf nog in mijn hoofd zit, wordt het misschien iets. Daarna kijken we met de groep wat we er van kunnen maken. Dat vind ik bijzonder interessant. Ik heb immers nooit het gevoel gehad een solo artiest te zijn. Ik wil in een groep spelen.

Schrijf je ook teksten die je niet gebruikt voor muziek?

Nee, ik probeer altijd teksten te schrijven met het idee om er achteraf muziek op te zetten. Mensen vroegen me bijvoorbeeld of het niet moeilijk was om muziek te zetten op het gedicht van Hugo Claus (waaruit Envoi ontstond, nvdr), maar ik ben dat gewoon. Ik heb wel wat aanpassingen gedaan en zo, maar goed, het is een gewoonte. Ik ben trouwens ook wel fan van songteksten. Ik vind het een kunst om dat te doen. Onlangs kreeg ik in boekvorm het volledige oeuvre van Jacques Brel cadeau. Prachtig toch?

Lees je dan ook veel?

Ja, in periodes. Vroeger las ik alles van Henry Miller. De laatste tien jaar heb ik dan veel Amerikaanse auteurs gelezen, genre David Mitchell. En momenteel lees ik Eilanden van Boudewijn Buch. Het is een zonderlinge schrijver die schrijft over eenzaamheid en eilanden, die hij dan allemaal gaat bezoeken.

Ik veronderstel dat die boeken je inspireren. Op je Myspace vermeld je trouwens ook filmregisseur Kie?lowski als één van je inspiratiebronnen. Wat vind je erin terug?

Zijn trilogie Bleu, Blanc, Rouge vind ik fantastisch, zowel beeld als muziek. Ik heb dat bij invloeden geschreven omdat ik best wel veel dingen interessant vind om over te schrijven. Ik kijk graag naar mensen en zoek in verschillende disciplines naar input. Daarna schrijf ik altijd iets met het idee dat andere mensen hetzelfde kunnen denken of voelen. Met een film is dat ongeveer hetzelfde, je herkent je in een personage, in een situatie.

Nooit gedacht om filmmuziek te schrijven?

Ja, absoluut. (grinnikt) Daar ben ik trouwens ook mee bezig.  Ik zou er misschien meer tijd voor moeten vrijmaken. Muziek werkt dikwijls fotografisch. Denk maar aan Strauss' Also sprach Zarathustra in 2001: A Space Odyssey van Kubrick. Ik kan me de muziek niet voorstellen zonder de beelden. In die film hoor je als het ruimteschip daalt ook zo'n typisch postmoderne muziek, dissonante strijkers vijf minuten aan een stuk. Fantastisch toch!

Over postmoderne muziek gesproken. Wat heb je met John Cage?

Cage is een superinteressante figuur. Uitvinder van de prepared piano bijvoorbeeld. Die man zat met vijzen en stukken metaal te experimenteren tussen zijn snaren.

Het is toch wat eigenaardig dat je aan de ene kant zeer experimentele invloeden lijkt te hebben en aan de andere kant vrij eenvoudige en toegankelijke popsongs blijft creëren. In hoeverre kan je die experimentele gedachten doordrukken naar de groep toe?

Tja, deze plaat is misschien wel een van onze meest toegankelijke. We houden van popmuziek en we willen ook veel mensen bereiken en niet in een experimentele niche kruipen. Misschien moeten we op onze volgende plaat echter wel eens écht experimenteel gaan. Het is iets dat leeft bij mij en ik zie het gebeuren dat we eens op een andere manier of vanuit een andere invalshoek muziek gaan maken. Tot nu toe lopen de nummers er echter gewoon uit.

Het zijn dus vooral jouw persoonlijke voorkeuren...

Daar heb je een punt, maar ik denk dat iedereen binnen Absynthe Minded zijn eigen invloeden meebrengt. Het gebeurt eigenlijk nooit dat iedereen in de auto op hetzelfde moment zit te flippen op hetzelfde nummer. Er zijn er altijd wel twee die zich er niet helemaal in vinden, maar dat maakt het net interessant natuurlijk.

Iets anders nu. Wat doet de Franse muziek genre Noir Désir of  Gainsbourg met jou?
'des Visages des Figures' vind ik fantastisch en zo ben ik ook bij Jean Lamoot gekomen. Die man had in de jaren '90 een grote carrière in Frankrijk en daarna heeft hij zijn passie voor Afrika omgezet in het werken met wereldmuziek. Als een producer met zo'n gasten, die veel meer vanuit de traditie en vanuit de onderbuik schrijven, kan werken, dan is dat nog interessanter voor ons.

Ik veronderstel dat je als jongeling altijd muzikant wilde zijn, maar als je het eenmaal bent, voel je je dan tevreden?

Op familiefeesten komt die vraag ook soms: je bent nu geworden wat je als kind wilde zijn, zeggen ze dan, maar is dat nu wat je wilt? (denkt na) Het zit zo dat je op een bepaald moment van de muziek kan leven, even, en dan wil je natuurlijk dat dat zo blijft. Ik voel mij dus zeer goed als muzikant. Mijn voordeel is bijvoorbeeld dat ik op maandag niet om 9 uur op mijn werk moet zijn. Natuurlijk voel ik me niet altijd zo goed, anders was ik de gelukkigste mens op aarde. Het blijft immers een strijd om verder vooruit te willen. Onze ambitie is nu om voet aan de grond te krijgen op Europees niveau en dat kan ook volgens ons, maar ondersteuning is meer dan nodig, zeker in landen als Frankrijk.

Hoe voelt het om opnieuw te beginnen in pakweg Spanje?

Kijk, ik ben momenteel tevreden met de status die we hebben in Vlaanderen. Ik wil niet per se superpopulair zijn of herkend worden op straat. Dat interesseert mij niet. In ieder geval betekent een nieuw land telkens ook een nieuwe uitdaging. Scandinavië of de Balkan zie ik helemaal zitten, maar ondertussen kunnen we niet meer zeggen: kom jongens, we zijn de baan op en we gaan ervoor! Jan (de pianist, nvdr) heeft bijvoorbeeld een kindje. We zoeken naar een goede combinatie. Het gevoel muzikant te zijn, te reizen, muziek te spelen, dat is een droom en daar is nog veel werk aan.

'Absynthe Minded' van Absynthe Minded ligt op 22 oktober in de winkel.

5 oktober 2009
Mattias Devriendt