Aafke Romeijn - Er komt vast nog iets dat niet uit de wereld van het Nederlands stamt

Aafke Romeijn is ook in België uitgegroeid tot een graag geziene muzikante, auteur en journaliste. Ze pakte recent uit met het nieuw album ‘Godzilla’ waarbij de Nederlandse zingt over een hardnekkige depressie die haar blijft achtervolgen. Het taboe rond mentaal welzijn wordt op die manier op een creatieve manier doorbroken. De nieuwe single South Park hoorde je vast al op de radio.

'Godzilla' doet denken aan de film. Hoe kom je erbij om je plaat daaraan te linken?

Aafke Romeijn: Ik zag de orginele, Japanse versie in 2019 en zat op dat moment midden in een depressie. Ik was heel erg gegrepen door de figuur van Godzilla, een monster dat een heleboel Japanse steden kapot maakt. Aan de andere kant hebben vele Japanners veel eerbied voor hem, omdat hij zo groot is en zijn eigen kracht niet kent. In plaats van hem dood te maken, geven ze hem een eigen eiland midden in de oceaan. Daar doet hij niemand kwaad, ook al komt hij elke keer terug. Soms vecht hij tegen mensen, soms is hij hun medestander. Dat deed me denken aan een depressie en hoe ermee te leven. Het is niet fijn, maar het hoort er wel bij. Het steekt geregeld weer de kop op.

Hoe moeilijk is het om jezelf bloot te geven over dat onderwerp?

Dat viel eigenlijk wel mee. Ik heb al veel geschreven over depressies, maar er nog geen muziek rond gemaakt. Ik ben benieuwd of de mensen de teksten niet te zwaar zullen vinden. Ik heb wel geprobeerd om het minder heftig te maken dan mijn gedichten of artikels over het onderwerp. Wat het spannendste leek, was het zoeken naar een balans tussen het aanbrengen van de wereld van de depressie en het draaglijk maken van dat thema. Je moet de zware boodschap brengen ,maar je moet die ook kunnen verpakken. Dat was best een complexe opdracht en een moeilijke evenwichtsoefening die je niet helemaal zelf kan maken. Ik ben benieuwd hoe mensen er naar gaan luisteren en wat ze ervan zullen vinden.

"Ik wil er voor jou zijn, maar er iets waarachter ik blijf haken", zing je in de titelsong. Een cryptische omschrijving om het woord depressie maar niet te noemen?

Het is een beeld dat helemaal omvat wat een depressie is. Als het moeilijk met jezelf gaat, heb je zelf geen energie voor anderen en dat is best frustrerend, omdat ik een fijn gezin heb en er voor hen wil zijn. Bij een depressie ben je vooral bezig met jezelf, zo simpel is het. Je hebt vaak het gevoel dat je mensen tekort doet.

Veel mensen schrijven en zingen de problemen van zich af. Is dat ook bij jou het geval? Heb je het gevoel dat het een beetje gelukt is met de plaat?

Een depressie kan je niet wegschrijven of zingen. Dat is heel lastig, maar het helpt wel om er iets van te maken dat buiten jezelf ligt. De plaat zit niet alleen in mijn hoofd, maar is een deel van de wereld en staat er ook voor open. In die zin is het toch een beetje therapeutisch. Praten, schrijven, zingen helpt in elke context en bovendien schenk ik de buitenwereld nog iets extra's (lacht).

Dit is jouw vierde album in het Nederlands, ook al begon je in het Engels? Heb je die taal definitief achter jegelaten?

Zeg nooit nooit, maar zolang het goed voelt, kies ik voor het Nederlands, zeker omdat ik ook boeken uitbreng in mjin moedertaal. Ik beheers gelukkig veel talen. Dus kan het op termijn wel eens gebeuren dat ik iets uitbreng in het Frans of het Duits, ook in de muziek. Er komt vast nog iets dat niet uit de wereld van het Nederlands stamt.

Je nieuwe single South Park heeft in elk geval een Engelse titel. Waarover gaat die song?

Het is een nummer dat een opsomming is van allerlei dingen die ik de moeite waard vind, ook als ik me slecht voel. Dan maak ik wel eens lijstjes van hele kleine dingen om me heen, uit mijn directe omgeving, waar ik waarde aan hecht en waar ik zin in heb om te doen. Eén van die zaken is dan een nieuwe aflevering van 'South Park' bekijken. Daar moet ik altijd om lachen, ook als ik me slecht voel. Het nummer is een opsomming van meer van die dingen: teksten die nog moeten uitkomen, plaatsen waar ik nog heen wil gaan, dingen die ik nog zeker wil lezen.

Muzikaal heeft de synthesizer meer dan ooit een prominente plaats ingenomen op de plaat. Begin jij steeds met dat instrument als basis?

Ik werk vanuit mijn brein, waar de muziek leeft. Ik begin in eerste instantie met het zo precies mogelijk uitwerken van wat ik in mijn hoofd heb. Pas daarna ga ik arrangeren en kijk ik welke kant ik uitkan. Kan ik nog een ander richting uit of blijf ik zitten met wat ik eerst in mijn hoofd had? Vaak start dat vanuit de synthesizer.

Je hebt een fijn concert gespeeld in De Roma, dat ook te zien was op Podium 19 van Canvas. Hoe was het spelen zonder publiek in die mooie zaal?

Het was bijzonder, omdat De Roma niet meteen een plek is waar ik mijn eerste optredens zou geven in Vlaanderen: een grote zaal en tegelijk een iconische plek. Het was bijzonder omdat we precies daar stonden, maar ook omdat we nergens anders live konden spelen. Het was het eerste optreden in heel lange tijd. Het was surreëel om die nieuwe nummers te brengen en toch geen reactie te krijgen. Dat was best gek. Tegelijk had het ook iets rustgevends. Ik had niet meteen de druk van het publiek, maar het voelde als een veilige omgeving om nieuw materiaal uit te proberen. Dat zorgde uiteindelijk voor een goeie herinnering. Het was ook de eerste keer in vijf maanden dat ik terug over de grens trok.

Welke band heb je nu met Vlaanderen? Je hebt samengewerkt met Tom Kestens en maakte een cover van Een heel klein beetje oorlog van Noordkaap.

Ik kom heel graag in België, al mijn hele leven trouwens. Vlaanderen is daarbij een soort tegenhanger van Nederland op een aantal domeinen. Zo hebben jullie echt grote steden. Ik ben bijvoorbeeld dol op Brussel, een echte grootstad. Ik sta daar midden in de wereld. Ik ben een groot voorstander om het Europese politieke beleid te verruimen. In dat licht is Brussel ook een bijzondere plek, het centrum van Europa. Ik kom zelf uit Brabant, dus voelt het niet echt aan als het oversteken van een grens. Ik waan me niet echt in het buitenland, ook al zitten Belgen en Nederlanders toch vrij anders in elkaar. Dat valt niet te betwijfelen (lacht).

Alle info: aafkeromeijn.nl

Foto: Bibian Bingen