Waterbolk - ep II

Een beetje Gorki en een beetje Palehound, zo klinkt deze Nederlandse band.

Eva Waterbolk speelde tot 2018 solo, maar nu is Waterbolk een band. Een band die nu twee ep’s op het actief heeft en daarin het absurde van haar vorige band, De Messen, combineert met het karakter van de donkere zelfhulpliedjes van de soloperiode.

We kennen Waterbolk (de zangeres) niet persoonlijk, maar ze blijkt te houden van koffie (Totdat De Grond), reizen (Op Een Dak in Barcelona), de natuur (Ik Slaap In Een Huis en zowat elk ander nummer) en haar overleden grootouders (Havelte). Ze heeft het mentaal soms lastig, maar soms overvalt haar ook een gevoel van gelukzaligheid (Kieuwen). Tenminste, dat zijn allemaal zaken die aan bod komen op deze tweede ep die dreigender en grootser klinkt dan de voorganger uit 2020.

Zelf zegt ze dat die tweede ep over wachten gaat. Wachten in een wachtkamer totdat de grond onder je voeten wegzakt, wachten tot er iets onaangenaams voorbij is, wachten op de liefde of totdat er iemand sterft. En tijdens dat wachten observeert ze. En die observaties worden liedjes, in haar eigen moedertaal, ondersteund door een vierkoppige band.

'The Voice' zal ze niet meteen winnen, maar Waterbolk klinkt oprecht en poëtisch. Zoals wijlen Luc De Vos die met bittere humor de strijd aanging met het grauwe alledaagse leven. Die humor is hier minder aanwezig, maar hij is er wel, subtieler (vrouwelijker?) en de emoties ook, even rauw en even puur. Meer moet dat niet zijn, toch?

De ep, uit bij Zeevonk Records wordt voorgesteld in de Vera, Groningen op 22 september.