vi.be november: Barely Autumn
Nico Kennes kennen we al als drummer van Mosquito en als bassist-toetsenist bij het altijd ontroerend mooie Illuminine, maar de eieren, die al lang in hemzelf zaten, legt hij in het mandje van Barely Autumn.
Sommige liedjes op deze titelloze debuutplaat ontkiemden naar verluidt al in Kennes’ jonge tienerjaren; jaren waarin hij via zijn pa ook Neil Young, Elliot Smith en Eels leerde kennen. Later kwamen daar vast nog Sophia (waarvoor hij vorig jaar mocht openen), Spain en Sukilove bij.
Met een naam als Barely Autumn laten Kennes en de zijnen - de band is een kwartet met ook Bram Vandermotte aan de drums, Gil Persoons op bas en Xavier Van Rillaer op gitaar en toetsen - weinig aan de verbeelding over. Speel de plaat luid op een terras in de lente en zelfs dan vallen de bladeren van de bomen uit pure nostalgie naar het najaar.
Eerste single Losing Ground werd meteen massaal opgepikt vorig jaar en dat hoeft niet te verbazen. De invloed van Eels is overduidelijk (net als bij afsluiter Death Of Me), maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de song waarin onderhuids van alles gaande is en waarvan het refrein werkelijk onweerstaanbaar is.
Ook opener All My Heroes Are Dead is al langer een publiekslieveling en werd dan ook terecht als tweede single gekozen. Weemoedige strijkers wikkelen na een kleine minuut Kennes en zijn akoestische gitaar in een warm dekentje en dat heeft hij, afgaande op de klagende tekst, ook meer dan nodig. Het resultaat klinkt alleszins troostend.
Muzikaal gaan wij trouwens helemaal overstag. Kennes en de zijnen maakten de juiste keuzes en de sfeer zit goed. De arrangementen zijn warm, ontroerend mooi en, waar het moet, minimalistisch (zie Fame). Ook producer Wouter Vlaeminck deed hier wellicht zijn duit in het zakje en met een mastering door John Davis (hallo, Nick Cave, Richard Ashcroft, James Vincent McMorrow en vele anderen!) kon het onmogelijk fout lopen.
Als er al iets aan te merken valt op deze plaat, dan zijn het de teksten die niet altijd even beeldrijk zijn, maar eerder straightforward. Ook hier laat Kennes dus soms te weinig aan de verbeelding over; het verhaaltje van Songs is vrij mager; en wat te denken van deze zin uit Goodbye / Farewell: “My neigbours’ pet was a stray cat / They found her dead / oh ain’t that sad”?
Daartegenover staan gelukkig songs als Ronny waarin een mooi portret geschilderd wordt van iemand die de pedalen verloor en waarin ook nog eens heerlijk rauwe uithalen op gitaar zitten die de uitzichtloosheid bekrachtigen; en Go Your Way waarin hij toch voorzichtig met beelden spreekt en aan Sparklehorse doet denken.
Onze favoriet staat echter ver op de plaat: Coming Home. Het is vreemd genoeg hier dat de band het meest naar de keel grijpt, niet door verhalende teksten vol kommer en (zelf-)beklag, maar door scheurende zandstormen van gitaren en slechts een korte tekst.
Deze debuutplaat vol eerlijke songs verdient zeker uw aandacht!