vi.be: Aarde aan Daan

Aarde Aan Daan, het project van Daan Hafkamp, is Nederlandstalige indiepop, maar neigt soms ook naar kleinkunst.

 

 

Daan Hafkamp nam eigenhandig alle instrumenten op en schreef teksten en muziek. Je zou hem een Nederlandstalige evenknie van ambachtelijke songschrijvers als Sufjan Stevens of, dichter bij huis, Spinvis kunnen noemen. Met die laatste deelt hij een voorliefde voor melancholische nummers, die aanzetten tot dagdromen.

Voorlopig beschikt Halfkamp nog maar over een handvol songs, maar dat zouden er eerstdaags best wat meer kunnen worden. Op 'Tempel ep' zijn vier songs te vinden, die een staalkaart bieden van wat Hafkamp in huis heeft. De opener en titeltrack bouwt voort op het ritme van melodieuze gitaarklanken, maar is op vocaal vlak een eigentijds eerbetoon aan grote dichters en muzikanten als Boudewijn De Groot. "Oh meisje, ik leg je in een tempel", zo vangt hij aan. De verwijzing naar De Groot is niet toevallig, gezien Aarde Aan Daan met de bewerking van Welterusten, Mijnheer De President groot succes oogstte tijdens de Maagdenhuisprotesten in Amsterdam (2015).

De in wezen intieme, akoestische songs komen veel sterker naar voren in een full bandversie. Dat merk je aan de vele, kleine details: de inbreng van subtiele elektronica en found sounds. Leuk ook dat Hafkamp in het coda plots een heel andere richting inslaat. 

De poëtische driften van Hafkamp komen goed tot uiting in de teksten. Maar ook de muziek mag er zijn. Je hoort dat de songs vaak vertrekken van een handvol akkoorden op een akoestische gitaar in de kale inleiding tot Bloesem. Ook daarin laat hij zijn literaire ambities en achtergrond naar voren komen. Gaandeweg transformeert het nummer tot een wals en voel je de drang tot dansen op het ritme van de zachtjes voorbijglijdende woorden. Wel schurkt hij soms gevaarlijk dicht tegen de grens van het pathetische aan.

Ook het experiment wordt niet geschuwd. Projector is een song die verschillende registers raakt. Eerst teert de song op een akoestische gitaarriffje; dan komt er ook wat piano bij kijken en bloeit het dromerige popnummer (een kruising van The Beatles en Radiohead) helemaal open. Waarom hij dan de sfeer openbreekt met enkele weinig terzake doende gitaarsolo's, is ons een raadsel. Gelukkig laat hij die achterwege op de mooie, pakkende ballad Horizon, die de ep afsluit.

Net geen twintig minuten muziek van Aarde Aan Daan, te situeren ergens halfweg tussen literatuur, droompop en experiment. In de zomer is hij te zien op de Poëziebus, op TeaTeaBar (8 juli) en Ecofestival (17 juli) en op 22 juli staat hij in de halve finale van de Nekka Nacht.