Univers Zero - 'Phosphorescent Dreams'
De Britten hebben King Crimson, wij koesteren Univers Zero aan de borst. Belgiës strafste muzikale geheim is erg invloedrijk in de niche van de avant-prog, ja zelfs wereldberoemd voor wat ook wel uitdagend "Rock In Opposition" genoemd wordt. Op het Amerikaanse en Aziatische continent heeft de band fans die de rechterhand geven voor een uniek UZ-optreden. In goede RIO-traditie maakt de groep rond drummer Daniel Denis geen krijgsgevangenen. Vanaf 1978 zou UZ deze muzikale verzetsbeweging samen met onder meer Henry Cow en Stormy Six belichamen.
Univers Zero is op en top Belgisch; van een taal- of cultuurgrens is geen sprake. Opgericht in Brussel in 1974, richtte de groep zich op een veeleisend publiek. Uiteindelijk werden ze opgepikt door het avontuurlijke label Cuneiform uit het Amerikaanse Maryland. Het eerste, in 1977 verschenen titelloze album (dat ook onder de naam ‘1313’ door het nachtleven gaat) kreeg op de heruitgave in 2008 het bonusnummer La Faulx, live opgenomen door de BRT in ’79 in het Leuvense 't STUC. Dat nummer zou de tracklijst aanvoeren op het tweede album ‘Heresie’, dat met artwork komt dat geïnspireerd is door Brueghels 'Triomf Van De Dood'. Het geeft een aardig idee van de gitzwarte, angstaanjagende muziek waar UZ de beruchte reputatie aan te danken heeft.
Ook titels als 'Ceux Du Dehors', 'Uzed' en 'Heatwave' groeiden uit tot klassiekers in het genre. De triomftocht van de band liep tot 1986, terwijl onderweg gitarist Roger Trigaux eigen vehikel Present uitrolde. Die band ging gitaargeoriënteerde muziek maken, terwijl de UZ-sound in hout- en koperblazers grossiert. UZ zou reformeren in 1999 en zich consequent blijven toeleggen op instrumentale "chamber rock", daarbij puttend uit het rijke arsenaal van rock, jazz, volksmuziek en modern klassiek. Een recensent roemde het groepsgeluid als "If Stravinsky had a rock band, it would sound like UZ".
In 2014 passeerde het (voorlopig?) laatste album geruisloos langs de muziekredacties. Dat 'Phosphorescent Dreams' enkel een Japanse release kreeg en duur uitviel, zal ook niet geholpen hebben. Maar de echte UZ-aanbidder heeft hem natuurlijk al lang in de kast. Opvallend is de komst van gitarist Nicolas Dechêne. De line-up is nu een mix van veteranen (bandleider Denis en allesblazer Kurt Budé) en jonger talent (toetsenist Antoine Guenet, bassist Dimitri Evers en Dechêne). Voor het nummer Très Affables doet Denis een "Phil Collins" en neemt zoon Nicolas de drumkruk over.
Deze muziek zou haar weg moeten vinden naar de grote concertpodia die doorgaans gereserveerd zijn voor ’s werelds beste symfonieorkesten. Als vanouds buitelen de instrumenten over elkaar heen in mechanische balletten. Repetitieve patronen werken hypnotiserend in op de luisteraar. Wie niet vertrouwd is met UZ, zal met stomheid geslagen worden. Dat is eigen aan het inwijdingsritueel van elke noviet. Toch is 'Phosphorescent Dreams' toegankelijker dan het vroege werk. Een ideale inleiding tot deze reus van de progressieve muziek.
'Phosphorescent Dreams' verscheen bij Arcàngelo - ARC-1313 (2014, Japan)