Tin Fingers – ‘No Hero EP’

Juryleden van rockrally’s kunnen het dus bij het verkeerde eind hebben. Krijg nu wat!

Tin Fingers – ‘No Hero EP’

Voor Tin Fingers zag de jury van Humo’s Rock Rally 2016 geen plaats in de finale. En akkoord, dat was een straffe met - we frissen graag uw geheugen op met een nat washandje - Milpool, Delta Crash, Portland, Kassablanka, Equal Idiots, FrØwst, Billie Rodney, dirk., Rewind Productions en winnaars Whispering Sons. Maar ofwel heeft dat jaartje “Artist in residence” in Trix wonderen gedaan ofwel had de jury destijds stront in de oren, want dat ep-tje van de Antwerpenaars zit hier vastgeroest in de cd-speler.

Misschien omdat we fan zijn van Unknown Mortal Orchestra op wiens albums Finally Feeling Alone geheid een stekje zou innemen, mocht Ruban Nielson het zelf gepend hebben. Dit nummer eert de eenzaamheid op dezelfde manier als Swim And Sleep (As A Shark) destijds: hemels.

Of misschien is het omdat wij opgroeiden met analoge synths uit de eighties. Hebben de jongens van Tin Fingers in het arsenaal van stadsgenoten Bed Rugs mogen tasten? Of verzamelden ze er zelf? We vragen het hen nog wel eens. Feit is dat ze goed uit de voeten kunnen op toetsen en hun synths op functionele wijze gebruiken.

Luister maar eens naar single Young Mother waarin naast de hoge stem van Michaël Lamiroy de glimmende gitaren weliswaar het meest opvallen, maar waarin onderhuids van alles zoemt en buzzt. Of nog beter: neem er Boy Boy bij, een onvervalste synthsong met een refrein dat zich ook zonder glijmiddel diep naar binnen wurmt.

Of – en dat zou ook wel eens goed kunnen – heeft Jasper Maekelberg zijn toverkunsten weer bovengehaald. Met deze man heeft Waste My Records een goudhaantje in huis en hij zat in de producersstoel. Niet evident, want Tin Fingers klinkt helemaal niet zoals Faces On TV of Warhaus, maar hij levert hier weer een ferme prestatie wat misschien nog het meest opvalt in de zwoele songs Swim en Tropical waarin de psychedelische gitaren een perfect huwelijk aangaan met de elektronica. Ja, Tin Fingers' folk- en garagerockperiodes liggen duidelijk in een hoekje stof te vergaren.

De enige song waar we niet zo dol op zijn, is afsluiter €€, een (ironische) ode aan geld waarin de band eerder voor de interessante, dan voor de boeiende aanpak kiest. Het enige positieve eraan, is dat hij goed past bij de mysterieuze hoesfoto van de Amerikaanse fotograaf Ben Zank.

Wat ons betreft heeft Tin Fingers zijn geluid gevonden. Laat de kassa maar rinkelen.

22 augustus 2017
Marc Alenus