Stick Men - 'Tentacles'

Voor het eerst in zes jaar verblijden Stick Men ons met nieuwe muziek. Niet dat het drietal lui van aard zou zijn, want men gaat vaak touren en dat wereldwijd. ‘Tentacles’ is een ambitieuze – bestaat er een album van de groep dat niet zo is? – ep van dertig glorieuze minuten. Bovendien hoeft het niet in de schaduw te staan van de uitstekende voorganger ‘Prog Noir’.

Bill Bruford, drummer bij King Crimson gedurende dertig jaar, zei ooit dat je een KC-plaat moest opleggen als je wilde weten hoe de toekomst klinkt. Dat geldt zomaar eventjes ook voor Stick Men. Het trio met Tony Levin en Pat Mastelotto – twee van de langst dienende leden van KC – is misschien wel de natuurlijke opvolger van de legendarische cultband. En het is een feit dat je de muziek van Stick Men zo goed als nergens anders in het actuele rocklandschap terugvindt.  

Dat unieke karakter komt deels voort uit de eclectische aanpak. Er wordt flink wat tegen elkaar aan geschuurd tussen heavy rock, jazz en ambient, die als tektonische platen onder en over elkaar glijden. Het zijn de breuklijnen die hieruit ontstaan die de zaken interessant maken. Hier heb je erg ervaren musici voor nodig en de drie heren vullen elkaar jammend uitstekend aan.   

Het album duurt amper een half uur, maar het biedt een erg divers palet aan smaken uit de keuken van KC. De Chapman Stick van Levin geeft het titelnummer een repetitieve groove, waarop de Touch Guitar van Markus Reuter een heel eind weg improviseert. De coda, die eraan geplakt werd, dirigeert ons even richting woestijn onder een verzengende zon, genre The Sheltering Sky uit het in 1981 baanbrekende KC-album ‘Discipline’.

Ringtone evoceert het latere studiotijdperk van Crimson, zo rond ‘The ConstruKction Of Light’ (sic) uit 2000 en ‘The Power To Believe’ (2003). De drie koninklijke elpees uit de jaren tachtig (de zogenaamde rode, blauwe en gele plaat) worden het best vertegenwoordigd op Company Of Ghosts.

Vervolgens grijpt Danger In The Workplace terug naar de felle uithalen op ‘Red’, misschien wel de meest bejubelde en donkerste elpee van Koning Karmozijn ooit en volgend jaar vijftig lentes oud. Maar wat een emotionele sprong moet de luisteraar dan maken naar Satieday Night, gebaseerd op Erik Saties werk, die als voorloper van de minimal music gold.

Het cryptische artwork van de plaat komt uit de koker van Hajo Müller, bekend van zijn collaboratie met Steven Wilson. Het zich afzetten tegen de conventies van de maatschappij, het is iets wat Müller, Stick Men en de excentrieke Satie met elkaar verbindt. Voor wie wil luisteren naar rock uit de toekomst, is ‘Tentacles’ verplichte aanschaf.