Société Anonyme

Société Anonyme is vanalles en nog wat tegelijk. Enerzijds heb je de assen van het ter ziele gegane Orange Black - waarvan enkele leden nog niet aan opgeven wilden denken - anderzijds heb je een stuk of wat muzikanten uit gekende en minder gekende bands die zin hadden om samen een eind weg te jammen. En boven dat alles klinkt het stemgeluid van Ludovic Nyamabo.

Société Anonyme



Veel tijd om te beoordelen, krijgt de luisteraar niet met dit titelloze debuut, want Société Anonyme heeft amper vijf nummers op dit ep'tje geplaatst. De neuzen op die vijf nummers staan wel allemaal in dezelfde richting, al gooit Société Anonyme zélf graag enkele stijlen op een hoopje, volgens hun bio dan toch.

Maar dat funk, soul en rock belangrijke muziekstijlen zijn voor deze muzikanten, daar mag geen twijfel over bestaan. Alle nummers swingen lekker weg, en daar zit zanger Nyamabo zeker voor iets tussen. Hij heeft een groot stembereik en schijnt goed aan te voelen wat voor hem werkt en wat niet. 

Voor ons had het geheel echter iets minder commercieel mogen klinken. Nyamabo's stem is namelijk op zijn best wanneer hij hees of vermoeid klinkt, als de kleine mankementjes er niet afgeborsteld zijn. Geef ons dus liever Doesn't Matter in plaats van Luvsong.

En eigenlijk geldt die conclusie ook voor de rest van de plaat. Leuke nummers, maar iets te gladde productie. Vreemd, aangezien de productie in handen was van Peter Revalk (Wizards Of Ooze). Uit die hoek hadden we het rariteitenkabinet groter ingeschat. 

Société Anonyme hoeft nochtans helemaal niet onzeker te zijn en mag gerust wat meer inspanningen van zijn luisteraars vergen. Het gaat er nu wel in als zoete koek, maar écht op je huid blijven plakken, doet het niet.

Bij pers en publiek zijn de reacties op Société Anonyme echter vooral positief. En telkens opnieuw wordt de luisteraar aangespoord om ook live het hele gebeuren te komen smaken. Een raad die wij niet zo maar in de wind willen slaan, gelet op de leuke blazersectie op het ep'tje.

Sympathiek gezelschap dus, met echt lekkere songs. Maar het mocht tweehonderd grammekes méér zijn.

10 februari 2010
Veerle Vermeulen