Sinic

Sinic bestaat amper anderhalf jaar en kijk, daar ligt al een EP te blinken! Een sound die verder gaat dan wat moederlief onder rockmuziek verstaat, nummers over de postmoderne onzekerheden, dualiteit van problemen in de teksten, geen clichés, aandacht opeisend. Dat lezen we allemaal in drie talen op de myspace van Sinic. Even kijken  en vooral luisteren of we deze mening delen?

Het ziet er echt allemaal professioneel uit: een up-to-date Myspace, een site die mooi oogt, een drietalige biografie die alleen maar goeds voorspelt, zelfs de frontman is geen lelijke jongen en hij kan zingen. Dat bewijst hij zowel in het lage als in het hoge register.

Tot daar de positieve punten, want de nummers zelf stellen niet veel voor. What I want heeft wel een refrein dat in je hoofd kan blijven hangen, maar is net zoals de hele EP een soepje van clichés: een typisch geluid van een rockbandje, typische structuren, platte deuntjes en vervelende gitaarsolo’s.

De band heeft zoals gezegd heel veel moeite gedaan en de nummers klinken zeker afgewerkt, maar ze zijn het belangrijkste vergeten: de luisteraar raken en meenemen in een wereld waar hij nooit meer uitwil. Dat komt omdat hun muziek geen eigen wereld vormt maar een samenraapsel is van de cliché-ingrediënten uit een standaard rocknummer. Zo is er bijvoorbeeld het begin van Never be convenient, dat wel heel erg goed op A Brand gelijkt.

Misschien maken de teksten nog iets goed? Jammer, want wat ze zelf beschrijven als lyrics over postmoderne (een term waar iedere hedendaagse kunstenaar zich trouwens van wil distantiëren) onzekerheden, is ook hier weer te eenvoudig opgevat. Give me uncertainty of Never be convenient worden zelfs wat ironisch als je er de gewichtige sticker ‘postmoderne onzekerheid’ opkleeft.

Wij worden niet wild van deze muziek, noch van de teksten. De stem is wel een lichtpunt, zeker als ze live ook zo zuiver klinkt. Misschien brengen ze binnen zes jaar nog een EP uit en indien niet, tja, dan is het ook goed.