Rectum Raiders - 'Rectum Raiders'

Discussies over de huidige staat en het lot van rock-'n-roll duren voort. Volgens Danko Jones - toch zeker een deskundige op dit gebied - slaat het vermeende uitsterven van het genre hoofdzakelijk op rock als marketingconcept. De pure rock- 'n-roll in kleine clubs en zalen, ver weg van gelikte stadionsettings en miljoenencontracten, is allerminst ter ziele.

Een band die prima past in dat vaak als ondergronds omschreven wereldje is Rectum Raiders. Met een verzameling scherpe songs, voorzien van het juiste, ruwe geluid, voldoet het debuut van de Nijmegenaren aan de verwachtingen, die het publiek in zulke kringen doorgaans heeft. Concessies in tempo en energie worden er nauwelijks gedaan. Een ware wervelwind neemt bij opener G.R.I.N.D. bezit van de luisteraar en laat deze niet meer los.

In die explosieve nummers zijn de fijnste elementen van punk en hardrock samengebracht. Overtuigend zijn de even strakke als virtuoze gitaarpartijen. Vooral in Black Ripper, dat daarnaast ook goed in het gehoor ligt vanwege de Danko Jones-achtige zang, en Thus Spoke Mr. Rectum - “Some people don't wanna listen to me” – zorgen de breed uitgemixte gitaarlagen voor een vol geluid. Maar ook op een iets minder wilde track als Too Hard zijn de snaren sfeerbepalend; ditmaal met typische akkoorden uit de hoek van de melodische metal.

Toch komt het voor dat, bij zoveel straight rock per vierkante meter, er bij een mens een gevoel van eentonigheid de kop opsteekt. En eerlijk gezegd ligt dat gevaar ook halverwege deze plaat op de loer; bij uitstek het moment om de creativiteit en het gevoel voor humor de vrije loop te laten. Die eerste bron wordt duidelijk aangeboord op Blue Balls Boogie, een soort crossover met rockabilly. De prijs voor de meest luchtige track gaat naar het met Franse zinsneden gelardeerde Boulanger.

Rectum Raiders kan zo het stokje van Peter Pan Speedrock en John Coffey overnemen. Rock-'n-roll in de lage landen is springlevend.