Peenoise - 'Headwalking'

Meteen met je debuutplaat een totaal eigen geluid neerleggen. Peenoise deed het vorig jaar met ‘Forevergem’. Of was er toch al een precedent?

Tot 2018 leidde Cesar De Sutter-Pinoy de band Headwalking, een band die slechts op één plaats in de veldbezetting verschilt van Peenoise, namelijk: broer Titus. Met de debuutplaat van Peenoise werd Headwalking begraven, maar de voorbije maanden viste het gezelschap vier songs van dat Headwalking weer op en die maten ze een nieuw jasje aan. De naam van de ep ‘Headwalking’ lag dan ook voor de hand.

Grootste verschil met de nummers op ‘Forevergem’ is dat de nummers op ‘Headwalking’ een pak potiger klinken en minder als ijle soundscapes. Misschien ook omdat ze er aan werkten tijdens de residentie in de Vooruit in de rare zomer van 2020 en daar de gastvocals van de zussen Rana, Sherien en Amina Holail Mohamed opnamen in de Balzaal.

Een andere reden kan zijn dat deze nummers al ouder zijn en rustig konden rijpen, ook tijdens live shows. Hoe dan ook borrelt er heel veel op en onder de oppervlakte, gaande van diepe synthklanken tot nerveuze drumroffels en het driekoppige dameskoor.

Opener Again kent u al en anders wordt het tijd. Het is een song die groeit bij elke beluistering vol intrigerende gitaarlijnen, basloopjes en droge drums, maar ook met een tekst over het repetitieve karakter van de geschiedenis die blijft verwonderen. En als na een kleine twee minuten het koor invalt, zorgt hij voor een semi-religieuze ervaring.

Dat gevoel komt ook terug in de derde track, The Party, waarin we eerst in een varkensstal lijken te zijn beland bij een eenzame beer en dan een zatte nonkel een speech afsteekt aan het eind van een destructief lockdownfeest in een aftandse parochiezaal, maar dan wel op een manier waarop je hem uiteindelijk toch au sérieux moet nemen. Ook hier komt de aha-erlebnis door het koor.

Daartussen zit nog Can I Disagree, dat in de nieuwe versie doorsneden wordt met een vlijmscherpe vervormde gitaar, maar nog steeds naar het einde toe verzinkt in een dronken toetspartij waarin ook iemand loos gaat op triangel tot de vrouwenstemmen er een hoog punt achter zetten.

De ep wordt afgesloten met het meer dan zes minuten lange Requiem For A Milkman. Dat deze track gekozen werd als tweede single, toont nog maar eens het eigenzinnige karakter van deze band. Een melodie zit er nauwelijks in en de tekst beperkt zich tot het driemaal herhalen van de zin “I wish there were more milkman’. Na vijf minuten lijkt de track, die vooral lijkt te bestaan uit improvisaties op gitaar, uit te doven, maar dan duikt er toch nog een simpel keyboardmelodietje op, helder als een zonnestraal door een glas-in-loodraam en zingt het koor nog één keer. Wij zijn dan al de kerk uit.

Met Again bewees Peenoise dat, wanneer het experiment wat ingetoomd wordt, het tot grootse dingen in staat is, maar de andere drie nummers zullen voor velen toch te ver gaan om gesmaakt te worden.