Origine

We krijgen er stapels van binnen: ep's van groepen die om aandacht schreeuwen. Zoals de meeuwen in Disneys 'Finding Nemo' gillen ze allemaal "Mij, mij, mij, ...!" Maar daarom is elke meeuw nog geen Jonathan Livingston Seagull. 'Flow' van Origine is er zo één uit die stapel. Benieuwd of deze groep duikvluchten kan maken en topsnelheden haalt.

Origine komt uit Kortrijk en hun muziek wroet naar eigen zeggen in de poel die de jaren tachtig en negentig muzikaal vormden. De toetsen vormen de basis voor vier nummers die potentieel hebben. Zelfs na enkele luisterbeurten gaat het niet echt tegensteken. Een stem die regelrecht uit de jaren tachtig lijkt geplukt, een gitaar die best durft uit te halen en een ritmesectie die de juiste basis legt.

Maar het is allemaal zo braaf, zo proper, zo mooi afgerond. Geen scherpe hoekjes, geen uitschieters. Het blijft een beetje te veel op de vlakte. Die stem mag af en toe al eens overslaan, die gitaar mag al eens uitschieten. Dat maakt het allemaal zoveel echter. Hier lijkt het leven er daarentegen bijna met een scalpel uit weggesneden.

Op Weights en New Flame, de eerste twee songs, ligt het tempo iets hoger. Bij Breathe wordt de snelheid een beetje uit het plaatje gehaald en dwalen de gedachten toch even af. Flow doet ons aanvankelijk denken aan Orchestral Manoeuvres In The Dark, vóór die het nodig vonden om hun naam in te korten. Maar de song evolueert wel en eindigt waar Simple Minds ooit goed in waren: emotie op muziek zetten.

Al bij al is dit een geslaagde eerste poging. Als we eerlijk zijn, moeten we toegeven dat we er onze zuurverdiende centen niet aan zouden besteden. Maar toch zouden we de band een keertje aan het werk willen zien. Misschien weten ze live wel meer vuur in hun nummers te blazen.