Narwhal - 'Kameel'

Drie (grotendeels instrumentale) nummers, meer heeft deze band niet nodig om je mee te nemen naar hun totaal unieke universum.

In dat universum van Narwhal houdt men van vele muziekjes, liefst nog door elkaar. Psychedelica, postrock, stoner, (ethio)jazz, Afrobeat en flamenco buitelen in een vrolijke, meeslepende, ietwat Afrikaans aanvoelende improvisatie over elkaar heen en het houdt nog steek ook. Naar eigen zeggen zijn Mulatu Astatke, Mogwai, Jimi Hendrix, Fela Kuti en Jobim de vaatjes waaraan deze band zich laaft.

Het eerste wapenfeit, Sauteur A Ski Africain bereikte ons dit voorjaar en deed ons landen middenin een soek waar, ergens in een ondergrondse club, het zweet van de muren droop terwijl halfnaakte mannen en vrouwen in een wilde paardans zich volledig lieten gaan op het beukwerk van Pim Crevits (gitaar), Olivier Rouckhout (sax), Floor Vandenberghe (bas) en Sander Boury (drum).

Kameel baadt in ongeveer dezelfde sfeer. Een vervormde echo van de intro van Seven Nation Army lijkt de basis, hier in een schier eindeloze loop op bas en sax herhaald, terwijl gitarist en drummer als twee duellerende tennisspelers elkaar bestoken, elk aan één kant van het net, hier gevormd door de sax en de bas.

Het half ingetogen Still betekent, naast een totale sfeerwissel, ook de intrede van zangeres Ine Van Maele. Zij lijkt de gemoederen te bedaren. Maar laat je niet in de luren liggen: onder de oppervlakte, borrelen bas en drums als lava, die onder druk komt, en erupties van sax spuiten naar buiten op de meest onverwachte momenten.

Het mag duidelijk zijn: wie zijn muziek graag spannend heeft, is bij dit Gentse vijftal aan het juiste adres. De ep komt uit op 25 augustus 2021.