Monrad - Not By Design

In plaats van een motor, een andere partner of een ander folietje werd het een nieuwe ep.

Er zijn zo van die sleutelmomenten in je leven: je geboorte, de puberteit, je negenentwintigste levensjaar,... en ook zo ergens rond je veertigste - afhankelijk van persoon tot persoon - de midlifecrisis. Plots besef je: ik ben minstens halfweg. Heb ik gedaan wat ik kon en moest? Welke richting moet ik uit?

Ook Matthew Ramon aka Monrad ontsnapt niet aan die twijfels en onzekerheden. Gelukkig kon hij ze kwijt in de muziek. Samen met producer Filip Tanghe (Balthazar, Warhaus en J. Bernardt), bassist Simon Casier (Balthazar, Zimmerman) en drummer Michael Balcaen (Warhaus, Balthazar, Noémie Wolfs) ploegde hij zich via zes nummers doorheen het drijfzand van twijfel, beïnvloed door acts als The National en Nick Cave, met verre echo's van zijn vorige surfpunkband en met een stemgeluid als Mark Lanegan.

De sfeer is die van een bar in een goed café waar je tot laat in de nacht samen met vrienden kan zemelen over alle zaken die je elk apart door moet, maar die evengoed herkenbaar zijn. Af en toe ga je buiten om een flinke teug nachtelijke lucht te happen en die meteen te smoren in de rook van een zelfgerolde sigaret, om dan met een wederzijdse klap op de schouders nog een pint te drinken en verder te filosoferen.

Antwoorden levert dat niet op, maar wel een gevoel van (h)erkenning en dat is al heel wat. We zitten allemaal in hetzelfde spel (The Game). Iedereen verlangt op een bepaald moment wel naar iets beters, iets groots zoals bezongen in opener On Fire. En soms moet je alle ambitie laten varen en aanvaarden dat er niets meer is uit te halen dan wat entertainment zoals hij erkent in Caught Up.

En uiteraard is op je veertigste ook al een paar keer je hart gebroken, en zit je bij de pakken als een afgewezen tiener. Maar op je veertigste weet je ook dat liefde veerkrachtig kan zijn. Als je lief hebt, kan je veel aan en kan er uit het puin telkens weer iets nieuws gebouwd worden. Die facetten van de liefde komen aan bod in focustrack Not Yet en in Rumble. De zalf en de pleisters komen van de achtergrondzangeressen Sofia Ramon, Marina Caldara en Maria Sherbov (op On Fire).

Vanaf de tweede helft overweegt ondanks alles de hoop. Ramon heeft nog levenszucht, zo blijkt zeker uit Whatever It Takes, en ook al zit er ook wat twijfel in Rumble, de piano van Wout Selosse en de reeds genoemde vrouwenstemmen, zorgen voor licht. En ja, het is allemaal eigenlijk maar een spel. Soms win je en soms verlies je. Met deze ep heeft Monrad weer iets moois in de prijzenkast.