Max García Conover & Ben Cosgrove - 'Volume One'

Stop met wat je aan het doen bent. Zoek de link onderaan, speel deze ep af en als je zin hebt, lees je de recensie voor enige achtergrond.

Max García Conover en Ben Cosgrove, twee namen die u wellicht even vertrouwd in de oren zullen klinken als Carlo Van Torhout en Marieken De Piepzak (overeenkomsten met bestaande personen zijn puur toevallig en onbedoeld), maar we garanderen u dat de kennismaking met deze twee heren uit New Hampshire zeer zal bevallen.

Wijzelf leerden de eerste kennen dankzij ‘Among Horses III’, een samenwerking met Hailey Heynderickx die we prompt bestelden bij het kleine Spaanse label Son Canciones. Zijn stem is in staat  om emoties op te laten borrelen waarvan je niet eens wist dat ze bestonden. En sindsdien volgen we hem dan ook zo goed en zo kwaad mogelijk. Hij maakt het ons niet gemakkelijk, want sociale media zijn niet zijn ding.

Cosgrove komt uit New England, maar opereert vanuit Massachusetts terwijl Conover zijn basis in het vier uur noordelijker gelegen Maine ligt. Toch werken ze al bijna tien jaar samen. Zo was hij ook al te horen op het eerder dit jaar verschenen album ‘Deer’ van Max García Conover, meer bepaald op het stomende I Saw The Devil And He Looked Like Me, iets helemaal anders dan de weidse, instrumentale pianocomposities die hij zelf brengt.

Op deze ep vind je een paar nooit eerder uitgegeven songs van beiden, waarbij de ander als gast fungeert, maar ook een paar nummers die ze ergens tussen 2014 en dit jaar schreven, waaronder het eerste en voorlopig enige nummer met tekst dat Cosgrove ooit schreef, The Contour And Shape Of The Ground.

Deer Bones van Cosgrove mag de ep openen en doet dat heel zacht en bescheiden met piano en akoestische gitaar. En hoewel het nummer opbouwt naar een climax vormt het toch een mooi contrast met de drie nummers van Conover die volgen. Handsome Suit is het meest onwaarschijnlijke kerstlied dat we ooit hoorden. Maar mooi jongens, zo mooi! Zonder in detail te treden schetst Conover een hartverscheurend tafereel en de twee kleden het zo mooi aan met piano, gitaar en accordeon dat je hand al snel naar de doos Kleenex gaat. En hou die maar bij de hand voor Oil Ship, want dat is zo mogelijk nog meer aangrijpend en ook Fadeaway Gus baadt in dezelfde sfeer.

Kennebec brengt de gemoederen weer tot rust met troostende pianoklanken en de eerder genoemde afsluiter dekt de plaat zachtjes toe in een stijl die aan de band Friendship doet denken. Gelukkig is er de loopfunctie. En nog beter: de titel van deze ep doet vermoeden dat er ooit nog een 'Volume Two' komt. We kunnen nu al niet wachten.