Mantis - 'Magnolia'

Dit debuut van nieuwkomers Mantis draag niet meteen een sexy titel. En de afbeelding van een gebombardeerd flatgebouw, die erbij hoort, doet al helemaal wenkbrauwen fronsen. Als je het interpreteert als de combinatie van de mokerkracht van beton met de melodieuze schoonheid van een lentebloem, lijkt het op de instrumentale gitaarmuziek van dit kwartet echter wel toepasselijk.

Mantis - 'Magnolia'

Bwoah, een ep’tje van maar zeven tracks, zo zou je bij ‘Magnolia’ kunnen denken. Weet echter dat bij Mantis de instrumentale brouwsels gerust de levensduur van tien minuten durven verkennen. En dan dreig je weer kort door de bocht te gaan als je de gitaarescapades van het viertal bestempelt als “postrock”. Het gezelschap goochelt immers met melodie en structuur, maar hoeft daar niet de genrespecifieke climaxen en opbouwbewegingen bij toe te passen. Dit is immers pure powerrock: een verhaal van kracht, herhaling en subtiele transformatie.

En neem dat sterkte-element gerust letterlijk, wanneer na even te gieren de band in Malpurajo hakkende drums, een zware jumpriff en tegendraads snijdend snaarwerk inschakelt. Of wanneer Mantis in het voorafgaande Mono No Aware zowaar overschakelt op instrumentale deathmetal (!): full speed ahead. PO-WER. Zo is het. Al rammelt de band ook met je kl*ten door subtiel de structuur te wijzigen of een onderliggende gierende gitaar bij te schuiven.

Spreekt dan ook voor zich dat ‘Magnolia’ echt volledig tot zijn recht komt bij een pittig volume, wanneer het contrast tussen herhaalde, loodzware riffs en hoog scherend gitaarspel zijn volledige psychedelische kracht krijgt. Of live natuurlijk, waarbij nog maar eens duidelijk wordt dat het hier niet enkel gaat om een potje stevig van leer trekken, maar ook om een strakke technische beheersing die geen moment van zwakte toelaat.

Net als op deze plaat trouwens, die een prima weerspiegeling is van de livekracht van dit combo – overigens een unieke prestatie bij instrumentale gitaarmuziek (thanks producer Jan Viggria (The Guru Guru, Statue)). En ja, het is misschien net even wennen aan de kleine twee minuten minimaal pianowerk van gastmuzikant Wouter Dewitt waarmee Min Zeven uitsterft. Maar dat maakt dit zelf uitgegeven debuut zeker niet minder indrukwekkend. “Pogojazz”? Mon oeuil!

23 april 2018
Johan Giglot