Ludovique - The Naked Singer
Muzikanten met een missie. Het kan Bono-gewijs behoorlijk vervelen of het slaat gensters. De Nederlandse zanger Ludovique zocht voor zichzelf een pittige uitdaging: een plaat maken waarbij hij telkens slechts begeleid wordt door één instrument én bij elk nummer voor een ander instrument kiezen. Het resultaat is 'The Naked Singer' en het is een intrigerend monnikenwerkje.
Achter Ludovique gaat Luc Devens schuil. Volgens de perstekst een vocale duizendpoot, maar iemand die maar niet in één van de hokjes binnen de muziekwereld paste. Een muzikale kluizenaar, die naarstig schaafde aan zijn eigen liedjes, maar die niet durfde delen met de buitenwereld. Een ontmoeting met een rist topmuzikanten als Dominic Miller (Phil Collins, Sting), Ferdi Lancee (Gare du Nord) later durfde hij zich dan toch bloot te geven. Ziedaar 'The Naked Singer'.
En het moet gezegd: de plaat opent zonder meer fantastisch. I Feel Fine (Dreamin') is een kanjer van een single. De strijkers van het Kryptos-kwartet vallen meteen met de deur in huis en leveren van bij de eerste seconde een echte oorwurm af. Eentje die zich qua start bijna kan meten met Viva La Vida van Coldplay. Met mijlen voorsprong de beste song van de plaat en dus een logische single.
Maar verwacht geen enkel moment meer van hetzelfde. Door telkens te opteren voor een ander instrument gaat Ludovique onmogelijk vervelen. I Want You, But You're Not The Only One is het lied dat de ondankbare taak heeft om na die geweldige binnenkomer verder het ijs te breken. Gedragen door slechts een elektrische gitaar kan Ludovique je toch zeker nog boeien; met dank aan zijn imposante stem met een bereik van meer dan vier octaven. En die komt door de gekozen aanpak van slechts één instrument zeer nadrukkelijk naar voren. Dat is een zegen want ze verbloemt nu en dan dat de songs niet allemaal van even sterk kaliber zijn.
Het is ongetwijfeld persoonlijke smaak, maar van een accordeon (Be My Sculpture) of een sitar (in All My Life) gaan de haartjes op onze armen bijna spontaan rechtop staan. Als het nummer zelf dan ook nog niet beklijvend is, dan gebruiken we graag de forward-knop. Maar Ludovique maakt dat meestal snel goed. In de wat meer typische popsongs, ingekleurd met akoestische gitaar (If These Walls Could Only Speak en Never Knew) of piano (You're My Woman) toont hij toch weer zijn klasse.
Ludovique past met zijn debuutplaat misschien inderdaad niet in één specifiek hokje binnen de muzieksector, maar dat ervaar je op geen enkel moment als een probleem. Integendeel. Een naakte zanger? Persoonlijk prefereren wij nog altijd het beeld van naakte zangeressen, maar zoals Ludovique zich op 'The Naked Singer' blootgeeft, kunnen we dat zeker ook appreciëren.