Lionel Solveigh

Lionel klinkt wat ouderwets en Solveigh klinkt zo hip als een hedendaagse dj. Mooi contrast. Dat valt op tussen andere bands. Veel lol hebben wij echter niet beleefd aan 'Home' en we zullen u meteen zeggen waarom.

Als je tijdens het vierde nummer plots door hebt dat je de vorige drie volkomen hebt gemist, zit er iets goed fout. De donkere folk-/indienummers kabbelen dan ook wat ongeïnspireerd voort. Wij misten vooral gevarieerde songs en mooie, goed getimede en originele zanglijnen.

Akkoord, hier en daar hoorden we wel dat er wat talent achter deze muziek schuilgaat. We verwachtten dan ook dat er toch wel één nummer zou bovenuit steken, maar eerlijk tot nu toe hebben we dat nog steeds niet gevonden en werd de ontgoocheling enkel maar groter.

Zowel ritmisch als melodisch is deze plaat één grijze brij. Geen enkel refrein blijft nazinderen, geen enkel gitaarlijntje deed ons écht verlangen naar meer.

Met tegenzin begonnen we dan ook aan een tweede luisterbeurt, maar die bevestigde alleen maar wat we al gehoord hadden: de wereld zit niet te wachten op Lionel Solveigh.

Tenzij...;tenzij hij erin slaagt met het talent dat hij bezit in de toekomst eens een beklijvende song te schrijven, maar we durven er ons geld niet op in te zetten. Groeimarge is er mits hard werken echter wel.

Voorlopig vinden we het vooral prachtig dat hij zichzelf kwijt kan in zijn songs, maar hopen dat hij er ons niet mee lastig valt op festivals of in een voorprogramma van één van de bands waar hij zijn inspiratie uit blijkt te puren en die wij wel graag willen horen: Kings of Convenience,  M.Ward, Sufjan Stevens of Iron and Wine bijvoorbeeld.

De titel van zijn album beschrijft eigenlijk perfect waar wij deze jongeman zijn ding willen zien doen: at 'Home'. Tot zover dus Lionel Solveigh.