Leprasy

De Belgische undergroundscene is een vijver vol talent. Neem dat maar van ons aan. Af en toe springt daar zo eens een talentje uit voor wie het dan echt begint te lukken. Leprasy verzoop en zal de komende maanden nog verzuipen in de optredens en dus mag je wel stellen dat ze op plasafstand staan van de grote doorbraak. Hier hun debuutalbum.

Leprasy



Na een onheilspellende intro barst de cd brutaal uit zijn voegen. De gitaren piepen onder het hoge tempo en griezelig diepe vocals van zowel de zanger als de bassist volgen synchroon. Het riffwerk klinkt bij aanvang wat nonchalant, maar de snel van hoog naar laag schuivende melodieën nemen het voor je dat beseft over. Leprasy klinkt om het met een paradox te zeggen als een geordende chaos van grollende grinds, stampende akkoorden en schreeuwende melodieën.

 
Als een wildwaterbaan die je overal eens tegenaan kwakt en je af en toe eens langer dan je lief is onderdompelt in een erg sterke death metalstroom, gunt de band je geen minuut adem. Gewoon kwaliteitsvolle brutaliteit zonder buitengewone sound. Tot twee keer toe grind zanger Peutie alles wat in zijn longen zit naar buiten tot een minstens dertig seconden durend oergeluid.


Eigenlijk wordt dit album als maar beter en bereikt het haar hoogtepunt als de titelsong aanvangt. Het begint met enkele mooie solomomenten voor de basgitaar die opgevreten wordt door verscheurende snaarinterventies. Op een gegeven moment toont Peutie verrassend een perfectie imitatie van een eend die verkracht wordt. Om het geheel af te ronden slaat het zwaardere riffwerk je genadeloos om de oren.

 
Leprasy heeft een veelbelovend debuutalbum afgeleverd. Als opmerking kan je zeggen dat er niets extra's, niets specifieks in 'Morbid Pathologist' zit. Het is een zuivere deathmetalplaat zoals er eigenlijk dertien in een dozijn zijn. Toch kan dit als debuut tellen en zullen ze beslist enkele jeugdhuizen en andere locaties in beweging krijgen met zulk werk.

8 november 2008
Kris Hadermann