Jonas Meersmans - Monnift II

Van tussen de stapels onbesproken cd’s schoof bij het opruimen plots dit schijfje van Jonas Meersmans. De kop op de cover leek ons smekend aan te kijken om de plaat toch eens op te leggen. En zo geschiedde.

Meteen daalde er een zalige rust over ons neer. De folkgetinte, licht-klassiek aandoende sound van de plaat werkte op ons in als een spierverslapper en bracht ons lui als Davy Graham en Bert Jansch in herinnering. De hoes verried nochtans dat het hier ging over de Antwerpse fingerpicking-gitarist Jonas Meersmans, bijgestaan door Nikki Verlinden op viool en Tinne Dehertefelt op Franse hoorn met wie Meersmans de gitaar in dialoog laat gaan. En dat is anders dan op het eerste deel van het drieluik-in-progress, waarop de gitaar nog volop in de volgspot stond en waarmee Meersmans hier bij ons nog vi.be van de maand was.

Ook anders is de lengte van de stukken. Die lag op het vijf tracks tellende debuut nog rond de zes minuten, terwijl de negen tracks van ‘Monnift II’ gemiddeld afklokken rond de drieënhalve minuut met als uitzonderingen de lange opener Busmalis die over de zeven minuten gaat en de afsluiter Paw Paw die de zes minuten rondt. Aan het andere uiterste heb je dan Kytti en Konrad Reprise die onder de drie minuten blijven.

Zowel de kortere duur als het rond elkaar dartelen van de drie instrumenten (en doe daar nog een occasioneel klokkenspel bij) maken van dit tweede luik een toegankelijker en een rijker album dan van deel één. De instrumentale stukken voelen ongerept, een beetje aards en spontaan aan. Alsof ze ter plekke verzonnen en opgenomen werden tijdens één of andere improvisatiesessie. En dat is dan weer exact hoe ook het debuut aanvoelde en dat is knap.

Meersmans evolueert dus op 'Monnift II', maar houdt de muziek fris. Knap.