Johnny Trash - 'Niet Enkel De Schoonheid'
Dat het muzikale virus bij Koen Verbeek ofte Johnny Trash al lang kriebelt, is een publiek geheim. Ga gerust even door de catalogus van Sin Alley (met Ruben ‘Triggerfinger’ Block), Hétten Dés, Donkey Diesel of Runnin’ Wild. Maar Johnny is ook gebeten door het virus van stand-up-comedy. Ziehier, VTM-kijkend Vlaanderen: Johnny Trash, finalist van 'Belgium’s Got Talent' en funcowboy van dienst.
Laten we een kat een kat noemen: Johnny Trash is een persiflage. De country slapstick-act met Urbanusallures kan moeilijk au sérieux genomen worden, wat natuurlijk ook niet het opzet is. Daarom is een muzikale doorlichting maken van debuut ‘Niet Enkel De Schoonheid’, zonder rekening te houden met het absurdisme van de teksten, een complete idioterie. Heel even doen we een poging: Trash (afgeleide van Cash natuurlijk) presenteert dertien ballades vol country, bluegrass en hillbilly, meestal lekker melig en een enkele keer wat meer uptempo. Klaar.
Neem liever even de videoclip van 's mans Vlaandren’Land, die viraal toch al wel wat bewogen heeft. Het nummer bestaat uit een aaneenrijging van gekke dorps- en stadsnamen met een volledig idiote gimmick als gevolg, die ook in de bijbehorende clip met straatborden wordt beklemtoond. (Veerle Leke Langklaar Ename Geel Zwijnaarde Zolder, wordt gezongen: “Veerle leek al lang klaar en nam een geel zwijn naar de zolder”. Hebt u ‘m?). Dat geeft toch even een beeld van het niveau waarover we spreken.
Niet dat het niet werkt hoor. Het huis-tuin-en-keuken-comedypubliek wordt op de wenken bediend met songs als Derrendei De Veidei Dei, de gekende, Mechelse dialectpersiflage op “door de voordeur heen” of de al even populaire Dimitri Bontinck-aanval in Protestlied (“Dimitri Bontinck: redder van de Syriëstrijders”). Zelfs wie even aan de term muziek durft te denken, krijgt een paar vlotte ukelelesolo’s of leuk huppelende percussie in de Kangoeroe Blues. Maar daar houdt het wel op qua verfijning. Want verder gaat Johnny Trash niet voor nadenken, maar voor neus vooruit en laat maar waaien.
En dan duikt de verzadigingsfactor toch al vrij snel op. ‘Niet Enkel De Schoonheid’ in één keer opsouperen, is zware overdaad; alsof al het bier, de tequila’s, Jack Daniels en Bicky Burgers ook effectief op drie kwartier moeten geconsumeerd worden. We grijpen daarom graag nog even naar de wat meer donkere, warme ballade Ouder Worden, die comedy durft in te ruilen voor kleinkunst of naar het afsluitende Ik Zweet Nog Steeds, al is het maar om de nostalgische gevoelens bij de van Motörheads geleende evergreen Ace Op Spades. Al voelen we hier toch wat meer voor de rauwe, uptempo cover van wijlen Hétten Dés of de Antwaarpse tributeband Amörtisseur.
Beschouw Johnny Trash dus liever als muzikale comedy-act dan als grappige muzikant. En dat mag ook een waarschuwing zijn voor fesitvalorganisatoren van dienst. Liever een cowboy aan het kampvuur dan in de Marquee, wat ons betreft. Wel een fraai handgeschreven tekstboekje, Johnny.