Fish On Friday – ‘Quiet Life’ (exit poll)

Zo moet het ongeveer gegaan zijn: bassist Nick Beggs bracht Fish on Friday onder de aandacht van productie-excellentie Alan Parsons. Die was zo onder de indruk dat hij de Belgische groep voor twee dagen uitnodigde in de Abbey Road studio’s. Maar ook het andere materiaal – opgenomen in Aartselaar en Houffalize – moet niet onderdoen; en vierde worp ‘Quiet Life’ bevestigt FoF als een act met internationale allure.

Nochtans ging deze productie niet over rozen. Frank Van Bogaert verloor een dierbare en crashte. Hij verkoos een ‘Quiet Life’ en likte de wonden. Het leidde in opener Unreal tot de beschouwing dat niet alles in de wereld is wat het lijkt. Muzikaal horen we echo’s naar het vorige album ‘Godspeed’.

Overigens zwelgt ‘Quiet Life’ niet in zelfmedelijden, ofschoon Beautiful (met een sneer naar de praktijken van plastisch chirurgen) in de buurt komt. De misantropie in songs als MH17 (over de vliegramp in Oekraïne) en You’ve Hurt Me wordt netjes gebalanceerd door de laat-je-niet-uit-het-veld-slaan-gedachte achter Get Up.  

Een song als het keyboardgeoriënteerde Snowed In kan twee kanten uitgaan. Ofwel de K3-richting: laat je lekker gezellig insneeuwen en zing lekker gezellig kerstliedjes. En er is de FoF-manier met de melancholische insteek: “Hope you can make it through the snow / The dog and I will wait for you.”

Het titelnummer is een hoogtepunt in meer dan één opzicht. De compositie is verrassend en knap uitgebalanceerd. De vocale inbreng van Lula Beggs (dochter van) is productioneel een gouden greep. Dat geldt ook voor Theo Travis’ fluitspel in MH17. Maar niets klinkt zo fenomenaal als In The Key Of Silence, Van Bogaerts filering van de showbizz. Alan Parsons laat hier zijn toverkunsten op los en alles (van de sax tot John Mitchells gitaarlicks) klinkt getranscendeerd.

Overigens ook onze hoed af voor het knoppenwerk van Van Bogaert en Beckers, waardoor de koortjes en Marty Townsends slidegitaar glorieus in reliëf schieten. Onbegrijpelijk dat onze openbare omroep alweer geen krimp geeft, terwijl het minste Belgische indiebandje er een wierookbehandeling krijgt.