#ExitPoll - King Isis - 'Sirenity'

Schijn bedriegt. Toen wij de foto's van King Isis zagen, maakten we de foute conclusie. Nog een geluk dat we toch die ep hebben beluisterd.

Wat we dan wel verwacht hadden, doet niet eens ter zake. King Isis maakte met 'Sirenity' een ep, die eigenlijk geen enkel moment teleurstelt. Oké, het zijn slechts vijf songs. En oké, het langste nummer duurt net iets meer dan drie minuten, maar dan nog. Misschien eerst enige achtergrond. King Isis zijn een jonge, zwarte queer artiest uit Oakland, CA, die met 'Sirenity' toe zijn aan de derde ep, de ep waarmee de trilogie, die ze in gang zetten met 'Scales' (2023) en doordreven met 'Shed' (2024), afronden. Dit trio toont een mooie evolutie van puike indierock over donkere gevoelens naar dit sluitstuk, waarmee ze hun punt hebben gemaakt.

Cherry Glazerr was een referentie, die bij ons spontaan kwam bovendrijven, toen we Permanently Broken, het openingsnummer speelden. Maar eigenlijk past dit in een hele reeks van jongedames, die er niet voor terugschrikken om de gitaren te laten gieren. Tracy Bonham deed het al in 1996, King Isis bewijzen hiermee dat het nog steeds kan en verdomd lekker kan klinken. En tegelijk schrikken ze er niet voor terug om de vocoder in te zetten. In Tears Don't Dry (In A River) misstaat het niet eens. Ook dat is een lekkere rocksong.

Tegelijk is dit wel degelijk 2025. En King Isis hebben dat ook begrepen. Er zit een hiphopbeat onder Bad 4 Me, maar de gitaar blijft prominent aanwezig, laat zich steeds weer horen en past hier perfect bij. Wat een contrast met Tuesday In LA (Voice Memo), dat dan weer eerder doet denken aan de breekbaarheid van een Lianne La Havas en toch niet afsteekt tegen die andere songs. Maar daarna is het terug “business as usual”, en Lately kondigt zich dan wel als softpop aan, maar ontploft uiteindelijk toch.

'Sirenity' is een puik staaltje moderne indierock met een open blik op wat er nog allemaal te horen valt dezer dagen.