Euphemia - 'Farewell To Greatness'

Een beetje onheilspellende titel heeft deze eerste, zelf uitgebrachte ep van het Brusselse Euphemia Rise ofte Wim Lankriet. In elk geval een vlag die de lading dekt. Gedurende twee mysterieuze, duistere songs sleept dit kleinood de aanhoorder mee in een rijk van psychedelische rock en wave.

In het geval van de zelfgeschreven titeltrack gaat het om een beklemmende, bijna psychopatische song die gedreven wordt door een kinderlijk eenvoudig pianomelodietje dat hardnekkig herhaald wordt, maar ook omgeven is door schizofrene scapes, echo en zweeftonen en de penetrante fantoomzang van Lankriet. “To conquer fear is the beginning of wisdom”, meldt de artiest zelf online. Een boodschap die in de bijbehorende videoclip wordt aangevuld met fragmentarische, stylistische zwart-witbeelden en flashes. Heerlijk beklemmend in Nine Inch Nails-stijl.

Minstens even opvallend is het tweede nummer, Cirrus Minor, één van de minder gekende Pink Floyd songs uit de eerste soundtrack voor de film 'More'. Een song die met ontdubbelde, vrij statische zang en soberheid van vage achtergrondmelodie en ijle piano prachtig herkauwd wordt. Waar mysterie halfweg met klokkenmelodie en benevelende scapes een mooi psychedelische uitglijder kent.

En dan nu het grote euvel: twee songs die geen drie minuten duren? Dat vraagt om meer, Euphemia Rise. Veeeeel meer. We ontdekten op je YouTube kanaal alvast de tiensecondenfragmenten waarin Lady Day (Lou Reed), Pretty Girls Make Graves (The Smiths) of Every You Every Me (Placebo) een eigen stempel kregen en ook de sustainpedaal versus piano-sfeerexperimenten. Hoog tijd voor het volledige werk.