Dead High Wire - 'Pray For Us'

Cold wave en postpunk overleefden de voorbije decennia vooral in Duitsland, maar Vlaanderen is ondertussen een inhaalrace aan het lopen. Whispering Sons breekt echt door, maar ook Dead High Wire houdt het zwarte vaandel hoog.

We hadden de Cubacrisis in de jaren zestig, in 1983 het valse alarm dat de VS vijf kernraketten had afgevuurd op de Sovjet-Unie als vergelding voor het neerschieten van een passagiersvliegtuig en onlangs waren er de problemen met Noord-Korea. Ja meneer, de donkere tijden zijn terug. En omdat muzikanten gevoelige zielen zijn (de kanariepietjes in de donkere mijn van de geschiedenis, zeg maar), reflecteren die donkere tijden zich ook in de muziek. In de jaren zestig had je de protestzangers, maar later ook al Nico en The Doors. Toen was er nog een sprankel hoop. In de jaren tachtig was de sfeer al volledig nihilistisch. En datzelfde gevoel spreekt uit de debuutplaat van Dead High Wire.

Kille gitaren, gortdroge drums, een bobbelende bas en een snauwende zanger, wiens stem wel door een megafoon lijkt gejaagd te zijn, zetten de toon en passen als een zwartlederen handschoen op de teksten die in de donkerste inkt geschreven zijn op asgrauw papier. Niets om vrolijk van te worden, maar een modderbad in zuigende grijze klei kan ook heilzaam zijn.

De grauwe toon van het album wordt nog versterkt door het DIY-gehalte. Je hoort dat deze plaat met passie werd gemaakt. Dat het allemaal niet honderd procent helder klinkt, verhoogt alleen maar de geloofwaardigheid.

In Pray For Us wordt nog opgeroepen tot revolutie en de kreet “Isolation” in Laurel Canyon klinkt even wanhopig als in het gelijknamige nummer van Joy Division uit 1980. De band zet zijn verontwaardiging om in pure, rauwe kracht tot en met Part Of It. Dat er daarna enkel nog plaats is voor Sedated Dreams, is niet meer dan normaal.