Zazou Bikayé - 'Mr Manager' (Expanded Edition)

Een stukje muziekgeschiedenis: wanneer in 1985 de experimentele Franse componist Hector Zazou zijn elektronische liefde kruist met de Congolese zanger Bony Bikaye, ontstaat een soort van moderne Afrofunk, een hybride van danspop, reggae en traditionele Afrikaanse muziek. En tegelijkertijd is dit ook een beetje de voorganger van kruisbestuivings-feestmuziek van Manu Chao, Mano Negra of Youssou n’Dour versus Neneh Cherry. Mini-album ‘Mr. Manager’, dat draait rond de zes minuten durende single met dezelfde titel, krijgt zo’n kwarteeuw na ontstaan een stevige opfrisbeurt.

In elk geval een stevig stukje Crammed Discs Belpop, deze multiculturele episode. En ook wel muzikaal vernieuwend in de eigen tijdsgeest. Want in feite misleidt die antipolitieke basissingle wel een beetje, met het net iets te vlotte dance-reggaebeatje. Die klinkt als een soort van aanvulling op Operation Coup De Poing. Er zijn trouwens best nog muzikale gelijkenissen met deze 2 Belgen-hit uit hetzelfde jaar. Als is het maar omwille van een tekst die voor vijftig procent uit nonsens bestaat.

Het duo Zazou Bikaye had immers met songs als Soki Akei met de hoog zwevende falsetstem of  undergroundhit Nostalgie wel meer in de mars. Songs waarin de complexe drie vijfde maat van Afrobeat, jazzy saxsolo’s en van die persistent doorrollende African grooves een belangrijke drive vormen. Of in het geval van (Little) Angel en het grote broertje Angel door een soort van funky basriff aangedreven. Heerlijk hoe die laatste bijna acht minuten blijft doorjammen. Niet honderd procent fancy meer in huidige context, maar wel helemaal op zijn plek in die eightiesperiode waar Afrikaanse invloeden in pop plots schering en inslag werden. Level 42 iemand?

De vijf tracks van de miniplaat van destijds zijn voor deze heruitgave verrijkt met drie collector's B-kantjes en zes onuitgegeven liedjes. Zoiets heet dan: “Leuk voor de fans”. Maar waar zitten die ergens verscholen na vijfentwintig jaar? Meestal is er immers een reden waarom songs niet worden uitgebracht. In alle eerlijkheid: in het enigszins beatloze kabbelende Signorina of het rommelige instrumentaaltje Dubby Musica ligt die reden voor de hand. Maar toch passen ze mooi in het geheel van deze “expanded edition”.

Misschien niet geheel duidelijk, maar deze samenwerking van onderschat avant-gardist en muziekgeniet Hector Zazou met Bony Bikaye is zowat de kickstart geweest voor zowel de carrière van Zazou als voor een formule van intercontinentale samenwerking die tientallen of zelfs honderden bands en acts heeft geïnspireerd. En geheel naar de spirit van de Franse componist klinkt dat vrij vlot, maar zit er een muzikale complexiteit en doordachtheid achter, die grenst aan technische perfectie. En dat waren we bijna vergeten of hebben we nooit echt geweten. Nu dus wel. Dank je wel, Crammed.