Zach Person - 'Zach Person'

Wij vatten even de perstekst samen: Amerika staat op een keerpunt van haar geschiedenis en de Amerikanen denken na over wat hen – in hun ogen – zo uniek maakt. Ze bouwen daarbij een soort canon waarin ze een aantal major items ontdekken. Staan deze zinnen te lezen in een inleidende cursus van één of ander American college?  No way, dit is de teneur van de promotietekst bij een titelloos ep'tje van vijf nummers van wat de nieuwe sensatie moet worden van gitaarspelend Amerika en als het even kan van de rest van de wereld. We hebben het over Zach Person, een jonge Texaan die – vrij hard – aan de deur van de blues en de rock en nog enkele subgenres komt kloppen. Een nieuwe Hendrix, een nieuwe Johnny Winter ?

“Let the beast go”, zei ooit iemand ergens in Texas. Send Me Away opent rustig en blijkt al meteen beloftevol. Een volle sound, een song met een hook zodat we hem kunnen meenemen op een corona-fiets- of wandeltocht. Het elektrische middenstuk is gelukkig niet al te freakerig en ook de echo’s en andere studietruukjes dragen niet wezenlijk bij aan een song die eigenlijk wel staat als een Texaanse boortoren.

Zelfs bij een ep hoort een single en dat werd sinds maart vorig jaar Can’t Stop Running. Een titel die misschien ook iets zegt over hoe graag Zach Person aan zijn carrière wil beginnen. Hij herhaalt het in elk geval vaak genoeg in de loop van de song. Het heeft iets van een afvallertje van Prince, maar haalt toch net niet het niveau van his purpleness. Met All Shook Up komt hij in de cataloog van Elvis, die andere King. De onevenaarbare ADHD-vibe, die Elvis in het nummer beitelde, wordt hier vervangen door stevige, vette gitaarrifs.

Nog jong maar toch is Zach al getroffen door "ldvd". Let Me Know is zijn verhaal en gelukkig voor hem blijkt het niet helemaal hopeloos. Muzikaal is het vooral gebouwd rond een toch eerder (te) mager ritme en povere melodie. Dit kon ons niet verleiden. Intussen zijn we zijn reeds aan het einde. Zo gaat dat met van die korte ep'tjes. Back To Me lijkt de pendant van Let Me Know en ook hier is Person niet gierig met het gitaarwerk, truukjes incluis, maar helemaal overtuigend is het niet.

We mogen vooral niet te streng zijn. Zach Person heeft potentieel en op bepaalde Amerikaanse radiostations zal hij de playlist ongetwijfeld halen. Dat hij meteen een richtingaanwijzer zal worden op het keerpunt van de Amerikaanse geschiedenis, zoals de perstekst niet eens tussen de lijnen suggereert, is nog een andere vraag.