Yes waagt zich met nieuw studioalbum op glad ijs

Het was enigszins te verwachten dat de eerste single van het op stapel staande album ‘The Quest’ een nieuwe splijtzwam in de Yes-community zou worden. Hoe goed is The Ice Bridge eigenlijk? Of is het een uitschuiver? En is de legendarische groep vandaag een coverband of een schaduw van zichzelf? Of steekt ze eindelijk nog eens boven zichzelf uit?

Op de Facebook-pagina van zanger Jon Anderson regent het kritische noten. Andermaal geen Anderson achter de micro, dus geen Yes, is de teneur. Het prima ‘Magnification’, het laatste studioalbum met de bard met het Lancashire-accent is al twintig jaar oud. Kort daarna begon Anderson met de gezondheid te sukkelen. En Chris Squire – de echte leider van de band – verving hem door Benoit David en later Jon Davison.

Dat originele frontman Anderson de stemproblemen overwonnen heeft, wil met name gitarist Steve Howe niet geweten hebben. En dat is best jammer, want het Howe-Davison-vehikel ‘Heaven And Earth’ (2014) reikt nog niet tot aan de enkels van Andersons recente werk. Diens ‘1000 Hands’ was vorig jaar zelfs een klein meesterwerk. ‘The Quest’ – voorzien voor 1 oktober – heeft dus heel wat goed te maken.

Of dat zal lukken, valt nog te bezien. Eerste single en albumopener The Ice Bridge belooft alvast een betere productie. Howe is goed op dreef en dat geldt ook voor toetsenist Geoff Downes die zelfs Wakeman-esk uithaalt. De melodie van The Ice Bridge lijkt wel verdacht veel op Dawn Of An Era van het Francis Monkman-album ‘Energism’ uit 1978. Downes liet eerst op Twitter weten dat hij de muziek al een jaar eerder voor een musicalgezelschap had geschreven. Even later gaf hij toe dat Monkman wel degelijk de hand had in de compositie. Vreemd.

Hoe dan ook is er heel wat op te merken aan The Ice Bridge. Op een korte passage rond de vierde minuut na, mist het de harmonyvocals die Yes ten voeten uit tekenen. De songschrijfkunst behaalt niet het niveau van de klassieke albums. Met de twee sleutelfiguren Howe en Downes aan boord kun je je afvragen of hier niet eerder Asia dan Yes doorklinkt. “All eyes to the east”, zingt Davison. Een Ice Bridge naar Azië, juist ja.

Het zal ons benieuwen of het komende album in zijn geheel een betere indruk zal maken. Zo niet, dan is het sluiten van de boeken een te overwegen optie. Veel zal afhangen of de laatste wil van wijlen Chris Squire geëerbiedigd blijft: een Yes dat opereert als een soort filharmonisch orkest over de generaties heen, nadat de originele leden dood en begraven zijn. Hetzelfde idee werd ooit zelfs uit de mond van ene Rick Wakeman opgetekend.