#XTC - Dukes Of Stratosphear - Vanishing Girl (1987)

XTC, de groep, niet de peppil. Swindons finest. Eén van de meest enigmatische en boeiende Britse popgroepen van de afgelopen decennia, die evolueerde van een punkwavegroepje tot een heuse popgroep, die met veel vakmanschap en passie een unieke catalogus opbouwde, waar amper of geen draakje tussen zit, maar die een constante lijn van hoogtepunten vormt.

Sommige mensen hebben geen geduld en waren ons al vol ongeduld aan het porren om er toch zeker iets van The Dukes bij te voegen, deze week. Uiteraard en vanzelfsprekend was dit het geval.

Maar eerst een korte flashback naar 1994 in het Kaaitheater, waar Humo’s Rock Rallyfinale plaats vond (AB stond in de steigers) en we, nog voor de uitslag bekend werd, Mauro Pawlowski feliciteerden met de overwinning. “We zullen wel zien seffens”, was zijn onderkoeld antwoord en het volgende halfuur ging het over The Beatles, Captain Beefheart en onze grote, gezamenlijke voorliefde voor The Dukes Of Stratosphear, het unieke XTC-project waarin de jongens van Swindon de liefde voor all things psychedelic ten volle bot vierden.

Platenfirma Virgin zette hen enigszins aarzelend in de markt als een mysterieuze "nieuwe" act, maar al bij de eerste tonen bleek het een dolgedraaid en gewiekst XTC-project te zijn. “Een samenvatting van al uw favoriete bands uit 1967”, zoals zanger Andy Partridge het welluidend omschreef.

Twee ronduit magisch mooie platen leverde het project op: ’25 O’Clock’ uit 1985 en ‘Psonic Sunspot’ uit 1987. Naar goede psychedelische sixtiesgewoonte hadden ze ook een alias aangenomen: Sir John Johns (Andy Partridge), The Red Curtain (Colin Moulding), Lord Cornelius Plum (Dave Gregory) en E.I.E.I. Owen (Ian "Eewee" Gregory).

Tragisch was het feit dat de Dukesplaten beter verkochten dan de XTC-platen, ook al hadden ze de grandeur van ‘Skylarking’, een ronduit fantastische plaat. Partridge: "That was a bit upsetting to think that people preferred these pretend personalities to our own personalities… They’re trying to tell us something. But I don’t mind because we have turned into the Dukes slowly over the years."

Producer was telkenmale John Leckie, die later op basis van zijn ferme Dukesproductie werd gevraagd door Stone Roses, Kula Shaker en The Shamen. Jammer genoeg / gelukkig (schrappen wat niet past) bleef het bij deze twee feestjes.  "We [only] did the [Dukes] as a joke and as a thank you to all of the bands that made our school days colorful", aldus nog Andy Partridge.

Wij kiezen voor Vanishing Girl, de openingstrack van de tweede plaat, die eigenlijk een wereldhit had moeten worden. Een nummer van bassist Colin Moulding. Andy Partridge hierover: “The song was steered towards The Hollies a lot. They had two lead singers at the same time, so both Colin and I sang the same so that the voices got smashed into this amorphous Hollies mess.”